dinsdag, november 2, 2004, 06:57 PM
Zaterdag heb ik besteed aan het bezoeken van een paar speelgoedwinkels. De eerste was een enorm ondergronds warenhuis waar al kerstspullen te koop waren. Aan Lego hadden ze niets interessants. De buren daarentegen, in een klein pand waar het speelgoed tot aan de zoldering opgestapeld lag, hadden wel enkele interessante zaken. Toen ik twee doosjes had uitgezocht en afgerekend, vroeg ik of ze niet nog meer hadden. En dat bleek inderdaad zo te zijn: ze hadden nog twee lades vol met kleine, oude doosjes. Resultaat: ik heb nu piraten, inboorlingen, ninja's en buitenaardse wezens op mijn appartement. Het Yoda-standbeeld dat ik vorige week gezien had was gelukkig nog niet weg, dus die staat nu op mijn kast de wacht te houden. Zaterdagmiddag heb ik eerst boodschappen gedaan en daarna een wandeling door de stad gemaakt. Daar bleek de "Guardia di Finanza" nog niet klaar te zijn met zijn werk: ditmaal moesten ze een manifestatie met protestmars in goede banen leiden. Als je de hoeveelheid manschappen zag, zou je denken dat het om een woedende, stenengooiende menigte ging die niet voor een knokpartij uit de weg ging. Niets was minder waar: het waren heel gewone mensen die op hun vrije zaterdagmiddag hun mening kwamen uiten. Ik kwam er heel wat tegen die alweer op weg terug naar huis waren, met rode petjes op, en vriendelijk met elkaar pratend.
Tot enkele ogenblikken voor ik deze foto nam stond deze groep in een lange lijn opgesteld, daarmee de weg volkomen blokkerend.
Een grondwet voor Europa.
SPQR op een gevel.
Mijn eigenlijke doel was de Santa Maria in Cosmedin. Tot nu toe was ik alleen nog langs deze kerk gekomen wanneer hij gesloten was. Helaas was ook dit keer geen uitzondering. De reden was dit keer de Santa Maria in Aracoeli, die op de route lag en die ik nog niet gezien had. Ook deze kerk is overigens best de moeite waard: mooie mozaïekvloer en een Jezus-beeldje dat wonderen zou kunnen verrichten. Bij de Santa Maria in Cosmedin was ik nog net op tijd om iemand het hek uit te zien komen. Terug ben ik langs de San Marco gelopen, waar een bruiloft bezig was, en langs het monument voor Vittorio Emanuele, dat ook al ging sluiten. Nee, het was zeker niet mijn geluksdag. Uitgeput kwam ik in mijn appartement aan.
| permalink
vrijdag, oktober 29, 2004, 02:17 PM
Vandaag is de Europese Grondwet ondertekend. Dit heuglijke feit (?) vond plaats hier in Rome. Voor de gelegenheid zijn de twee locaties waar het gebeuren plaatsvond, het Capitool en het Quirinaal, afgesloten voor iedereen die er niets te zoeken heeft. Zo kon je op TV dus een Forum Romanum zien zonder toeristen.Ook in mijn eigen Via Urbana was er iets van te merken: op nog geen 15 meter van mijn voordeur stonden twee busjes met het opschrift "Guardia di Finanza" en wat militairen er omheen. Het verkeer mocht hier nog gewoon doorrijden. Een straat verder was wel afgesloten voor verkeer. Van een blokkade van voetgangers heb ik niets gemerkt. Op weg naar de universiteit kwam ik nog veel meer politie en militairen tegen. De rest van Italië moet op dit moment wel heel onveilig zijn...
| permalink
woensdag, oktober 27, 2004, 05:45 PM
Maandag ben ik naar de bioscoop geweest. In Trastevere ligt een bioscoop die originele versies draait (naar blijkt zelfs zonder ondertiteling) en er draaide een film waar ik wel nieuwsgierig naar was: "Se mi lasci, ti cancello" (de vrijwel letterlijke vertaling van "Eternal Sunshine of the Spotless Mind"). De meeste mensen aan de kassa hadden moeite met die titel en kwamen vooral voor "die film met Jim Carrey". Ik ben bang dat een aantal van hen niet heel erg gelukkig was met de film, die zeker niet in het gebruikelijke genre van Carrey valt. Geen goedkope grappen dus. Wel een film over wat er zou gebeuren als je je geliefde na een ruzie compleet uit je geheugen kon laten wissen. Het grootste gedeelte van de film beslaat een visualisatie van dit proces van wissen, waarbij volgorde van tijd, droom en werkelijkheid en verschillende verhaallijnen vakkundig door elkaar geklutst worden.Ik zelf was meer geïnteresseerd in "die film van Michel Gondry". Deze regisseur doet gewoonlijk namelijk videoclips, inclusief de White Stripes clip die geheel met Lego gemaakt is en de clip van de Chemical Brothers waarbij het landschap, gezien vanuit de trein, perfect op de maat van de muziek voorbij komt. De film van maandagavond was geen gemakkelijke: je moet je hoofd er goed bij houden om de draad niet kwijt te raken, en ik zou dan ook niet willen aanraden om na een dag vol met wiskundige problemen over Edge Cover Games, Death Times en Lower Bounds erheen te gaan. De bioscoop zelf, Pasquino, kan ik wel aanraden: de zalen zijn klein, de stoelen relatief hard en met weinig beenruimte, maar ze zitten op de een of andere manier beter dan die van de Pathé in Eindhoven.
