donderdag, september 30, 2004, 08:05 PM
Vandaag is het grote verhuisdag. Ik had een strak schema: om 9 uur de sleutel ophalen, dan naar de Questura (vreemdelingenpolitie) mijn Permesso di Soggiorno ophalen, dan bij het Erasmus-bureau mijn nieuwe adres doorgeven, dan in een paar keer mijn spullen verhuizen.Het kwam dus erg goed uit dat het kantoortje waar ik mijn sleutel moest halen pas om half elf open ging... Gevolg: te laat bij de Questura (ze laten tot half 12 mensen binnen, ik was er om kwart voor - het zit echt een enorm eind buiten de stad). Ik ben toen maar omgedraaid: om 3 uur gingen ze weer open. Op de terugweg eerst langs het Erasmus-bureau, waar ik gelukkig zo klaar was, toen terug naar mijn oude woning om wat te eten, een paar kleren te strijken en mijn koffer te pakken[1], de koffer te verhuizen en dan naar de Questura terug te gaan. Dat ging wel volgens plan, maar ik was pas rond 6 uur terug: bij de Questura waren nog 38 wachtenden voor me. Dat is ook de reden dat ze zo vroeg dicht gaan: ze moeten nog een enorme wachtrij wegwerken. Ik heb nu dus een mooi formulier dat zegt dat ik hier in Italië mag verblijven. Ik moet het helaas wel weer inleveren bij de douane als ik naar huis ga.
Nu type ik dus de laatste woorden vanaf het Nederlands Instituut. Vanaf morgen ben ik dus alleen nog door de week, overdag via e-mail bereikbaar op de universiteit. Ik ben erg moe, dus ik neem dadelijk een douche en ik ga naar bed. Hopelijk ligt het een beetje lekker...
Groetjes,
Stefan.
[1] Eigenlijk stonden strijken en pakken voor gisteren op het programma, maar toen ben ik met een paar huisgenoten naar de Crypta Balbi gegaan, een museum dat een opgraving laat zien waar duidelijk wordt hoe verschillende lagen van de stad, van de Romeinse tijd via Middeleeuwen en Renaissance tot nu, over elkaar heen liggen. Dat kan heel interessant zijn, maar helaas waren we er minder dan een uur voor sluitingstijd, en kregen we bij de onderste lagen slechts een "visita accompagnata", een bezoek waarbij iemand meeliep (en ons nogal opjoeg), maar die verder helemaal niet vertelde wat we te zien kregen. Het kwam voor ons dus neer op een vreemd gemetselde hoop stenen.
| permalink
zondag, september 26, 2004, 11:10 PM
Na gisteren een erg mooi stukje Rome kort bezocht te hebben, had ik zin in meer. Dus wederom ben ik naar de Piazza Navona, de Campo Dei Fiori en de omgeving gegaan. Ik had nog niet verteld dat we gisteren ook een wandeling uit de Capitool-reisgids gemaakt hebben rondom de Piazza Navona. Een van de kerken die we toen tegenkwamen, en die toen helaas dicht was, was de Sant'Ivo Alla Sapienza. Deze kerk was de eerste die ik vijf jaar geleden in Rome bezocht, en het is een heel bijzondere. Hij is ontworpen door Borromini, die erg houdt van holle en bolle muren. In deze kerk is dat bijzonder ver doorgevoerd. Het grondplan is een davidsster, waarbij van sommige punten een cirkel is gemaakt, en bij andere punten een hap eruit genomen is. Het resultaat is echt heel bijzonder, maar komt op de foto niet heel goed tot zijn recht.
Twee andere werken van Borromini die ik ben tegengekomen in deze wijk zijn een klokkentoren en een klokkentoren.
Klokkentoren aan de Piazza Del Orologio.
Klokkentoren van de Sant'Agnese aan de Piazza Navona, met op de voorgrond Bernini's beroemde Vierstromenfontein.
Fontein aan de noordzijde van de Piazza Navona.
Direct ten noorden van de Piazza Navona ligt het Palazzo Altemps, een oud paleis dat een collectie Romeinse beelden herbergt. Ik nam een kaartje, dat gratis bleek, en ging naar binnen. Hoe verder je in het paleis komt, hoe mooier de kamers versierd werden. Een bovengalerij was beschilderd zodat het leek of je midden in een levendige tuin zat.
Julius Caesar. Ook hij verdient een plaatsje in dit weblog.
Deze helm van Athena heeft wel iets weg van Donald Duck.
Detail van de muurschildering in de galerij.
Na het bezoek aan dit museum ben ik langzaam naar het zuiden afgezakt, richting Campo Dei Fiori. Eerst op de Piazza Navona mijn boterhammen opgegeten (en heel goed mijn spullen in de gaten gehouden, want er lopen belachelijk veel toeristen en dus zakkenrollers rond daar), en toen deze buitengewoon mooie wijk in. Ik heb eerst wat rondgewandeld, en ben toen de Via Giulia gaan aflopen, waar erg mooie paleizen langs liggen.
De Via Giulia, met begroeide boog eroverheen. Kan het schilderachtiger?
Een van die paleizen is het Palazzo Spada, waarin Borromini een galerij heeft aangelegd met vals perspectief. Hij is zo'n acht meter diep, maar lijkt zich ruim 30 meter uit te strekken. Het Palazzo bevat ook een museum, en terwijl ik het bord met toegangsprijzen bestudeerde werd de deur opengetrokken en werd ik uitgenodigd binnen te komen. "Oggi è gratuito." Daar had ik wel oren naar, en ik ging dus naar binnen, vanwaar de galerij beter te zien is. Foto's maken is overigens niet toegestaan. Het Palazzo heeft ook nog een collectie schilderijen, maar het was allemaal erg rommelig gerangschikt. Voor ik wegging heb ik wel even gevraagd waarom de musea allemaal gratis waren, en het bleek een Europese culturele dag te zijn. Vreemd dat daar zo weinig reclame voor gemaakt is.
