donderdag, oktober 7, 2004, 10:04 AM
Toen ik weer thuis was van de Ikea, was ik behoorlijk uitgeput. Maar ik vond het zonde om heel mijn zaterdag verloren te laten gaan, dus ik heb de metro genomen naar de halte Circo Massimo, om van daaruit de Santa Maria in Cosmedin te bezoeken. Die was toen helaas alweer gesloten (slechts tot 5 uur kun je hem bezoeken), maar ik heb er wel een mooie wandeling door de omgeving gemaakt. Er tegenover staan twee erg goed bewaard gebleven tempels uit de Romeinse tijd, en in de directe omgeving bevinden zich ook nog een aantal kerken. Bij een ervan was - hoe kan het ook anders - een bruiloft bezig. Ik kon nog snel even voor de gasten langs glippen om binnen een kijkje te nemen. Deze kerk was de San Giorgio in Velabro, een eenvoudige kerk met weinig versieringen, op een paar mooie fresco's na. Het is een hele oude kerk. In 1993 is door een bomaanslag de voorgevel ingestort, maar die is vakkundig hersteld. Ernaast ligt een kleine ereboog, en ertegenover kun je een stukje zien van het riool uit de Romeinse tijd. Nu staat er een hek voor met een blaffende hond erachter. Het kan verbeelding zijn, maar ik vond het er nog steeds niet erg fris ruiken.Nu ik er toch in de buurt was, ben ik meteen maar doorgelopen naar de Santa Sabina, een kerk die nog ouder is dan de San Giorgio. Bijzonder mooi is daar bijvoorbeeld het houtsnijwerk op de deuren.
In dezelfde straat bevindt zich de Santi Bonifacio e Alessio. Daar was echter een mis bezig (dat gebeurt ook nog wel eens in een kerk), en daarom ben ik er maar niet binnengegaan. Anders dan veel toeristen (bij bijvoorbeeld de Santa Maria Maggiore, waar zondag de hele dag wel een mis aan de gang leek) die gewoon naar binnen stappen, een rondje lopen langs de kunstwerken en monumenten en weer vertrekken, vind ik dat ik zo'n gelegenheid toch niet moet storen.
Weer verder in dezelfde straat kom je terecht op de Piazza dei Cavalieri di Malta, waar zich de priorij van de Maltezer Ridders bevindt. Die priorij is niet-Italiaans grondgebied, en daarom mag je er niet zomaar in. Om de gemiddelde voorbijganger een beetje te sussen hebben ze een soort sleutelgat in de poort gemaakt waardoor je precies uitzicht hebt op de koepel van de Sint Pieter.
Verschillende mensen weten het sleutelgat toch te vinden.
In plaats van nu de foto te laten zien die ik door het sleutelgat genomen heb, zet ik hier een foto van het pleintje. Zo kun je het gemakkelijker zelf vinden ;-)
Toen dit achter de rug was, was ik toch wel heel erg moe, en ben ik teruggegaan naar huis voor het eerdergenoemde gebakken ei.
Zondag heb ik eerst uitgeslapen, tijdens het ontbijt nog wat gekeken naar een TV-uitzending van de Paus die op het Sint-Pietersplein enkele mensen aan het zaligverklaren was, en vervolgens op pad gegaan naar de Santa Maria Maggiore, waar een mis bezig was. Niet getreurd: deze kerk ligt letterlijk om de hoek, dus daar kon ik later nog naartoe. In de verte zag ik - dacht ik - de San Pietro in Vincoli liggen, dus ben ik daar naartoe gegaan. Bij het gebouw aangekomen bleek het echter toch een andere kerk te zijn en bevond ik me bij de Santi Domenico e Sisto. De ingang, zo schreef mijn gids, zou zich bevinden in de universiteit ernaast. Daar was net een congres begonnen, dus de eerste persoon die ik aansprak wist van niets, en de tweede (die bij de receptie zat) wist me te vertellen dat de kerk gesloten was. Nou ja, de dag was nog jong, en er tegenover lagen zowaar de tuinen van de Villa Aldobrandini. Deze tuinen liggen meters boven het straatniveau, waardoor je een erg mooi uitzicht hebt.