| permalink
woensdag, oktober 27, 2004, 05:44 PM
Zondag heb ik eerst uitgeslapen, heb me daarna in mijn andere paar schoenen gehesen (die eigenlijk veel lichter lopen, en die ik dus een dag eerder had moeten dragen) en ik ben op weg gegaan naar de San Giovanni in Laterano. Deze pauselijke basiliek heeft een indrukwekkend grote voorkant die goed tot zijn recht komt op het enorme plein dat ervoor ligt. Geen zuilengalerij om het plein dit keer, maar wel een oude stadsmuur aan de ene kant en een oud mozaïek aan de andere. Van binnen is de kerk erg licht, met een door Borromini ontworpen interieur. De kloostergang die eraan vast ligt schijnt ook mooi te zijn, maar daar wilde ik geen 2 euro aan uitgeven.
Na de Sint-Jan ben ik naar de Santa Croce in Gerusalemme gelopen, een kerk gesticht door Helena, moeder van Constantijn, die in Jeruzalem het Kruis van Jezus had gezocht (en gevonden). Stukjes van dat kruis zijn nog altijd te bewonderen in deze kerk. Ernaast ligt het Museo Degli Strumenti Musicali, waar een behoorlijke collectie muziekinstrumenten tentoongesteld staat. Ik was geloof ik de enige gast, en drie suppoosten wisselden elkaar zo'n beetje af om me in de gaten te houden terwijl ik door de gangen liep. Prachtig versierde harpen, piano's en vergelijkbare instrumenten (ik ben niet zo'n kenner, maar de eerste "pianoforte" stond er ook). Bijzonder was de collectie instrumenten van reizende muzikanten, met een ingenieuze constructie van een opvouwbare piano (of vergelijkbaar instrument met zwart-witte toetsen en een bak met snaren erachter). Ook hebben ze nog wat (resten van) instrumenten uit de oudheid en een collectie uitheemse instrumenten.
SPQR op de trommel
Door een vrijwel perfecte timing mijnerzijds liep het ondertussen tegen vieren, een tijdstip waarop veel kerken weer opengingen voor publiek. Terug naar de Piazza San Giovanni dus, en naar de Scala Santa in het bijzonder. Deze heilige trap dient op de kieën beklommen te worden om zo berouw te tonen voor je zonden. Ik had wel berouw maar geen tijd, dus heb ik me omgedraaid en ben ik naar de doopkapel van de San Giovanni gegaan. Van daaruit meteen door naar de San Clemente, een bijzondere kerk waar door ijverige monniken opgravingen zijn verricht waardoor nu onder deze kerk de oude kerk te bezichtigen is, en daar weer onder huizen uit de Romeinse tijd, compleet met Mithras-heiligdom (een Perzische godheid vooral populair bij Romeinse soldaten). Sint Clemens zelf, de arme man, was met een anker in zee geworpen omdat hij teveel mensen tot het Christendom bekeerde.
Daarna had ik nog precies tijd voor de Santi Quattro Coronati om de hoek, die een kloostergang herbergt (waarvoor je moet aanbellen) en de Silvester-kapel (aanbellen, door een getralied raam een sleutel krijgen en dan naar binnen) waar mensen als Bernini en Michelangelo nog geweest moeten zijn (het was destijds de kapel van het beeldhouwersgilde).
De uitnodigende ingang van de Santi Quattro Coronati.
Thuis stond hetzelfde op het menu als gisteren. Vandaag geen zout gebruikt (het bouillon-blokje bevat al zout), maar ditmaal kwam de smaak van de knoflook wel heel sterk naar voren. Misschien omdat er vandaag minder tomatensaus in zat dan gisteren ("ongeveer de helft" is moeilijk mikken met een ronde pot).
SPQR op het politie-hokje. Deze hokjes staan op alle drukke kruispunten en bevatten meestal een agent die in de gaten houdt of alles wel goed verloopt. Soms komen ze eruit om het verkeer te "regelen", wat naar mijn gevoel alleen maar resulteert in een enorme chaos.
| permalink
woensdag, oktober 27, 2004, 05:42 PM
Voor zaterdag had ik een mooi plan opgesteld: na de boodschappen zou ik beginnen bij de Santo Stefano Rotondo, van daaruit naar de Thermen van Caracalla gaan en tenslotte doorlopen naar de Via Appia Antica, wat een van de oudste nog bestaande straten ter wereld is. Natuurlijk was ik zo eigenwijs om zonder kaart te proberen de Santo Stefano Rotondo te bereiken, en door een verkeerde afslag te nemen bij het Colosseum kwam ik dan ook uit bij de San Gregorio Magno. Nu is ook dit best een mooie kerk, dus zo erg was het niet, en ook de weg naar de Santo Stefano Rotondo was erg mooi.
Plafondversiering in de San Gregorio Magno
Clivo di Scauro, de weg naar de Santo Stefano Rotondo
Aan de andere kant van deze zogenaamde Clivo di Scauro gekomen wachtte mij een nieuwe verrassing: de Santo Stefano Rotondo had geen ingang aan de betreffende weg (hij lag wat hoger op een heuvel en er stond een muur omheen). Wat doe je in zo'n geval? Precies! Je loopt er even omheen. Ik koos voor rechtsom, en dat bleek niet zo'n goede keus te zijn. Aan het terrein van de Santo Stefano Rotondo zit daar namelijk nog een behoorlijk lange straat met flats, een militaire kazerne en een ziekenhuis vastgeplakt. Maar de aanhouder wint, en uiteindelijk lag de ingang voor me. Toen werd mijn grote vrees (ik was van tevoren al gewaarschuwd, maar wilde het zelf zien) waarheid: hij was gesloten voor restauratie. Gedesillusioneerd besloot ik op mijn volgende doel af te gaan. Ik liep het terrein af, sloeg de hoek om en stond meteen weer op het beginpunt van mijn rondwandeling! Terug over de Clivo di Scauro (en halverwege nog vlug een rondje Santi Giovanni e Paolo gedaan, die op het punt stond te sluiten) en op naar de Thermen van Caracalla.