Binnenplaats van het Palazzo Spada.
SPQ... S?!
Even voor de Via Giulia ligt overigens het Palazzo Farnese, waar nu de Franse ambassade in woont, en wat als schoolvoorbeeld gediend heeft voor andere Palazzi in Rome. Een van de details van dit Palazzo dat mij absoluut niet kan bekoren, maar die bij veel andere gebouwen in Rome is terug te vinden, is de afwisseling tussen ronde en hoekige tympanen boven de ramen. Ik vind dat dat het geheel een rommelig uiterlijk geeft. De verdieping erboven is door Michelangelo ontworpen, en die heeft bij elk raam hetzelfde motief gebruikt, wat een veel statiger, strakker beeld geeft. Maar wie ben ik om er iets van te zeggen...
Het einde van de Via Giulia kwam in zicht, en het was nog maar 3 uur. Ik besloot dus om de Tiber over te steken naar de Gianicolo (Janiculum), een heuvel die niet tot de klassieke heuvels van Rome gerekend wordt, maar zeker de moeite van een bezoek waard is. Je vindt er een park, hebt er prachtig uitzicht over de rest van de stad (want het is een hoge heuvel), en - niet onbelangrijk - het Tempietto van Bramante.
Het begin van de klim
Het Tempietto, een werk uit de Renaissance op de plek waar Petrus gekruisigd zou zijn. Dat bleek achteraf trouwens niet daar te zijn.
Poppenkast!
Een vuurtoren uit begin vorige eeuw.
Zo'n mooi uitzicht heb je zelfs vanaf de Sint Pieter niet, denk ik!
Met allerlei bomen en struiken in bloei lijkt het soms wel het begin van de lente in plaats van het begin van de herfst!
Thuisgekomen hoorde ik dat de donderklap van gisteren afkomstig was van deze heuvel, en ook vergezeld was van een flinke stortbui. Renske, een huisgenote, was er om die tijd om het allemaal mee te maken. Vandaag besloot het weer om het bij "zonnig met af en toe wolken" te houden. Wel heb ik in de namiddag met een vest gelopen, omdat er een frisse wind stond in de straten.
| permalink
zondag, september 26, 2004, 10:13 PM
Na het fiasco van vorige week wilde ik de Spiegelsteeg uit mijn hoofd zetten. Helaas kwam vrijdag Katja aanlopen met de Capitool-reisgids, die op pagina 324 zowaar een foto van het steegje had, compleet met aanduiding van waar hij te vinden zou zijn ("nabij Campo dei Fiori"). Katja was ook heel nieuwsgierig, dus we besloten om zaterdagmiddag de wijk uit te kammen voor het ding. Zo gezegd, zo gedaan, en binnen de kortste keren liepen we de Via Pellegrino af, elk steegje (en dat waren er best veel) nauwkeurig bestuderend. Na de ernaast liggende straat terug genomen te hebben, besloten we om het eens te gaan vragen. Een stukje terug hadden we twee mannen op stoeltjes op straat zien zitten, en die zagen eruit alsof ze er hun hele leven al zaten. Dat leek er ook op, want ze wisten ons precies te vertellen waar het pleintje was. Maar...
Zoek de verschillen...
Ze wisten ons ook te vertellen dat het "finito" was met de spiegels. Het steegje en pleintje waren er nog wel, en vooral het pleintje was schilderachtig mooi, maar de spiegels waren helaas weggehaald...
Het pittoreske binnenpleintje
Eendjes op de markt van de Campo dei Fiori
Katja wilde nog een tweetal kerken bezoeken, de Sant' Agnese Fuori le Mure (Sint-Agnes Buiten-de-muren) en de Santa Costanza. Die klonken mij ook wel interessant in de oren, dus ik ben meegegaan. Op weg erheen moest de bus uitwijken voor een manifestatie van de Communistische Partij, die zaterdag had uitgekozen om hun jaarlijkse feest te houden. We stapten uit op de Via Nomentana, netjes voordat de bus van die weg afboog, en hadden de keus om te wachten op een bus voor het laatste stuk of om te gaan lopen. We waren intussen bij nummer 249, en de eerste nummers waren redelijk vlot voorbijgekomen. Natuurlijk was dat wat minder fijn geregeld bij de laatste vijftig (de kerk zat op nummer 349, aan de oneven kant van de straat). Er zat een redelijk groot (en lelijk) park tussen, en huisnummers kregen toevoegingen van "a" tot en met "f". Als klap op de vuurpijl hoorden we in de verte een donderslag, waardoor we in hoog tempo de laatste meters aflegden.
Het bleef echter droog, en de kerken waren erg de moeite waard. Bij binnenkomst is rechts achter een raam een fresco gemaakt die een paus afbeelt toen die met zijn gevolg door de vloer van de Sant'Agnese zakte (wat echt gebeurd is). Om de een of andere vage reden zijn de ramen vrijwel volledig afgeplakt, maar door een kiertje konden we het werk toch bewonderen. De paus wordt door een heilige, waarschijnlijk Petrus, omhoog gehouden zodat hij zich vooral niet bezeerde, terwijl om hem heen iedereen op de grond lag.
De kerk zelf is al erg oud, en ligt een behoorlijk stuk onder het straatniveau, waardoor je eerst een galerij met marmeren trappen door moet. In de kerk is een oud mozaïek te zien dat Sint Agnes afbeeldt (die overigens op dertienjarige leeftijd als martelares gestorven is - na de nodige wonderlijke gebeurtenissen). Er zijn ook catacomben, maar die hebben we niet bezocht. We gingen terug naar boven om naar de Santa Costanza te gaan. Dit was oorspronkelijk een mausoleum voor de dochter van keizer Constantijn, en is later ingericht als kerk. Het is dus een ronde ruimte met het altaar in het midden.