Het was me inmiddels duidelijk geworden dat ik me op de Quirinaal bevond, een van de zeven heuvels waarop Rome gebouwd is, en ik besloot om deze heuvel wat verder te verkennen. Mijn reisgidsen wisten nog aardig wat bezienswaardigheden op te sommen. De eerste daarvan was het Presidentieel Paleis, dat alleen maar een ceremoniële functie verricht. Desalniettemin staan er met geweren gewapende soldaten (afwisselend van land-, zee- en luchtmacht) om ongewenste bezoekers buiten te houden. Terwijl ik door de Via del Quirinale liep kwam er ook nog een - waarschijnlijk - gewenste bezoeker langs: geflankeerd door politie reed er met behoorlijke vaart een verduisterde auto met voorop een Frans vlaggetje door de straat.
Zo'n mooie tuin, en de president woont er niet eens!
Er liggen diverse mooie kerken aan deze straat, maar die gingen pas weer om 4 uur of later open. Voor ik het wist stond ik dus op de Piazza della Repubblica, een enorm rond plein waar zich langs een kant een bioscoop, een McDonald's en een erg duur hotel bevinden, en langs de andere kant de Thermen van Diocletianus, die nu nog van imposante omvang zijn. In een deel ervan is een kerk gebouwd, de Santa Maria degli Angeli. Oorspronkelijk door Michelangelo ingericht, maar later compleet veranderd. Je kunt er schilderijen zien die eerst in de Sint Pieter hingen, maar die door de vochtigheid daar vervangen zijn door mozaïeken, en de Meridiaan van Rome: een lijn op de vloer waar precies om 12 uur 's middags het zonlicht op valt door een nauwe spleet in de muur.
Even voorbij de Piazza della Repubblica ligt het Palazzo Massimo, een museum. Behalve een collectie beeldhouwwerk hebben ze er ook enkele zeer bijzondere dingen die het bezoek tot een van mijn hoogtepunten tot nog toe maakten. Op de tweede etage bevinden zich namelijk een aantal authentieke fresco's uit de Romeinse tijd. Fresco's zijn muurschilderingen die op het nog natte pleisterwerk worden aangebracht, waardoor ze deel gaan uitmaken van de muur en erg duurzaam zijn. Je mag er niet op eigen houtje langs, maar wordt rondgeleid door een gids. En deze keer was het er een die wel wat kon vertellen, zowel in het Italiaans als in het Engels. Het is echt ongelofelijk hoe luxe de slaap- en eetkamers van deze Romeinen versierd waren. Ik kan een bezoek aan dit museum van harte aanbevelen aan iedereen die Rome een bezoek komt brengen!
In de kelder, achter dikke kluisdeuren, bevindt zich een grote verzameling munten die een slordige 2000 jaar overspant.
Er staan ook verscheidene goed bewaard gebleven (en/of gerestaureerde) beelden.
In het hele museum mocht zonder flits gefotografeerd worden. Dat heb ik dan ook dankbaar gedaan, zoals van deze fresco.
Een gang vol vloermozaïeken. De aankleding van het museum is niet veel bijzonders, maar daardoor komen de aanwezige kunstwerken heel goed tot hun recht.
Detail van een vloermozaïek. Dit is dus helemaal opgebouwd uit piepkleine steentjes.
Na deze rondleiding waren de diverse kerken zo stilaan weer geopend, dus ik begaf me op de terugweg. Als eerste kwam ik het "kleine Pantheon" tegen, de San Bernardo alle Terme.
Aan hetzelfde plein liggen de Santa Maria della Vittoria (en niet, zoals Dan Brown in zijn boek "Angels and Demons" vermeldt, aan de Piazza Barberini), en de Santa Susanna (gewijd aan twee heilige Susanna's).
Weer verder staat de San Carlo alle Quattro Fontane. Deze kerk is door Borromini ontworpen, en dat is meteen aan de gevel al duidelijk te zien. Zoals de naam al suggereert, ligt deze kerk aan een plein met op elke hoek een fontein. Bovendien kun je in 3 van de 4 straten die bijeenkomen in de verte een obelisk zien staan.
In deze kerk was het een soort open dag. In de kerk zelf was een vrouw hardop uitleg aan het geven over het gebouw, en op de binnenplaats van het ernaast gelegen klooster was een monnik in witte pij met een rood-blauw kruis voorop uitleg aan het geven aan iets wat leek op een schoolklas. Enerzijds was dit wel vervelend, want hierdoor was het erg druk en rumoerig in de kerk, maar anderzijds kreeg ik zo wel de gelegenheid om, in het kielzog van deze scholieren, de crypte te bezoeken, die vooralsnog niet voor publiek toegankelijk schijnt te zijn. Op zich viel de crypte een beetje tegen, want hij was leeg. Maar dat heeft een belangrijke reden: oorspronkelijk wilde Borromini hier zijn grafmonument hebben. Toen hij echter zelfmoord pleegde kon dat vanzelfsprekend niet meer doorgaan, en is hij elders begraven.