Respect voor verkeersborden aan de Via di Santo Stefano Rotondo
Deze badhuizen uit de Romeinse tijd geven een goed beeld van de vaardigheid van de Romeinen in het bouwen van gigantische gebouwen. Metershoge gewelven, een onvoorstelbaar grondoppervlak en mooie mozaïekvloeren moeten het baden destijds tot een ware belevenis gemaakt hebben. Het is ook een ideale plaats om je lunch te nuttigen, zittend op een stuk omgevallen zuil.
Hoewel ik mijn voeten al begon te voelen, besloot ik om toch mijn plan tot uitvoer te brengen en de Via Appia Antica een stuk te gaan bewandelen. Het was ook zo'n lekker weer (ik loop hier 's middags gewoon nog in t-shirt over straat!) dat ik het zonde vond om er al een punt achter te zetten. De weg van de thermen naar het huidige begin van de Via Appia is een vrij smalle weg zonder voetpad, met aan twee kanten hoge muren. Hier rijden de Romeinen met een sneltreinvaart overheen in hun auto's, om vervolgens met z'n allen aan het eind ervan te wachten tot ze (een voor een) door de nog smallere poort zijn. Gelukkig werd de situatie beter naarmate je verder de Via Appia op was: op een gegeven moment was er vrijwel geen verkeer meer te bekennen. Hier begon ook de originele Romeinse bestrating die uit grote steenblokken bestaat. Langs de kant staan aan het begin nog wat kerken (zoals de "Domine Quo Vadis"), meestal met catacomben. Daarna verschijnen er om de zoveel meter restanten van grafmonumenten van rijke Romeinen. Je komt nu en dan wat Duitsers tegen die vragen of je een foto van ze maakt, en soms zelfs een kudde schapen. Dat deed me beseffen hoe ver ik eigenlijk al gelopen had, en ik besloot langzaamaan om aan de terugreis te denken. Na een tijdje wordt de Via Appia doorsneden door een moderne weg waar ook bussen rijden, en na enig wachten kon ik instappen. Voor de bus echter de metrohalte bereikt had, zag ik tegenover een tussenhalte zowaar een speelgoedwinkel! Nu zijn die in Rome niet zo dik gezaaid, dus ik ben er toch even een kijkje gaan nemen. Had ik beter niet kunnen doen: ik heb er een lego-doos gezien die dusdanig duur was dat ik hem niet meteen meenam, maar die dusdanig afgeprijsd is dat ik hem ook niet kan laten staan. Kortom: aanstaande zaterdag weer terug om een Yoda standbeeld te halen! Daarna verder richting Rome gegaan, nog 3 speelgoedwinkels bezocht (ik was nu toch bezig) en uiteindelijk doodmoe terug op mijn appartement beland. Daar heb ik een lekker bord pasta klaargemaakt (met tomatensaus met courgette, paprika, ui en wat knoflook) die wel erg zout was. Ik ben toen maar vroeg naar bed gegaan.
| permalink
woensdag, oktober 27, 2004, 05:39 PM
Afgelopen vrijdag was er een staking van het openbaar vervoer. Toevallig had ik de avond ervoor het nieuws gekeken, dus ik was op de hoogte. Geen verrassingen voor mij dus, dacht ik. De bussen, trams en metro zouden tijdens "garantie-uren" in de spits wel rijden. Vol goede moed ging ik dus te voet op weg naar de universiteit. Om half negen zouden de bussen immers stoppen, dus dat zou ik net niet halen. Maar natuurlijk reed onderweg de ene na de andere bus me vrolijk voorbij. Die avond had ik zorgvuldig mijn reis gepland zodat ik op tijd bij de mensa zou zijn om te eten, en ook op tijd weer op weg zijn naar huis. Toen ik bij de mensa stond, hing er echter een vrolijke mededeling dat de mensa-service met grote waarschijnlijkheid geen doorgang zou kunnen vinden in verband met de staking. En inderdaad: de deur was op slot. Toen ben ik maar naar huis gegaan en heb ik een boterham met gebakken ei gegeten.| permalink
vrijdag, oktober 22, 2004, 04:04 PM
Klik hier om een filmpje te bekijken over de verschillen tussen Italianen en andere Europeanen.Wat zebrapaden betreft slaat hij de plank volledig mis (die lijken hier beter te werken), maar het blijft een erg grappig filmpje!