Maar voordat we dat te zien kregen, moesten we wachten op een bruiloft. Het moet ongetwijfeld een heel bijzondere bruiloft geweest zijn, want tot zeker tweemaal toe kwam er een gast uit de kerk naar buiten om met zijn of haar GSM iemand te bellen. Er zat een man in pak te wachten, en er was nog een andere man die eruitzag als toerist. Maar op gegeven moment kwam deze laatste aanlopen met een snoeischaar en begon takken af te knippen van de palmbomen die voor de ingang groeiden! De man in pak hielp, en liep weg met de takken. We hebben hem niet meer teruggezien.
Na lang wachten (de ons toegezegde "5 minuti" werden natuurlijk een kwartier) kwamen de eerste gasten naar buiten. Ze waren erg sjiek gekleed - sommige jurken zouden zelf best als bruidsjurk gebruikt kunnen worden - maar de kleuren waren overwegend donker, waardoor ze evengoed op een begrafenis gedragen zouden kunnen worden. Na nog een kwartier verscheen eindelijk het bruidspaar, en toen het bombardement met gekleurde rijst voorbij was zijn we achter hen door naar binnen geglipt.
De kerk van binnen is erg de moeite waard. Hij is niet erg aangekleed, maar er zijn wat fresco's en de buitenste galerij heeft rondom een mozaïek-plafond, met allerlei leuke details. Een genootschap van Nederlandse en Vlaamse kunstenaars hield hier een tijdlang zijn drinkgelagen en inwijdingsrituelen. Verschillende muren hebben dan ook ingekerfde namen en bijnamen van deze vlegels, die dachten dat Bacchus, de god van de wijn, er begraven lag.
Hierna zijn we teruggekeerd naar huis, waar ik lekker heb gegeten (een soort van visburger met aardappels en een mixje van ui, tomaat en paprika - de restjes van de dag ervoor, toen ik zoveel gemaakt had dat er nog een vol bord overgebleven was).
Je zou bijna vergeten dat Rome een moderne wereldstad is. De roltrap van de metro, halte Policlinico.
| permalink
woensdag, september 22, 2004, 06:35 PM
Vroeg in de avond genomen foto, voor alle ellende...
Vannacht heb ik niet zo goed geslapen. De nacht ervoor was ik namelijk behoorlijk aangevallen door een tijgermug. Deze zeer agressieve mug, oorspronkelijk afkomstig uit Azië, teistert nu de Italiaanse steden. Hij kan tot wel tien keer steken, en de bulten zijn groot, rood en jeuken heviger dan die van "onze" muggen. Er zijn zelfs door verschillende steden noodplannen gemaakt om deze plaag tegen te gaan. In het ongunstigste geval kunnen ze ook (soms dodelijke) ziektes verspreiden.
Muggenbult op mijn been, net boven mijn sok.
Afgelopen nacht dus zat ik nog wat te lezen (mijn boek was bijna uit, je kent het wel) toen ik eerst gestoord werd door een vlieg. Ik mijn vliegenmepper gepakt, maar het beest was te snel voor me. Vervolgens begon er een mug in mijn oor te zoemen. Ik kon hem wegjagen, maar was daarna vastbesloten om niet te gaan slapen voor ik minimaal 1 van de beesten te pakken had. Dat vergde het nodige geduld - ongeveer een uur later zag ik hem over mijn bedtafeltje heen me weer besluipen. De elektrische vliegenmepper deed zijn werk uitstekend en het probleem was opgelost.
Na een ontmoeting met de elektrische vliegenmepper nam de mug alle tijd om te poseren voor de foto. Let vooral op het patroon van witte stippen dat hem zijn naam opgeleverd heeft.
Vandaag had ik een afspraak om mijn appartement te gaan bekijken - ik kon maar beter van tevoren weten wat me te wachten staat. Iets na tienen kwam ik bij het kantoor aan dat netjes open was, ik kreeg wat sleutels mee en uitleg hoe ik er moest komen, en ik kon op weg. Het appartement was snel gevonden (ik was er al eens eerder langs gelopen), en vol goede moet probeerde ik de eerste sleutel. Geen succes. Tweede sleutel. Paste niet eens in het slot. Derde sleutel. Weer geen succes. Na nog wat pogingen heb ik gebeld met het kantoortje, en die zeiden me dat ik het nog maar eens moest proberen, of anders moest aanbellen en dan kijken of de deur van het appartement zelf wel open ging. Er kwamen net een paar schoonmakers aan (voor de gang - mijn kamertje moet ik zelf doen), dus ik nam de lift naar de tweede etage en probeerde het slot. Weer geen succes, weer gebeld, en ik kreeg de instructie "Attenda lì" - "Wacht daar". Na een tijdje kwam de man van het kantoortje aankuieren met een andere set sleutels. De sloten waren schijnbaar een jaar geleden vervangen en op de een of andere manier waren de oude nog ergens blijven rondslingeren. Ik kreeg de nieuwe sleutelbos en mocht mijn gang gaan - de man verdween weer.
Ingang van de flat, nadat de schoonmakers hem open hadden gezet.
In het kamertje leek alles in orde. De koelkast stond uit, maar dat was om stroom te sparen, vertelden ze later. Heel logisch. Water liep, het tweede bed lag onder het eerste (als het eronderuit komt staat de kamer vol), er is een magnetron, twee kookplaatjes, gootsteen, wc, douche (zo smal dat je je nauwelijks kunt omkeren) en een paar gezellige schilderijen die het een beetje een rustieke uitstraling moesten geven.
Op de terugweg kwam ik nog een scharensliep tegen, die ik gewoon op de foto moest zetten, wat hij heel vriendelijk toestond.
Tot besluit een Metro. Die hebben ze hier ook, maar je moet er wel heel vroeg bij zijn, anders is hij op.
| permalink
maandag, september 20, 2004, 10:20 PM
Meestal ga ik te voet naar de Universiteit. Ik kom dan door het Parco Borghese, een kunstig aangelegd park vol met nep-ruïnes van tempels en dergelijke. Vandaag heb ik er eens wat foto's van geschoten.