De laatste kerk in de rij is er een van Bernini, de grote concurrent van Borromini. Zijn loon voor deze kerk was genoeg te eten voor de rest van zijn leven. Hij heeft er 2 jaar van kunnen genieten. De kerk is rijkelijk versierd. Toen ik er kwam was er net een bruiloft afgelopen, waardoor het ook in deze kerk nog vrij rommelig was: banken werden teruggezet en netjes afgedekt met rood-roze doeken die mooi kleurden bij het interieur. Ze werden door de koster zorgvuldig gedrapeerd en met spelden of spijkers vastgehamerd.
Op weg naar huis kwam ik tenslotte ook nog de San Lorenzo in Panisperna tegen. Over deze kerk wordt door de reisgidsen in alle talen gezwegen - daar zal hij niet oud genoeg voor zijn. Ik was dan ook zo weer buiten.
Maandagavond, op weg naar het restaurant, stuitte ik op een heuse processie! Het was bij de San Francesco a Ripa in Trastevere. Helaas werd het beeld net de kerk ingedragen en had ik geen tijd om te wachten tot ze er weer uitkwamen (wat wel de bedoeling was, als ik een beetje goed verstaan heb wat de monnik zei door de microfoon). We hadden afgesproken op het plein voor de Santa Maria in Trastevere, en nog net even de tijd om er binnen te kijken naar de imposante, vergulde mozaïeken achter het altaar.
SPQR op de fontein
Trastevere heeft nog veel meer dingen die de moeite van het bezoeken waard zijn. Misschien volgend weekend?
| permalink
donderdag, oktober 7, 2004, 10:03 AM
Om een beetje vooruit te kunnen in mijn appartement ben ik zaterdag naar de Ikea gegaan om een groot deel van de eerder genoemde boodschappenlijst in te kopen. Ik vond daar inderdaad alles wat ik nodig had en nog wat extra dingen (zoals een weegschaal van nog geen 5 euro - handig als ik mijn koffer in ga pakken over een kleine 2 maanden). En gelukkig maar, want het was wederom niet mijn leukste dag. Ikea's worden gebouwd volgens een standaardformule, en deze zag er dus precies zo uit als die in Eindhoven - zij het dat je hier een horentje koopt en het zelf in de ijsautomaat moet zetten, waar het dan gevuld wordt. Het was zaterdag, dus het was ook nog belachelijk druk. Ik heb zo snel mogelijk alles bij elkaar geraapt wat ik nodig had, maar ben er toch nog ruim een uur binnen geweest. Een ander verschil is overigens dat er in de Ikea in Rome op enkele plaatsen kraantjes met drinkwater staan om de bezoeker op de been te houden.
De Ikea ligt een stuk buiten de stad, dus ik heb er ruim anderhalf uur over gedaan om er te komen, met de metro en dan nog met de bus. Terug ging wat sneller, omdat ik toen niet te vroeg was uitgestapt uit de bus waardoor ik ook niet de snelweg (of iets wat erop leek - er was wel een zebrapad) hoefde over te steken.
Ernaast lag een hypermodern winkelcentrum waar de ontwerpers hun best hadden gedaan om het zo min mogelijk gezelligheid uit te laten stralen. De kleuren waren zo'n beetje als de nieuwe Piazza in Eindhoven, maar dan zonder de gewaagde architectuur en minder sjiek. Ik heb er nog even over gedacht om daar een ijsje te nemen, maar die ijssalon zag er ook zo ongezellig en vooral druk uit dat ik dat idee maar snel liet varen.
SPQR op een lantaarnpaal. Wat een contrast met die moderne, gladde, saaie rommel!
| permalink
donderdag, oktober 7, 2004, 09:50 AM
De afgelopen dagen heb ik het erg druk gehad, vandaar dat ik niet eerder in mijn weblog geschreven heb. De komende berichten zal ik voor de verandering eens niet rangschikken per dag, maar per onderwerp.Dit eerste bericht gaat over eten, en misschien een beetje over drinken. Op dat vlak is er namelijk behoorlijk veel gebeurd de afgelopen dagen. Het begon vrijdag al. Ik woonde net een dag in mijn appartement, en ik merkte al vlug dat de inventaris allesbehalve compleet was. Ik kon dus eigenlijk nog niet zelf koken, en ben toen maar eens naar de mensa gegaan. En ik had toch ook niet voor niets zoveel moeite gedaan om een pasje ervoor te krijgen!