| permalink
vrijdag, oktober 22, 2004, 09:55 AM
Vorige week woensdag was het zover: Marcel kwam een week op bezoek! Na een voorspoedige vlucht landde hij op vliegveld Ciampino. De vlucht was zo voorspoedig dat hij bijna een half uur eerder dan gepland op de grond stond. Ik zat toen nog in de bus op weg naar het vliegveld. Gelukkig moest hij nog wachten op de koffer, zodat ik hem toch meteen kon opvangen toen hij naar buiten kwam. Het was erg fijn om hem na anderhalve maand weer terug te zien. Een heel gezellige week kon beginnen!Na een behoorlijk lange thuisreis (40 minuten met de bus en ruim een half uur met de metro, wachttijd niet meegerekend) kwamen we aan in mijn appartement. Toen de deur niet helemaal openging omdat zijn bed er vlak voor stond, schrok Marcel wel even, maar eenmaal binnen zag hij dat hij er zijn eerste week wel zou doorkomen. Het was toen al na zessen, en ik ben meteen aan het koken gegaan. Ik heb hem een hele lekkere pasta voorgeschoteld. Als nagerecht hebben we een ijsje gegeten bij Giolitti. Op de terugweg werden we getrakteerd op een regenbui. 's Nachts hebben we allebei niet erg lekker geslapen, omdat we nogal moesten wennen. Marcel aan het andere bed en ik aan gezelschap in mijn kamer.
De volgende dag ging ik weer naar de universiteit, en ik heb Marcel aangeraden om het Colosseum, Forum Romanum en Palatijn te bezoeken. Dat heeft hij dan ook gedaan, maar daarna heeft hij al een groot deel van het programma afgewerkt dat ik hem de volgende dag had willen laten doen: Campo dei Fiori, Piazza Navona, Piazza della Rotonda, Spaanse Trappen: hij had het allemaal al gezien! Eén van de dingen die hem opviel was de enorme concentratie van Nederlandse toeristen overal, maar vooral op en om de Spaanse Trappen. 's Avonds zijn we uit eten gegaan bij een restaurantje vlak bij het Campo dei Fiori. In dit restaurant krijg je geen menukaart, maar eet je wat de pot schaft. In ons geval was dat een voorgerecht van een soort erwtensoep (maar dan in een ondiep bord), wat stukjes van het een of andere knolgewas, prosciutto crudo (rauwe ham) en aardappelkroketjes. Vervolgens kregen we een bord verse pasta in tomatensaus. Toen we die op hadden werden er een lapje vlees, gefrituurde aubergineplakjes en een bord met een soort van zelfgemaakte chips op tafel gezet. Terwijl we de borden van het voorgerecht helemaal leeg gegeten hadden, begonnen we hier toch wat moeite te krijgen om het allemaal op te krijgen. Als klap op de vuurpijl kregen we nog elk een behoorlijk grote taartpunt als nagerecht ook! Die hebben we helaas voor ongeveer de helft moeten laten staan, hoewel ook die erg lekker was. Een minpuntje was wel dat we echt als toeristen behandeld werden. Mijn pogingen om in het Italiaans te communiceren werden steevast met Engels beantwoord. Ook de andere gasten waren vrijwel uitsluitend toeristen.
Vrijdag is hij begonnen bij de Trevi-fontein. Daar vandaan ging hij naar het Pantheon (dat hij nog niet van binnen gezien had) en heeft hij een enorme wandeling gemaakt, zowat tot in Trastevere. Onderweg kwam hij diverse kerken, palazzi, obelisken en andere mooie dingen tegen. Om 5 uur hadden we afgesproken bij de ingang van het Museo Borghese, waar we nog 2 uur de tijd hadden om rond te kijken. Het museum is niet groot, dus we hadden nog meer dan genoeg tijd om te genieten van meesterwerken van Bernini zoals "Apollo en Daphne" en "De ontvoering van Proserpina". Alsof dat nog niet genoeg was, hadden ze ook nog een aantal meesterlijke schilderijen hangen van onder meer Caravaggio. Dit museum is er een dat in een bezoek aan Rome niet mag ontbreken! Terug in het appartement heeft Marcel vissticks met gebakken aardappelen en groenten klaargemaakt. Het ijsje kwam vandaag van de ijssalon op de hoek, waar het ijs meer weg had van het Nederlandse schepijs dan het Italiaanse.
Zaterdag zijn we er samen op uit getrokken. Te laat kwam ik erachter dat de Vaticaanse musea op zaterdag al om kwart voor twee sluiten, dus dat bezoek ging helaas niet door. We hebben wel de Sint Pieter bezocht en, om de wachtrij voor het beklimmen van de koepel te ontlopen, de heuvel Gianicolo beklommen om van het uitzicht te genieten. Terug beneden besloten we om het Hard Rock Café Rome op te zoeken, dat aan de Via Veneto ligt. De shirts waren aan de prijzige kant, dus die hebben we maar laten liggen. In een zijstraat van de Via Veneto hebben we toen een pizza gegeten. De Santa Maria di Concezione was helaas gesloten voor restauratie. In deze kerk schijn je allerlei versieringen, tot lampen toe, te vinden die gemaakt zijn van menselijke beenderen. Via het Parco Borghese kwamen we terecht in de Pinciò-tuinen, de mooiste plek in Rome om de zonsondergang te bekijken. Als afsluiting - wederom - een ijsje van Giolitti, en wederom regen op weg naar huis. Afsluiting? Nee, die avond besloten we het Romeinse uitgaansleven te verkennen. De Capitool-reisgids wees het begin van de Via Ostiense en Trastevere aan als uitgelezen plaatsen voor een avondje uit. De Via Ostiense was, zoals ik al vreesde, niet helemaal wat de gids voorspiegelde (al zal er best iets te doen geweest zijn als je de juiste zijstraten ingeslagen was), dus namen we de tram naar Trastevere. Het bleek dat het Romeinse uitgaansleven daar bestaat uit tot laat in de avond uit eten gaan, en gezellig samen te komen op de verschillende pleinen. We hebben voor de Santa Maria in Trastevere nog een toneelstuk gezien (het ging over een schip dat de haven van Amsterdam binnenkwam, en de pest bracht of zoiets. Er was ook iets met het eten van muizen, maar mijn Italiaans was niet goed genoeg om er meer van te maken). Een andere act die net aan het opbouwen was werd door de politie weggejaagd. Blijkbaar hadden ze geen vergunning.