Villa Dei Daini, waar 's avonds altijd veel kinderen spelen terwijl de ouders vanaf bankjes toekijken.
De ingang naar een van de tuinen van de Villa Borghese. Heel de villa is versierd met draken en adelaars, de symbolen in het familiewapen. Het zou zo in de Efteling kunnen worden gezet.
De ingang van de dierentuin. Dat zouden ze ook eens bij Dierenrijk Europa moeten bouwen!
Een tempel voor Asklepios, van nog maar een paar eeuwen terug.
De Galeria Nazionale d'Arte Moderna. Een imposant gebouw, en zo ongeveer onze overburen.
SPQR voor de dierentuin
| permalink
maandag, september 20, 2004, 10:03 PM
Zondagochtend vertrokken we rond 11 uur van huis om naar Ostia Antica te gaan, de havenstad van het oude Rome. "We" waren in dit geval Katja (een kunsthistorica die al jarenlang regelmatig in Rome komt, en 10 jaar geleden in Ostia meehielp aan archeologisch werk), Jeroen, een vriend van haar die een weekje op bezoek was, en ik. Dit stadje is uiteindelijk verlaten omdat de haven dichtgeslibt was en er malaria uitbrak. In de hoogtijdagen moet het meer dan 100.000 inwoners geteld hebben. Het geeft dan ook een veel gevarieerder beeld van de Romeinse samenleving dan bijvoorbeeld Pompeii. Het is wel door de tand des tijds aangetast, omdat er geen vulkaan voorhanden was om de boel toe te dekken. Toch vind je er nog een heleboel mooie dingen terug: mozaïeken, een amfitheater, tempels, winkels, badhuizen, noem maar op. Door de aanwezigheid van veel bomen was het er erg aangenaam. Het weer was deze zondag overigens weer buitengewoon: de hele dag zon, alsof er niets gebeurd was.
Een graanhandelaar uit Carthago had dit als vloermozaïek.
Weg van de hoofdweg waren alle toeristen en schoolklassen weg. Heel rustgevend.
Uitzicht vanaf de overblijfselen van een flatgebouw uit die tijd
Een fresco, een schildertechniek waarbij nat pleisterwerk werd beschilderd. Erg duurzaam, want de verf trekt in de muur en wordt er een deel van.
Ostia Antica wordt nu bevolkt door heel veel insecten, wat vogels (waaronder meesjes), hagedissen zoals hierboven (die je echt overal ziet wegschieten), en naar verluidt ook schorpioenen en slangen. De laatste twee heb ik gelukkig niet gezien.
Italianen zetten soms willekeurig hekken neer. Zo was de Galleria Lapidaria, met allemaal inscripties aan de muren gehangen, die dag afgesloten. Ook het museum was dicht. Bovenstaand hekje was echter met een duidelijke bedoeling neergezet, en dat lieten ze weten ook: "In verband met de veiligheid is de toegang beperkt". Met andere woorden: je mag er niet eens twee meter naar beneden donderen als je daar zin in hebt.
Nog zo'n kunstwerk. "Uitgang" zetten bij twee ramen die niet open kunnen.
Na een middag Ostia Antica wilden we nog even door naar Ostia Lido, het huidige Ostia dat aan zee ligt. We waren er nu toch in de buurt. Na een kleine treinreis (mijn abonnement gold ook voor die treintjes, en anders kom je er met een kaartje van een euro - spotgoedkoop!) kwamen we aan op het eindpunt met de tot de verbeelding sprekende naam "Cristoforo Colombo". Helaas wachtte ons daar een grote teleurstelling. We kwamen wel een fotografe tegen die een paar dagen geleden een nachtje of twee in het Instituut gelogeerd had, en er zaten hele rare, grote, zwarte kevers, en er was zee, maar die was er niet voor ons.
De zee! Zo dichtbij, maar onbereikbaar ver...
In Ostia is het strand namelijk verkocht aan hotelletjes, strandclubs en ik weet niet wat verder nog. Zo ver als het oog kon kijken was het strand afgezet met hekken. Aan de andere kant stonden strandhuisjes, parasols, een zwembad, mooie fonteinen, volleybalveldjes, en de zee. Gedesillusioneerd keerden we om naar het station (nog wel een ijsje gegeten) en besloten we om het een paar stations terug nog eens te proberen, in een plaatsje met een nog idyllischer naam: "Stella Polare" - "Poolster". Maar daar wachtte ons hetzelfde tafereel. Mensen aan de goede kant van het hek die betaald hadden en dus mochten, en wij aan de verkeerde kant die alleen konden toekijken. Toen hebben we het maar opgegeven en zijn we teruggekeerd naar huis, waar ik de eerder genoemde pizza gegeten heb.
Ik begin handigheid te krijgen in het drinken uit kraantjes.
Vanaf die hoogte kijken bijna 2000 jaren op je neer. Een hoge pief uit het oude Rome vond dit wel mooi als mausoleum.
SPQR
| permalink
maandag, september 20, 2004, 09:35 PM
Afgelopen zaterdag ben ik met een paar huisgenoten naar de markt gegaan. Dat was een erg leuke ervaring: in een overdekte hal kun je groenten, fruit, vis en vele andere zaken kopen tegen erg lage prijzen. Voor minder dan 5 euro had ik een tas vol groenten! Uien en tomaten voor 50 cent de kilo, courgettes voor 60 cent de kilo, enzovoort. Zaterdagavond is dat voor een deel verwerkt in een erg lekkere ovenmaaltijd; zondag is een deel ervan op mijn pizza terechtgekomen, vandaag hebben we pasta met een groentemix gegeten en het is nog niet helemaal op!Na de markt heb ik nog even boodschappen gedaan in de supermarkt en de was gestreken. We zouden rond half 7 gaan koken, dus ik had nog drie uurtjes om de stad in te trekken. Ik had drie punten op mijn programma staan die alle drie redelijk bij elkaar in de buurt lagen. Het eerste was een bezoek aan het wateruurwerk dat ik vorige week al noemde. Ik heb het paleis uiteindelijk gevonden, maar de deur was potdicht en ik heb dus niets van het uurwerk kunnen zien.