Na een vrij lange reis (er is 's avonds slechts één mensa geopend, en dat is helaas niet de mensa om de hoek) kwam ik aan. Het was een bijzondere ervaring, maar geen erg aangename. Een term die deze mensa goed beschrijft is, denk ik, "eetfabriek". Het pasje moest opgeladen worden bij een automaat (ik heb er 5 euro opgezet), en vervolgens kon je het door een automaat halen waar er 1 euro 88 werd afgeschreven, waarna het draaihek (zo'n zelfde als ze bij bijvoorbeeld de metro en musea hebben) geopend werd voor 1 persoon. Dan kwam je langs een lange rij met voorverwarmd eten. Ik koos voor een lapje van wat, na enkele happen, vlees bleek te zijn (het was waarschijnlijk gefrituurd - er zat in ieder geval een krokante korst omheen), en een bordje met aardappels en wat andere groentes. Als nagerecht had ik een bekertje met vruchtenyoghurt. Alle borden, bekers en bestek waren van plastic. Om het eten weg te spoelen kun je water tappen uit een kraantje langs de kant - er zwerven een aantal kannen door de zaal die je met dit water kunt
vullen. In de gigantische eetzaal stond het vol met aan de grond vastgeschroefde tafels met daaraan vastgeschroefd vier stoelen - zo'n soort constructie als je wel eens op picknickplaatsen vindt of buiten eetgelegenheden in pretparken. Langs 2 van de wanden liep een afruimband, en de enige poging om het er een beetje gezellig uit te laten zien waren enkele grote schilderijen (of, waarschijnlijker, posters) van bloemen. Deze hielpen in mijn ogen echter alleen maar om het fabrieksgevoel extra te accentueren. Nee, een fabriek kan nog gezelliger zijn! Neem bijvoorbeeld de Centrale Montemartini (zie een aantal berichten terug). Het eten was ook niet van de beloofde kwaliteit (een website had de Romeinse mensa's omschreven als de beste universiteits-restaurants ter wereld), maar ik zal er nog een paar keer terugkeren om mijn 5 euro op te maken, en om af en toe wat vlees te eten. In de supermarkten is vlees namelijk alleen in te grote hoeveelheden, meestal bedoeld voor 4 personen, verkrijgbaar, dus zelf klaarmaken is geen gemakkelijke opgave.
Zaterdag heb ik een eenvoudige boterham met gebakken ei en wat kaas gegeten, maar zondag werd het interessant. Ik heb toen namelijk mijn eerste pasta-gerecht helemaal zelf klaargemaakt. De pasta netjes gekookt, en een garnering erbij van paprika, tomaat en courgette. Het zag er erg lekker uit, en heeft ook prima gesmaakt!
Maandag was ook een leuke dag, want toen ben ik uit eten gegaan met een aantal mensen van het Nederlands Instituut. We zouden gaan eten bij Augusto, een restaurant in de wijk Trastevere dat, in tegenstelling tot de meeste andere restaurants in deze wijk, heel normaal gebleven is. Toen we er aankwamen zag het er echter wel heel erg karig aangekleed uit, en we besloten om te gaan eten bij
de overburen. Dat was geen slechte beslissing, want het eten zag er prima uit en smaakte uitstekend!
Tenslotte, als klap op de vuurpijl, de dinsdag. Henna was jarig, en als verrassing hadden we met z'n zessen afgesproken om allemaal een deel van het avondeten te maken. Dat werd een groot succes: courgettesoep, salades, spinazie met ansjovis (onverwacht lekkere combinatie), een ovenschotel, noem maar op! Ikzelf was verantwoordelijk voor het toetje, en had op het internet iets gevonden met de veelbelovende naam "crème caramel", uit de magnetron. Het was een risico, want ik ben toch al niet zo'n ervaren kok en had geen enkele informatie over de betrouwbaarheid van het recept, maar het is relatief goed afgelopen. Omdat we met zovelen waren, had ik twee keer zoveel klaargemaakt, en daar lagen waarschijnlijk de problemen. De suikeroplossing wilde namelijk niet voldoende carameliseren, waardoor de pudding het bepalende element werd. Die was gelukkig wel erg lekker, al zag hij er niet zo mooi uit als op de internet-foto (bij het omgooien ging het niet zo soepel als ik gehoopt had - hij was niet stijf genoeg en kwam half dubbelgevouwen op het bord terecht). Ik heb hem toen maar vast verdeeld over 7 borden en zo opgediend - dan viel het minder op.