Zondag hebben we uitgeslapen, en daarna hebben we de trein genomen naar Tivoli. Dit is een dorpje in de bergen buiten Rome. Daar hebben we de Villa d'Este en de bijbehorende tuinen met honderden fonteinen bezocht. Het dorp zelf is erg pittoresk (vooral het middeleeuws gedeelte rondom de Ponte Gregoriana), het uitzicht fenomenaal en de waterpartijen indrukwekkend. We hadden ook nog eens erg lekker weer, maar in de bergen waait er blijkbaar toch een vrij frisse wind. Allebei hebben we er een lichte verkoudheid opgelopen, die in mijn geval zelfs nog wat zwaarder werd in de volgende dagen. 's Avonds zijn we, voor de zekerheid, met de voor-voorlaatste trein teruggegaan naar Rome, en hebben we spaghetti gegeten in een restaurantje niet ver van het appartement.
Beeld bij de fontein in de "Giardino Segreto", die eigenlijk gesloten was vanwege restauratie. Het hek stond echter open. Het zou een "unicorno" moeten voorstellen, maar dat haal ik er toch echt niet uit. Misschien een afbeelding van Prometheus?
Marcel is aan het filmen in de tuinen.
Een plaatsnaam die sommige lezers best zal aanspreken, denk ik.
Maandag besloot Marcel nog een poging te wagen om de Vaticaanse musea te bezoeken, maar ditmaal was de wachtrij ongehoord lang (wat volgens mij eerder regel dan uitzondering is). De Engelenburcht was ook nog eens gesloten, dus hij heeft zijn dag doorgebracht met het bezoeken van enkele kerken zoals de Chiesa Nuova, waar de plafondschildering de constructie van, jawel, het plafond van de Chiesa Nuova uitbeeldt! 's Avonds hebben we thuis gegeten (risotto! Lekker, maar niet zo lekker als ik gehoopt had), en als afsluiting een ijsje. Ditmaal niet van Giolitti maar van San Crispino, een heel bijzondere ijssalon in de buurt van de Trevi-fontein. Hij is duurder dan Giolitti, en de bekertjes worden slechts tot de rand gevuld, maar ze hebben er heel bijzondere smaken. Ik had Crema di Cacao en Crema di Liquirizia (drop-ijs!), en dat was bijzonder lekker. Ik weet niet meer welke smaken Marcel had.
Dinsdag heeft hij nog eens een aantal bekende bezienswaardigheden bezocht, maar ditmaal met videocamera om de thuisblijvers ook een beetje van Rome te laten proeven. 's Avonds hebben we nog even vlug de San Pietro in Vincoli en de Santa Prassede bezocht, en vervolgens heeft hij gekookt (gebakken aardappels, broccoli, hamburgers en chocoladepudding na) en hebben we nog een laatste ijsje gegeten. Dit kwam van de vestiging van Della Palma nabij de Trevi-fontein (die op loopafstand van mijn appartement ligt).
Woensdag moest hij alweer naar huis, en om acht uur verlieten we het appartement op weg naar het vliegveld. Om 10 uur kwamen we er aan, zodat Marcel mooi op tijd kon inchecken. De rest van de dag heb ik besteed aan de terugreis, het opruimen van het appartement en het laten doen van de was. Ik heb het idee dat mijn tafelkleed er een stuk kleiner uit gekomen is dan het was, dus ik hoop maar dat mijn t-shirts en broeken nog enigszins draagbaar zijn. Het appartement is wel erg stil zo zonder Marcel. Ik mis hem wel een beetje...
Het vliegtuig met Marcel, op weg naar Nederland.
Dinsdagavond hadden we allebei geen zin meer om de afwas te doen. Dit hield wel in dat ik het woensdag alleen moest doen...
| permalink
woensdag, oktober 13, 2004, 10:11 AM
Vanaf vorige week vrijdag zit mijn oor dicht. Ik kan je verzekeren dat dat geen fijn gevoel is. Je kunt veel moeilijker horen wat er gezegd wordt, je kunt minder goed inschatten van welke kant een geluid komt en de geluiden van binnen je hoofd worden versterkt (erg fijn als je pasta aan het eten bent). Ik ben daarom begonnen om met slaolie te druppelen, en hoop maar dat het daarmee over gaat.Zaterdag heb ik het daarom rustig aan gedaan. Ik heb uitgeslapen, rustig wat gegeten, boodschappen gedaan en ben toen rond half drie vertrokken richting de wijk EUR, die een stuk buiten het centrum van Rome ligt. De aanleg van deze wijk is begonnen om een wereldtentoonstelling te huisvesten in 1942, maar door de oorlog ging dat niet door. Hij diende als propaganda voor Mussolini, wat resulteerde in overdreven grote gebouwen en brede wegen.