Het tweede doel was de Via Degli Specchi. Een huisgenoot had gehoord dat er ergens in Rome een straat was waar erg veel spiegels hingen. Een groot voordeel aan Rome is de logica waarmee de straten van namen voorzien zijn (een enkele uitzondering, zoals Piazza Cavour, daargelaten). Zo ben ik door de Via Della Gatta gekomen, die zo heet omdat er een beeldje van een kat op een van de gevels staat. Als je de zeepaarden-fontein zoekt, moet je in de Via Degli Cavalli Marinali zijn, en de Piazza del Tritone bevat een fontein in de vorm van een Triton (een soort zeegod). Dus zodra ik van deze spiegelstraat hoorde, pakte ik mijn woordenboek en zocht het Italiaans voor "spiegel" op, wat dus "specchio" (meervoud specchi) is. Toen ik vervolgens op mijn kaart de Via Degli Specchi zag staan, dacht ik dat het niet kon missen. Wel dus.
Het derde doel was om - als het zou gaan regenen - in het Pantheon te zijn. Dit is een tempel uit 120 na Christus die een zeer indrukwekkende koepel heeft met in het midden een rond gat waardoor het water naar binnen klettert. Het had onderweg geregend, maar dat was min of meer tijdens mijn eerste en tweede doel. Ik was nog even de kerk "Il Gesù" ingevlucht omdat het heel erg tekeer ging (mooie kerk overigens), maar ben toch maar voor het droog werd verder gelopen om niet in tijdnood te komen: ik moest immers meehelpen met koken!
Boven in beeld zie je mijn eigen, afgelopen week gekochte paraplu.
Na mijn twee teleurstellingen ging ik dus snel door naar het Pantheon, maar vanzelfsprekend was de bui alweer over toen dat in zicht kwam. Onderweg ben ik nog langs het "Kattenforum" gekomen, een opgraving uit de Romeinse tijd die tegenwoordig de woonplaats is van een grote hoeveelheid zwerfkatten, maar natuurlijk was er van katten ditmaal geen sprake. Het Pantheon was wel erg indrukwekkend. Alleen was er helaas een "taartpunt" aan de binnenkant in de steigers gezet, wat toch wat minder mooi is. Maar aan de positieve kant ziet het er over een paar jaar dan weer extra mooi uit! Zo ook de voorkant van de Sint Pieter. 5 Jaar geleden ging die geheel verborgen achter steigers, maar dit jaar is hij prachtig wit. Overigens hebben ze nu bij een aantal werkzaamheden levensgrote foto's van de onder de steigers verborgen gebouwen bevestigd, waardoor het net lijkt alsof je nog gewoon tegen het gebouw aankijkt.
Trevi-fontein, ook in de buurt, en met belachelijk veel toeristen.
's Avonds was het weer dus volledig opgeklaard, en dat kwam goed uit, want het was die nacht de "Notte Bianca", een groot feest met honderden optredens. Alle musea waren geopend en er waren ook veel speciale tentoonstellingen. Vorig jaar, zo schreef het programmaboekje, waren er anderhalf miljoen bezoekers. Dit boekje beschreef alle activiteiten en was ruim zestig pagina's dik. Ik ben niet al te ver van huis geweest. We zijn begonnen in ons eigen Nederlands Instituut, waar fragmenten van stomme films (films zonder geluid uit het begin van de vorige eeuw) gedraaid werden, gevolgd door een rondleiding. Daarna naar de buren, de Academia Belgica, waar niet veel bijzonders was (een fototentoonstelling; slechts één portier om de mensen binnen te laten, en verder was het uitgestorven). De volgende halte, meteen daarnaast, was de Accademia Egitta, waar de Egyptenaren hun historische onderzoekers in Rome herbergen. Het gebouw bevat ook meteen de ambassade, dus we moesten door een detectiepoortje om binnen te komen. Het was er heel gezellig: ze hadden een band over laten vliegen uit Egypte, die met keyboards, synthesizers, flink wat percussie, een basgitaar, een accordeon en een zangeres een heel mysterieus, authentiek geluid neerzette. Naarmate het optreden vorderde werden de nummers steeds vrolijker tot het een echt feest werd waarbij het publiek vrolijk meezong. Ze hadden overigens, zoals dat lijkt te horen bij dit soort bandjes, een markant figuur om extra sfeer te maken: een dik mannetje in een lange zwarte jurk (traditionele klederdracht, denk ik) die met wat kleine instrumenten voor de bij-effecten aan de slag mocht.
Foto van buiten het hek nadat we vertrokken waren
Na de Egyptenaren gingen we wat meer richting centrum. Ons doel was de Spaanse Trappen, waar het Cirque du Soleil een mini-voorstelling zou geven. Deze voorstelling zou 20 minuten duren en zo eens in de twee uur plaatsvinden, vanaf half 10. Wij kwamen rond 12 uur aan, en klaarblijkelijk had er nog geen enkele voorstelling plaatsgevonden: het podium was te nat en daar door te glibberig om houvast te bieden aan deze "acrobaten". Een kwartier na onze aankomst kregen ze het idee om het podium te bedekken met kranten om het water te laten absorberen. Ik heb geen idee waar ze vandaan kwamen, maar ze werden met stapels aangesleept; uiteindelijk werd zelfs aan het publiek gevraagd om hun kranten naar voren te laten komen. Rond 1 uur werden de kranten weggehaald en werd het podium goedgekeurd. We kregen toen een show voorgeschoteld die getuigd van een ongelofelijke perfectie. Precies op de maat van de muziek werd er door 4 artiesten van alles uitgehaald. Het meest bijzondere was nog een meisje dat geen botten leek te bezitten. Haar benen vouwde ze langs alle kanten omhoog, en dat terwijl ze 3 hoepels in de lucht hield. Wij hadden een prima uitzicht: we stonden niet op het plein (enkele duizenden mensen stonden daar wel), maar we bekeken het spektakel van boven, vanaf de trappen. We zaten op het randje, waardoor het wachten ons niet eens zo lang viel. Dat was wel een beetje eng, omdat achter ons een afgrond van enkele meters lag.