| permalink
vrijdag, oktober 1, 2004, 11:40 AM
De thuisreis is gisteren voorspoedig verlopen. Henna had een paar vrienden op bezoek, die nog met de metro naar huis moesten. Met z'n drieën konden we dus wel door het park lopen, dat 's avonds niet zo heel veilig is. Dat heeft me zeker een half uur reistijd gescheeld. In de metro zaten een paar Italiaanse meisjes die het wel heel bijzonder vonden dat ik een paraplu bij me had. Ze dachten dat ik Engels was... Maar ja, juist die paraplu moest natuurlijk ook meeverhuizen, en hij paste niet meer in de koffer.Mijn eerste nacht in het appartement is me goed bevallen. Ik hoor wel tot laat in de nacht nog geluiden van de buren, en af en toe slaat de koelkast aan, maar dat zal wel wennen, denk ik. Ik ben ook erg laat gaan slapen, want hoewel ik moe was, was het boek "Angels and Demons" van Dan Brown (in het Nederlands vertaald onder de titel "Het Bernini-Mysterie") wel heel spannend. De uiteindelijke conclusie viel me wat tegen - iets te vergezocht en lang uitgerekt - maar de speurtocht in een race tegen de klok langs allerlei beroemde plaatsen in Rome was wel erg boeiend om te lezen.
De douche is echt heel erg klein, en het lijkt onmogelijk om te douchen zonder het hele badkamertje nat te laten worden. Het douchegordijn helpt daar nauwelijks bij. Vandaag maar eens onderzoeken hoe ik dat het beste kan aanpakken. Het water kan in de rest van het badkamertje ook niet weglopen, behalve de slaapkamer in, dus dat moet ik dan wel opdweilen.
Ik heb vanmorgen geïnventariseerd wat er zoal in het appartement aanwezig is, en hoewel er behoorlijk wat keukengerei (pannen, servies, bestek) aanwezig is, mis ik toch nog wel enkele dingen. Mijn boodschappenlijstje voor vandaag geeft daar wel een idee van:
afwasborstel
theedoeken
vaatdoekjes
melk
boter
prosciutto crudo (rauwe ham)
brood
chocolade koekjes
afwasmiddel
broodrooster[1]
schilmesje
vergiet
kaasschaaf
Italiaanstalig boek
appels
drinkwater
handdoeken
fris of vruchtensap
eieren
Een strijkijzer ontbreekt ook (er is wel een strijkplank), maar ik wacht eerst af wat de faciliteiten bij de wasserette aan de overkant zijn voordat ik dat aanschaf.
Ik heb vandaag dus nog wel wat boodschappen te doen! Vanavond ga ik maar eens in de mensa eten, ik heb tenslotte niet voor niets al die moeite gedaan voor zo'n pasje!
Groeten,
Stefan.
[1] Het Italiaanse brood is ofwel vers en keihard, ofwel zacht en volgepropt met conserveringsmiddelen. Dat laatste wordt vele malen lekkerder wanneer het geroosterd is.
| permalink
donderdag, september 30, 2004, 08:05 PM
Vandaag is het grote verhuisdag. Ik had een strak schema: om 9 uur de sleutel ophalen, dan naar de Questura (vreemdelingenpolitie) mijn Permesso di Soggiorno ophalen, dan bij het Erasmus-bureau mijn nieuwe adres doorgeven, dan in een paar keer mijn spullen verhuizen.Het kwam dus erg goed uit dat het kantoortje waar ik mijn sleutel moest halen pas om half elf open ging... Gevolg: te laat bij de Questura (ze laten tot half 12 mensen binnen, ik was er om kwart voor - het zit echt een enorm eind buiten de stad). Ik ben toen maar omgedraaid: om 3 uur gingen ze weer open. Op de terugweg eerst langs het Erasmus-bureau, waar ik gelukkig zo klaar was, toen terug naar mijn oude woning om wat te eten, een paar kleren te strijken en mijn koffer te pakken[1], de koffer te verhuizen en dan naar de Questura terug te gaan. Dat ging wel volgens plan, maar ik was pas rond 6 uur terug: bij de Questura waren nog 38 wachtenden voor me. Dat is ook de reden dat ze zo vroeg dicht gaan: ze moeten nog een enorme wachtrij wegwerken. Ik heb nu dus een mooi formulier dat zegt dat ik hier in Italië mag verblijven. Ik moet het helaas wel weer inleveren bij de douane als ik naar huis ga.