Heel bijzonder zijn deze gebouwen nu ook weer niet - de Parijse wijk La Défense heeft veel meer uitstraling. Opvallend is dat er buiten de paar winkelstraten en drukke verkeersaders zo goed als niemand te zien is. Daar houd je een beetje een onwezenlijk, misschien wel onheilspellend gevoel aan over. Wellicht dat mijn verstopte oor daar nog aan bijgedragen heeft.
Een van mijn hoofddoelen daar was de andere vestiging van Giolitti - algemeen geaccepteerd als de beste ijssalon van Rome. Hij was vlak bij - zo'n beetje in - het park (waar een aantal jongeren een soort balspel in kano's speelden), en zag er nogal gesloten uit. Gelukkig bleek de deur aan de linkerkant van de foto, hoewel er een andere naam boven staat, wel degelijk toegang te bieden tot de ijssalon. Het ijs van Giolitti smaakt ook daar prima, maar helaas is er van de gezellige sfeer van de vestiging in de binnenstad niets terug te vinden. Zelfs de "panna" (slagroom) kwam gewoon uit een automaat, in plaats van de verse room die je in het centrum krijgt.
Het tweede doel was het "Museo della Civiltà Romana" alwaar diverse zaken uit de geschiedenis van Rome tentoongesteld worden. Zo zijn er afgietsels van de Zuil van Trajanus, zodat je op je gemak kunt bekijken wat er zich allemaal op afspeelt, en een maquette van Rome ten tijde van Constantijn. En natuurlijk was het museum dicht. Wegens gebrek aan personeel sluit het de hele maand nog vroeger, naar verwachting om 2 uur. Daar stond ik dan. Het gebouw was echter zo groot dat er nòg een museum in gehuisvest was: een museum van de astronomie en een bijbehorend planetarium. Na enig aarzelen besloot ik om er toch maar even een kijkje in te gaan nemen. Dat museum van de astronomie bood wat informatie over onze planeten (in het Italiaans) met afbeeldingen ernaast zoals je die ook kunt vinden op de website Astronomy Picture of the Day. Eén ding was wel erg mooi gedaan: ze hadden een gigantische bol van tv-monitoren die een voorstelling lieten zien van de rol die de zon door de eeuwen heen in de kunst gespeeld heeft.
Het duurde een paar tellen voor ik de truc doorhad, maar ik blijf het een fantastisch idee vinden. Terwijl ik daar (in een erg afgelegen hoekje van het museum) van dit spektakel zat te genieten, kwam er een medewerker op me af die me vroeg of ik zin had in de voorstelling van het planetarium. Het zou wel in het Italiaans zijn. Ik ben meegegaan, en heb er geen spijt van gehad. Het planetarium was in dit geval geen planetenstelsel aan het plafond dat door een gigantisch uurwerk wordt voortbewogen, maar een ronde zaal met enigszins achterover leunende bioscoopstoelen en een koepelvormig scherm boven je hoofd. Op dat scherm konden ze de sterrenhemel projecteren in alle mogelijke configuraties. Ze konden ook reconstrueren hoe de sterren gestaan hadden ten tijde van het Romeinse Rijk, en met extra projectoren werden de bekende sterrenbeelden zichtbaar gemaakt. Verder hadden ze nog aan vier zijden projectieschermen om het vertelde verhaal (over onder meer geocentrische versus heliocentrische wereldbeelden) te ondersteunen. Ik kon in grote lijnen wel volgen wat er allemaal verteld werd, en vond het buitengewoon interessant.
Daarna ben ik teruggekeerd naar mijn appartement. Onderweg naar de metro kwam ik nog een winkelstraat tegen, maar een speelgoedwinkel bleek er niet te zijn (Lego blijft toch ook een hobby, en ik zal niet vlug terugkomen in EUR). Ik heb dat gevraagd aan een oude man die bij een krantenstalletje stond, en heb meteen de goede uitspraak van het Italiaans voor "speelgoed" (giocattoli, met de klemtoon op de a) geleerd. Maar zoals gezegd, non c'è in EUR.
Maar verstopt oor of niet, rechtstreeks naar huis is er voor mij meestal niet bij. Een paar metro-haltes verder kom je bij de Sint-Paulus-buiten-de-muren, een van de grote Pauselijke basilieken en na de Sint Pieter de grootste kerk in Rome. Bijzonder is dat ze daar van alle (volgens mijn bronnen) 263 pausen een portret hebben hangen. De huidige Paus hangt er ook al, maar onder zijn portret staat nog niet aangegeven hoeveel dagen hij geregeerd heeft. verder is er een bijzonder mooi binnenpleintje omzoomd door een zuilengalerij.
Tenslotte ben ik nog naar de San Pietro in Vincoli gegaan, die om de hoek ligt van het metrostation waar ik moet uitstappen om thuis te komen. Je moet daarvoor nog wel meer dan 10 meter aan trappen beklimmen. In die kerk bevinden zich boeien waarin Petrus geketend zou zijn geweest, en waaruit hij op miraculeuze wijze bevrijd was. Verder vinden we er een wereldberoemd beeldhouwwerk van Michelangelo: zijn Mozes, met hoorntjes.