Ongeveer de helft van het plein. Een brandweerwagen die erdoor wilde kwam halverwege tot stilstand.
Dit was wat ons betreft een mooie afsluiting van de avond, dus zijn we na afloop van het optreden teruggekeerd naar huis. Ik had wellicht nog genoeg energie over om het Museum voor Moderne kunst even binnen te schieten (waar Jazz-muziek gemaakt werd), maar met het oog op het uitstapje van de volgende dag heb ik dat maar niet meer gedaan.
SPQR
| permalink
donderdag, september 16, 2004, 09:36 PM
Natuurlijk ben ik hier om wiskunde te doen, en nadat ik vanmorgen een beetje opgedroogd was, ben ik dan ook vrolijk aan de slag gegaan met het mij gegeven probleem. Aan het eind van de dag had ik het opgelost, en dat gaf een goed gevoel. Het antwoord was onverwacht eenvoudig. "You can have the rest of your time here off," grapte mijn begeleider, die eerder nog zei dat het misschien maanden kon duren voor ik iets gevonden had. Ze waren erg blij met het resultaat, omdat het bewijst dat het door hun ontwikkelde algoritme het best haalbare is. Morgen ga ik het geheel netjes uittypen en dan kan ik maandag aan iets anders gaan werken. Er zijn nog genoeg stellingen te bewijzen!| permalink
donderdag, september 16, 2004, 09:39 AM
Het regent. Nee, het plenst. En ik heb natuurlijk nog geen kans gezien om een paraplu te kopen. Ik heb er wel een gevonden die door een vorige gast was achtergelaten, maar die verdient de naam "paraplu" nauwelijks meer. Hij was ook nog eens erg klein, waardoor ik vanaf mijn middel zo goed als geen bescherming had tegen het water. Mijn rugzak is om de een of andere reden van binnen natter dan van buiten, met alle gevolgen voor de inhoud. Ik zal mijn rekenmachine maar eerst goed laten opdrogen voor ik hem weer aan probeer te zetten. Het is nog een geluk dat mijn fotocamera thuis ligt! Maar nu lijkt het ergste alweer voorbij: ik zie zelfs alweer blauwe lucht! Had ik me vandaag maar verslapen...| permalink
zondag, september 12, 2004, 10:16 PM
Weekend! Twee dagen lang de tijd om de mooiste plekjes van Rome te verkennen! Gewapend met Capitool Reisgids van Rome en Luc Verhuijck's "SPQR - Anecdotische Reisgids van Rome" trok ik er zaterdagmorgen opuit. Ik vertrok vanaf mijn kamer (die er overigens zo uit ziet:)
en verliet het "huis"
;)
op weg naar de nabijgelegen Piazza del Popolo. Daar hebben ze onder meer een obelisk die door de Romeinen echt uit Egypte is gehaald. Daar maakten de Romeinen nogal een hobby van. Naar het schijnt heeft Napoleon ooit gevraagd waarom er geen bomen langs de lanen stonden, en kreeg hij als antwoord: "Omdat wij Romeinen obelisken planten."
Aan dit plein liggen drie kerken, waarvan 2 vrijwel elkaars spiegelbeeld lijken. Helaas heb ik daar geen mooie foto van kunnen nemen in verband met tegenlicht. De derde kerk, de Santa Maria del Popolo, heb ik even van binnen bewonderd. Daar hangen onder meer 2 werken van de beroemde schilder Caravaggio: Petrus die gekruisigd wordt (ondersteboven, want op dezelfde manier sterven als Jezus Christus vond hij teveel eer), en Paulus die bekeerd wordt (hij viel er spontaan van van zijn paard).
Schijnbaar staat er ook nog een beeld van een skelet achter tralies, maar de kerk wordt gerenoveerd dus dat was niet zichtbaar.
Vanaf het plein vertrekken drie wegen in ruwweg dezelfde richting de stad in. Ik nam degene die het meest richting Vaticaanstad liep, en die weg voerde me langs het Mausoleum van Augustus. Ik had bijzonder veel geluk, want gewoonlijk is het gesloten voor publiek. Nu zat er een oud mannetje bij de ingang dat kaartjes verkocht. Hij vroeg zich af of ik al wel 18 was (zo niet, dan mocht ik gratis naar binnen), en toen ik 22 bleek te zijn moest ik natuurlijk betalen. Ik gaf de 2 euro 10 entreeprijs, maar kreeg een euro terug. "Discount", glimlachte hij. Het bewijsje dat ik kreeg bleek achteraf ook een kinder-ticket te zijn... Ik krijg trouwens bij de meeste musea korting door mijn Erasmus studenten-kaart te laten zien. Dat heeft me nu in totaal al meer dan 10 euro gescheeld! En ik dus het mausoleum in. Dat is een groot, rond gebouw, met een ronde buitenmuur eromheen. De "binnenplaats" maakte vroeger ook deel uit van het gebouw, maar die overdekking is ingestort of (waarschijnlijker) gesloopt.
Veel is er niet meer te zien, op een enkel fragment van een zuil of versiering na. Het was er heel stil: toen ik aankwam was ik de enige binnenin, later kwamen er nog 2 toeristen bij.
Binnenin het mausoleum vind je nog inscripties die laten zien wie hier allemaal bijgezet zijn geweest. Het is er schemerig, want de enige verlichting komt van de zon die slechts binnendringt door de ingangsdeur en een klein raam bovenin. Dat maakte ook dat er enkele zeer donkere hoeken waren, waar zich van alles verborgen kon houden...