Nu type ik dus de laatste woorden vanaf het Nederlands Instituut. Vanaf morgen ben ik dus alleen nog door de week, overdag via e-mail bereikbaar op de universiteit. Ik ben erg moe, dus ik neem dadelijk een douche en ik ga naar bed. Hopelijk ligt het een beetje lekker...
Groetjes,
Stefan.
[1] Eigenlijk stonden strijken en pakken voor gisteren op het programma, maar toen ben ik met een paar huisgenoten naar de Crypta Balbi gegaan, een museum dat een opgraving laat zien waar duidelijk wordt hoe verschillende lagen van de stad, van de Romeinse tijd via Middeleeuwen en Renaissance tot nu, over elkaar heen liggen. Dat kan heel interessant zijn, maar helaas waren we er minder dan een uur voor sluitingstijd, en kregen we bij de onderste lagen slechts een "visita accompagnata", een bezoek waarbij iemand meeliep (en ons nogal opjoeg), maar die verder helemaal niet vertelde wat we te zien kregen. Het kwam voor ons dus neer op een vreemd gemetselde hoop stenen.
| permalink
zondag, september 26, 2004, 11:10 PM
Na gisteren een erg mooi stukje Rome kort bezocht te hebben, had ik zin in meer. Dus wederom ben ik naar de Piazza Navona, de Campo Dei Fiori en de omgeving gegaan. Ik had nog niet verteld dat we gisteren ook een wandeling uit de Capitool-reisgids gemaakt hebben rondom de Piazza Navona. Een van de kerken die we toen tegenkwamen, en die toen helaas dicht was, was de Sant'Ivo Alla Sapienza. Deze kerk was de eerste die ik vijf jaar geleden in Rome bezocht, en het is een heel bijzondere. Hij is ontworpen door Borromini, die erg houdt van holle en bolle muren. In deze kerk is dat bijzonder ver doorgevoerd. Het grondplan is een davidsster, waarbij van sommige punten een cirkel is gemaakt, en bij andere punten een hap eruit genomen is. Het resultaat is echt heel bijzonder, maar komt op de foto niet heel goed tot zijn recht.
Twee andere werken van Borromini die ik ben tegengekomen in deze wijk zijn een klokkentoren en een klokkentoren.
Klokkentoren aan de Piazza Del Orologio.
Klokkentoren van de Sant'Agnese aan de Piazza Navona, met op de voorgrond Bernini's beroemde Vierstromenfontein.
Fontein aan de noordzijde van de Piazza Navona.
Direct ten noorden van de Piazza Navona ligt het Palazzo Altemps, een oud paleis dat een collectie Romeinse beelden herbergt. Ik nam een kaartje, dat gratis bleek, en ging naar binnen. Hoe verder je in het paleis komt, hoe mooier de kamers versierd werden. Een bovengalerij was beschilderd zodat het leek of je midden in een levendige tuin zat.
Julius Caesar. Ook hij verdient een plaatsje in dit weblog.
Deze helm van Athena heeft wel iets weg van Donald Duck.
Detail van de muurschildering in de galerij.
Na het bezoek aan dit museum ben ik langzaam naar het zuiden afgezakt, richting Campo Dei Fiori. Eerst op de Piazza Navona mijn boterhammen opgegeten (en heel goed mijn spullen in de gaten gehouden, want er lopen belachelijk veel toeristen en dus zakkenrollers rond daar), en toen deze buitengewoon mooie wijk in. Ik heb eerst wat rondgewandeld, en ben toen de Via Giulia gaan aflopen, waar erg mooie paleizen langs liggen.
De Via Giulia, met begroeide boog eroverheen. Kan het schilderachtiger?