Zondag besloot ik om echt niks te doen, en ik heb de hele dag in mijn appartement zitten programmeren aan een nieuwe versie van de Chat-pagina op Brickfilms.com. Die is nu dan ook af. Het bleek geen slechte keus te zijn, want nadat ik een paar uur bezig was geweest, hoorde ik opeens de regen op het afdak bij het binnenplaatsje buiten mijn appartement kletteren. Zo kon ik fris weer beginnen aan een nieuwe week met nieuwe uitdagingen, want Marcel komt woensdag aan (vandaag dus)! Het eten is in huis, zijn bed is opgemaakt, dus zijn vakantie kan beginnen!
| permalink
donderdag, oktober 7, 2004, 10:04 AM
Toen ik weer thuis was van de Ikea, was ik behoorlijk uitgeput. Maar ik vond het zonde om heel mijn zaterdag verloren te laten gaan, dus ik heb de metro genomen naar de halte Circo Massimo, om van daaruit de Santa Maria in Cosmedin te bezoeken. Die was toen helaas alweer gesloten (slechts tot 5 uur kun je hem bezoeken), maar ik heb er wel een mooie wandeling door de omgeving gemaakt. Er tegenover staan twee erg goed bewaard gebleven tempels uit de Romeinse tijd, en in de directe omgeving bevinden zich ook nog een aantal kerken. Bij een ervan was - hoe kan het ook anders - een bruiloft bezig. Ik kon nog snel even voor de gasten langs glippen om binnen een kijkje te nemen. Deze kerk was de San Giorgio in Velabro, een eenvoudige kerk met weinig versieringen, op een paar mooie fresco's na. Het is een hele oude kerk. In 1993 is door een bomaanslag de voorgevel ingestort, maar die is vakkundig hersteld. Ernaast ligt een kleine ereboog, en ertegenover kun je een stukje zien van het riool uit de Romeinse tijd. Nu staat er een hek voor met een blaffende hond erachter. Het kan verbeelding zijn, maar ik vond het er nog steeds niet erg fris ruiken.Nu ik er toch in de buurt was, ben ik meteen maar doorgelopen naar de Santa Sabina, een kerk die nog ouder is dan de San Giorgio. Bijzonder mooi is daar bijvoorbeeld het houtsnijwerk op de deuren.
In dezelfde straat bevindt zich de Santi Bonifacio e Alessio. Daar was echter een mis bezig (dat gebeurt ook nog wel eens in een kerk), en daarom ben ik er maar niet binnengegaan. Anders dan veel toeristen (bij bijvoorbeeld de Santa Maria Maggiore, waar zondag de hele dag wel een mis aan de gang leek) die gewoon naar binnen stappen, een rondje lopen langs de kunstwerken en monumenten en weer vertrekken, vind ik dat ik zo'n gelegenheid toch niet moet storen.
Weer verder in dezelfde straat kom je terecht op de Piazza dei Cavalieri di Malta, waar zich de priorij van de Maltezer Ridders bevindt. Die priorij is niet-Italiaans grondgebied, en daarom mag je er niet zomaar in. Om de gemiddelde voorbijganger een beetje te sussen hebben ze een soort sleutelgat in de poort gemaakt waardoor je precies uitzicht hebt op de koepel van de Sint Pieter.
Verschillende mensen weten het sleutelgat toch te vinden.
In plaats van nu de foto te laten zien die ik door het sleutelgat genomen heb, zet ik hier een foto van het pleintje. Zo kun je het gemakkelijker zelf vinden ;-)
Toen dit achter de rug was, was ik toch wel heel erg moe, en ben ik teruggegaan naar huis voor het eerdergenoemde gebakken ei.
Zondag heb ik eerst uitgeslapen, tijdens het ontbijt nog wat gekeken naar een TV-uitzending van de Paus die op het Sint-Pietersplein enkele mensen aan het zaligverklaren was, en vervolgens op pad gegaan naar de Santa Maria Maggiore, waar een mis bezig was. Niet getreurd: deze kerk ligt letterlijk om de hoek, dus daar kon ik later nog naartoe. In de verte zag ik - dacht ik - de San Pietro in Vincoli liggen, dus ben ik daar naartoe gegaan. Bij het gebouw aangekomen bleek het echter toch een andere kerk te zijn en bevond ik me bij de Santi Domenico e Sisto. De ingang, zo schreef mijn gids, zou zich bevinden in de universiteit ernaast. Daar was net een congres begonnen, dus de eerste persoon die ik aansprak wist van niets, en de tweede (die bij de receptie zat) wist me te vertellen dat de kerk gesloten was. Nou ja, de dag was nog jong, en er tegenover lagen zowaar de tuinen van de Villa Aldobrandini. Deze tuinen liggen meters boven het straatniveau, waardoor je een erg mooi uitzicht hebt.
Het was me inmiddels duidelijk geworden dat ik me op de Quirinaal bevond, een van de zeven heuvels waarop Rome gebouwd is, en ik besloot om deze heuvel wat verder te verkennen. Mijn reisgidsen wisten nog aardig wat bezienswaardigheden op te sommen. De eerste daarvan was het Presidentieel Paleis, dat alleen maar een ceremoniële functie verricht. Desalniettemin staan er met geweren gewapende soldaten (afwisselend van land-, zee- en luchtmacht) om ongewenste bezoekers buiten te houden. Terwijl ik door de Via del Quirinale liep kwam er ook nog een - waarschijnlijk - gewenste bezoeker langs: geflankeerd door politie reed er met behoorlijke vaart een verduisterde auto met voorop een Frans vlaggetje door de straat.
Zo'n mooie tuin, en de president woont er niet eens!