Snel maar weer naar buiten. Het smalle parkje om het mausoleum heen is ook niet erg aantrekkelijk: 's nachts slapen hier ongetwijfeld zwervers, want het stonk er en er lag afval. Een kunstenaar heeft deze plek aangegrepen om de zin "Rome is een openluchtmuseum" zeer letterlijk te nemen. Hij maakt bordjes bij dingen die hij vindt, en die "exposeert" hij op de paaltjes rondom het mausoleum. Dit is echt grappig om te bekijken. Deze foto's zijn trouwens pas 's avonds, op de terugweg, genomen:
;)
Het Ara Pacis, een goed bewaard gebleven tempeltje uit de tijd van Augustus, staat naast het mausoleum. Helaas zijn ze daar het een of ander overheen aan het bouwen, dus die is niet te bezichtigen voor publiek. Daarom ben ik doorgelopen naar Vaticaanstad, dat nu niet ver meer was.
Een eerste blik op de San Pietro
Door mijn tussenstop bij het mausoleum, en bij de Piazza del Popolo, waar in SPQR veel interessante weetjes over opgetekend zijn, was het alweer tijd om te eten. Ik vermeed de drukte van de directe omgeving van de Sint Pieter en dook de wijk achter het Justitie-paleis in. Daar aan de Piazza Cavour op een terrasje een soort van pizza met de vulling (kaas en wat groen) binnenin gegeten. Deze Piazza doet je eerder aan Hollywood denken dan aan Rome. Misschien komt dat deels omdat een bioscoop aan dat plein een reclame van 10 meter lang en 3 meter hoog voor Spiderman had opgetrokken. Hiervan heb ik helaas geen foto, maar wel van de beplanting van het plein.
Toen mijn maag weer gevuld was, werd het tijd om ook mijn oog de kost te geven. De eerste gelegenheid die zich voordeed was de Engelenburcht, in goed Italiaans Castello Sant' Angelo. Dit was (alweer) een mausoleum in de oudheid, zij het dat hier Hadrianus en kornuiten hun - min of meer - laatste rustplaats vonden. Hun as is nu overigens niet meer aanwezig. Daarna is het langzaam uitgebreid tot een aanzienlijke vesting waar de paus in geval van nood naartoe kon vluchten. Dit is dan ook een plaats waar je kanonnen, harnassen en geheime gangen kunt vinden - al zijn die laatste niet vrij toegankelijk. De paus moest natuurlijk wel in stijl kunnen leven, dus aan sjiek gedecoreerde vertrekken en een enorme schatkist (die ooit ook gevuld moet zijn geweest) ontbrak het hier ook niet. De engel die er bovenop staat is alweer de vijfde; zijn voorganger staat op de binnenplaats in de burcht. Overigens vind ik dat de huidige, gemaakt door een Belg, mooier is dan die op de binnenplaats. Vanaf de Engelenburcht heb je ook een alleraardigst uitzicht.
Deze duif was zo vriendelijk om net toen ik langskwam zijn hoofdje te wassen.
Tegen de tijd dat ik weer naar buiten kwam was het ongeveer 4 uur, dus een mooie tijd om naar de kerk te gaan. De meest voor de hand liggende is dan de Sint Pieter. Ook in Rome zijn ze bang voor terroristen, want zowel hier als vorige week in het Colosseum moest ik door een detectiepoortje en werd mijn tas doorgelicht. 5 jaar geleden was hier - als ik mij goed herinner - nog geen sprake van. De Sint Pieter heb ik nu voor het eerst van buiten goed kunnen bewonderen, want de vorige keer stond hij in de stijgers in verband met het toen aankomende jubeljaar. Hij is heel mooi opgepoetst, en ik kon niet wachten om naar binnen te gaan. Dan is het wel de kunst om aan de goede kant van de hekken te lopen, want anders word je naar de koepel geleid voor een beklimming, en die wilde ik voor later bewaren. Uiteindelijk toch binnengekomen, en meteen bleek weer hoe ongelofelijk groot die kerk is. Volgens mijn boek moet de hele Domtoren van Utrecht in een van de pijlers van de grote koepel passen! Je hebt dan ook niet echt het gevoel binnen te zijn. Helaas is dit gevoel op papier moeilijk over te brengen, en het komt ook op foto's niet goed tot zijn recht. Vandaar dat ik hier enkele van de talrijke details aan de versiering laat zien:
Een muzikale engel.
Detail van de tombe van Sixtus IV. Hij hield blijkbaar van wiskunde, want Arithmetia zat aan de andere kant haar berekeningen uit te voeren.
De foto van Geometria is trouwens genomen in de "Tesoro" van de Sint Pieter - een soort museumpje (waarvoor je dus wel moet betalen), waar allerlei gouden kostbaarheden en ander mooi spul te zien is, en waar alle toeristen (foutief!) denken de Sixtijnse Kapel te kunnen vinden, die in de Vaticaanse Musea ligt, achter de Sint Pieter. Wel ligt daar dus de tombe van Sixtus IV, een wondermooi beeld van een engel door Bernini (met levensechte gelaatsuitdrukking, echt heel knap gedaan), enkele oude gebedenboeken en gewaden van pausen. Er mag niet gefotografeerd worden, maar voor die foto heb ik toestemming gekregen van de suppoost (die ik in mijn beste Italiaans heb aangesproken). Overigens heb ik minstens 3 andere gasten ongevraagd zien filmen en/of fotograferen.
Eén vleugel van de Sint Pieter was dicht, omdat daar mensen voor het Sacrament van Boetedoening terecht konden. Verschillende van de biechtstoelen, waarop vermeld staat in welke taal je er terecht kunt, waren overigens bemand.
Toen ik omhoog kwam uit de catacomben (waar je kunt kijken naar de schrijnen waarin een keur aan pausen begraven ligt, en waar naar mijn gevoel een erg oneerbiedig geroezemoes gonsde), begon er in een hoekje van de Sint Pieter (dat nog ruimschoots de gemiddelde Nederlandse kerk overtreft qua grootte) een heuse mis. Drommen toeristen eromheen om dat ook eens te zien...