Er liggen diverse mooie kerken aan deze straat, maar die gingen pas weer om 4 uur of later open. Voor ik het wist stond ik dus op de Piazza della Repubblica, een enorm rond plein waar zich langs een kant een bioscoop, een McDonald's en een erg duur hotel bevinden, en langs de andere kant de Thermen van Diocletianus, die nu nog van imposante omvang zijn. In een deel ervan is een kerk gebouwd, de Santa Maria degli Angeli. Oorspronkelijk door Michelangelo ingericht, maar later compleet veranderd. Je kunt er schilderijen zien die eerst in de Sint Pieter hingen, maar die door de vochtigheid daar vervangen zijn door mozaïeken, en de Meridiaan van Rome: een lijn op de vloer waar precies om 12 uur 's middags het zonlicht op valt door een nauwe spleet in de muur.
Even voorbij de Piazza della Repubblica ligt het Palazzo Massimo, een museum. Behalve een collectie beeldhouwwerk hebben ze er ook enkele zeer bijzondere dingen die het bezoek tot een van mijn hoogtepunten tot nog toe maakten. Op de tweede etage bevinden zich namelijk een aantal authentieke fresco's uit de Romeinse tijd. Fresco's zijn muurschilderingen die op het nog natte pleisterwerk worden aangebracht, waardoor ze deel gaan uitmaken van de muur en erg duurzaam zijn. Je mag er niet op eigen houtje langs, maar wordt rondgeleid door een gids. En deze keer was het er een die wel wat kon vertellen, zowel in het Italiaans als in het Engels. Het is echt ongelofelijk hoe luxe de slaap- en eetkamers van deze Romeinen versierd waren. Ik kan een bezoek aan dit museum van harte aanbevelen aan iedereen die Rome een bezoek komt brengen!
In de kelder, achter dikke kluisdeuren, bevindt zich een grote verzameling munten die een slordige 2000 jaar overspant.
Er staan ook verscheidene goed bewaard gebleven (en/of gerestaureerde) beelden.
In het hele museum mocht zonder flits gefotografeerd worden. Dat heb ik dan ook dankbaar gedaan, zoals van deze fresco.
Een gang vol vloermozaïeken. De aankleding van het museum is niet veel bijzonders, maar daardoor komen de aanwezige kunstwerken heel goed tot hun recht.
Detail van een vloermozaïek. Dit is dus helemaal opgebouwd uit piepkleine steentjes.
Na deze rondleiding waren de diverse kerken zo stilaan weer geopend, dus ik begaf me op de terugweg. Als eerste kwam ik het "kleine Pantheon" tegen, de San Bernardo alle Terme.
Aan hetzelfde plein liggen de Santa Maria della Vittoria (en niet, zoals Dan Brown in zijn boek "Angels and Demons" vermeldt, aan de Piazza Barberini), en de Santa Susanna (gewijd aan twee heilige Susanna's).
Weer verder staat de San Carlo alle Quattro Fontane. Deze kerk is door Borromini ontworpen, en dat is meteen aan de gevel al duidelijk te zien. Zoals de naam al suggereert, ligt deze kerk aan een plein met op elke hoek een fontein. Bovendien kun je in 3 van de 4 straten die bijeenkomen in de verte een obelisk zien staan.
In deze kerk was het een soort open dag. In de kerk zelf was een vrouw hardop uitleg aan het geven over het gebouw, en op de binnenplaats van het ernaast gelegen klooster was een monnik in witte pij met een rood-blauw kruis voorop uitleg aan het geven aan iets wat leek op een schoolklas. Enerzijds was dit wel vervelend, want hierdoor was het erg druk en rumoerig in de kerk, maar anderzijds kreeg ik zo wel de gelegenheid om, in het kielzog van deze scholieren, de crypte te bezoeken, die vooralsnog niet voor publiek toegankelijk schijnt te zijn. Op zich viel de crypte een beetje tegen, want hij was leeg. Maar dat heeft een belangrijke reden: oorspronkelijk wilde Borromini hier zijn grafmonument hebben. Toen hij echter zelfmoord pleegde kon dat vanzelfsprekend niet meer doorgaan, en is hij elders begraven.
De laatste kerk in de rij is er een van Bernini, de grote concurrent van Borromini. Zijn loon voor deze kerk was genoeg te eten voor de rest van zijn leven. Hij heeft er 2 jaar van kunnen genieten. De kerk is rijkelijk versierd. Toen ik er kwam was er net een bruiloft afgelopen, waardoor het ook in deze kerk nog vrij rommelig was: banken werden teruggezet en netjes afgedekt met rood-roze doeken die mooi kleurden bij het interieur. Ze werden door de koster zorgvuldig gedrapeerd en met spelden of spijkers vastgehamerd.
Op weg naar huis kwam ik tenslotte ook nog de San Lorenzo in Panisperna tegen. Over deze kerk wordt door de reisgidsen in alle talen gezwegen - daar zal hij niet oud genoeg voor zijn. Ik was dan ook zo weer buiten.
Maandagavond, op weg naar het restaurant, stuitte ik op een heuse processie! Het was bij de San Francesco a Ripa in Trastevere. Helaas werd het beeld net de kerk ingedragen en had ik geen tijd om te wachten tot ze er weer uitkwamen (wat wel de bedoeling was, als ik een beetje goed verstaan heb wat de monnik zei door de microfoon). We hadden afgesproken op het plein voor de Santa Maria in Trastevere, en nog net even de tijd om er binnen te kijken naar de imposante, vergulde mozaïeken achter het altaar.
SPQR op de fontein
Trastevere heeft nog veel meer dingen die de moeite van het bezoeken waard zijn. Misschien volgend weekend?
| permalink
Volgende