Sint-Pietersplein
Het begon tegen zevenen aan te lopen, dus ik begaf me naar de uitgang. Niet omdat de Sint Pieter dicht ging (ik heb geen idee hoe laat hij sluit), maar omdat ik eerder op de dag al de openingstijden had gezien van de Sacro Cuore del Suffragio, een klein kerkje even voorbij het Justitieel paleis. Uit het boek SPQR had ik namelijk vernomen dat daarbinnen een heel bijzonder museumpje is: het Vagevuurmuseum. Helaas heb ik geen foto's gemaakt, maar wat daar te vinden is, is heel bijzonder: bewijzen van het bestaan van het Vagevuur! Het wilde namelijk nog wel eens gebeuren dat een overledene verscheen aan een vroegere bekende om vooral te vragen voor zijn danwel haar zieleheil te bidden. Er werden dan vurige handafdrukken en dergelijke achtergelaten als bewijs dat ze aan het lijden waren. Vaak verschenen ze achteraf nog een keer om te bedanken voor de gebeden. Een monnik vond dit reuze interessant en heeft meer dan 10 voorbeelden kunnen verzamelen, die één muurtje beslaan (en dan een gewoon muurtje van een paar meter lang en 2 meter hoog, geen Sint Pieter-muur). Nadat ik hierover gelezen had, kon ik het niet nalaten om dit met eigen ogen te zien!
Een schildpad van de fontein uit het vorige bericht
Hierna was het wel weer mooi geweest, en ben ik teruggekeerd naar huis, waar ik rond middernacht de Brickfilms.com High Adventure Theatre Awards Chat heb bijgewoond. Mijn film Daedalus and Icarus heeft daarbij de tweede prijs behaald, wat mij als het goed is een mooie microfoon oplevert voor nog betere geluidseffecten in mijn films!
Daarna naar bed, want het was alweer zondag en ik had mijn plannen reeds klaar: ik zou eerst een tentoonstelling bezoeken waarvan ik op de Piazza del Popolo een aankondiging had zien hangen, en daarna naar de Centrale Montemartini gaan.
Deze tentoonstelling betrof enkele nagebouwde uitvindingen van Leonardo da Vinci, gebaseerd op zijn talrijke tekeningen. Sommige van deze uitvindingen waren buitengewoon indrukwekkend, met als grote voorbeeld de fiets. De tentoonstelling had je wel binnen een kwartier gezien, maar er was ook een (Italiaans gesproken) documentaire bij van 45 minuten, die ik ook maar gekeken heb. Ik moest even wachten tot hij begon, en ben daarom op zoek gegaan naar het wateruurwerk in de Pinciò-tuinen boven de Piazza del Popolo. Na de weg gevraagd te hebben aan twee oude, stevig rokende Italianen op een bankje (die overigens buitengewoon behulpzaam waren) heb ik hem gevonden, maar tot mijn grote spijt was hij stuk. Het water stroomde niet en de tijd werd dus verkeerd aangegeven. Er is echter nog hoop: op een binnenplaatsje van een paleis aan de Via di Gesù schijnt er nog een te staan. Daar ga ik volgende week of zo dus naar op zoek.
;)
;)
De volgende, en tevens laatste halte van dit vermoeiende weekend, was de Centrale Montemartini. Deze ligt een eind buiten het centrum: het beste kun je de metro nemen tot aan de halte Piramide (waar ook een heuse piramide te vinden is, zij het gebouwd van marmer door een rijke Romein die erin begraven is, en die veel te puntig is, wat ook zijn weerslag heeft gehad op veel Europese schilderijen met Egypte als onderwerp) en vervolgens loop je nog zo'n 500 meter van het centrum weg. Dit is een brede straat met langs de kant sporen van een industrieel verleden: skeletten van gasometers, vervallen fabriekshallen en bijeenkomsten van de Communistische Partij. Nou ja, er stond een podium, kraampjes en veel vlaggen van deze partij, maar de mensen (geen idee hoeveel) hadden zich verstopt op een plein achteraf waar een man ze vurig toesprak door een megafoon.
Uiteindelijk kom je dan aan bij de Centrale Montemartini, en dat is een bijzonder iets. Vroeger was het een energiecentrale waar electriciteit werd opgewekt uit diesel (en volgens mij ook via een stoomketel, maar dat weet ik niet zeker). Tegenwoordig is hij niet meer in werking, en waar vroeger met olie besmeurde monteurs liepen, staan nu maagdelijk witte beelden die gevonden zijn bij talloze opgravingen in het centrum van Rome. Deze behoren tot de collectie van de Capitolijnse Musea (zie vorige week), en zijn hier ondergebracht vanwege ruimtegebrek en renovaties aldaar. Het contrast tussen de nog naar olie ruikende machines en de klassieke beelden is ongelofelijk, en het is dan ook een genot om er rond te lopen en foto's te schieten (wat gelukkig toegestaan is). Omdat het zo afgelegen is, was het er heel rustig. Alleen een Engelse schoolklas was er om een voorstelling van een tempelfries na te tekenen. Ik heb hierbinnen een paar uur rondgekuierd en enkele zeer mooie beelden gezien (tussen alle standaard-beelden van goden en keizers). Ook hadden ze mozaïeken en andere vondsten liggen. Ik hoop dat de foto's enigszins overbrengen wat de sfeer daarbinnen is.
;)
Na het bezoek aan dit museum was ik best wel vermoeid. Ik ben naar huis gestrompeld en heb enkele tosti's gegeten (uit de koekenpan), waarna ik achter mijn laptop gekropen ben om jullie allemaal op de hoogte te stellen van mijn wedervaren. Dus wee jullie gebeente als je het niet leuk vindt! Ik sluit af met een plaatje van de ingang van de Centrale Montemartini.
;)
Groetjes!
Stefan.
| permalink
Vorige Volgende