Een van die paleizen is het Palazzo Spada, waarin Borromini een galerij heeft aangelegd met vals perspectief. Hij is zo'n acht meter diep, maar lijkt zich ruim 30 meter uit te strekken. Het Palazzo bevat ook een museum, en terwijl ik het bord met toegangsprijzen bestudeerde werd de deur opengetrokken en werd ik uitgenodigd binnen te komen. "Oggi è gratuito." Daar had ik wel oren naar, en ik ging dus naar binnen, vanwaar de galerij beter te zien is. Foto's maken is overigens niet toegestaan. Het Palazzo heeft ook nog een collectie schilderijen, maar het was allemaal erg rommelig gerangschikt. Voor ik wegging heb ik wel even gevraagd waarom de musea allemaal gratis waren, en het bleek een Europese culturele dag te zijn. Vreemd dat daar zo weinig reclame voor gemaakt is.
Binnenplaats van het Palazzo Spada.
SPQ... S?!
Even voor de Via Giulia ligt overigens het Palazzo Farnese, waar nu de Franse ambassade in woont, en wat als schoolvoorbeeld gediend heeft voor andere Palazzi in Rome. Een van de details van dit Palazzo dat mij absoluut niet kan bekoren, maar die bij veel andere gebouwen in Rome is terug te vinden, is de afwisseling tussen ronde en hoekige tympanen boven de ramen. Ik vind dat dat het geheel een rommelig uiterlijk geeft. De verdieping erboven is door Michelangelo ontworpen, en die heeft bij elk raam hetzelfde motief gebruikt, wat een veel statiger, strakker beeld geeft. Maar wie ben ik om er iets van te zeggen...
Het einde van de Via Giulia kwam in zicht, en het was nog maar 3 uur. Ik besloot dus om de Tiber over te steken naar de Gianicolo (Janiculum), een heuvel die niet tot de klassieke heuvels van Rome gerekend wordt, maar zeker de moeite van een bezoek waard is. Je vindt er een park, hebt er prachtig uitzicht over de rest van de stad (want het is een hoge heuvel), en - niet onbelangrijk - het Tempietto van Bramante.
Het begin van de klim
Het Tempietto, een werk uit de Renaissance op de plek waar Petrus gekruisigd zou zijn. Dat bleek achteraf trouwens niet daar te zijn.
Poppenkast!
Een vuurtoren uit begin vorige eeuw.
Zo'n mooi uitzicht heb je zelfs vanaf de Sint Pieter niet, denk ik!
Met allerlei bomen en struiken in bloei lijkt het soms wel het begin van de lente in plaats van het begin van de herfst!
Thuisgekomen hoorde ik dat de donderklap van gisteren afkomstig was van deze heuvel, en ook vergezeld was van een flinke stortbui. Renske, een huisgenote, was er om die tijd om het allemaal mee te maken. Vandaag besloot het weer om het bij "zonnig met af en toe wolken" te houden. Wel heb ik in de namiddag met een vest gelopen, omdat er een frisse wind stond in de straten.
| permalink
zondag, september 26, 2004, 10:13 PM
Na het fiasco van vorige week wilde ik de Spiegelsteeg uit mijn hoofd zetten. Helaas kwam vrijdag Katja aanlopen met de Capitool-reisgids, die op pagina 324 zowaar een foto van het steegje had, compleet met aanduiding van waar hij te vinden zou zijn ("nabij Campo dei Fiori"). Katja was ook heel nieuwsgierig, dus we besloten om zaterdagmiddag de wijk uit te kammen voor het ding. Zo gezegd, zo gedaan, en binnen de kortste keren liepen we de Via Pellegrino af, elk steegje (en dat waren er best veel) nauwkeurig bestuderend. Na de ernaast liggende straat terug genomen te hebben, besloten we om het eens te gaan vragen. Een stukje terug hadden we twee mannen op stoeltjes op straat zien zitten, en die zagen eruit alsof ze er hun hele leven al zaten. Dat leek er ook op, want ze wisten ons precies te vertellen waar het pleintje was. Maar...
Zoek de verschillen...
Ze wisten ons ook te vertellen dat het "finito" was met de spiegels. Het steegje en pleintje waren er nog wel, en vooral het pleintje was schilderachtig mooi, maar de spiegels waren helaas weggehaald...
Het pittoreske binnenpleintje
Eendjes op de markt van de Campo dei Fiori
Katja wilde nog een tweetal kerken bezoeken, de Sant' Agnese Fuori le Mure (Sint-Agnes Buiten-de-muren) en de Santa Costanza. Die klonken mij ook wel interessant in de oren, dus ik ben meegegaan. Op weg erheen moest de bus uitwijken voor een manifestatie van de Communistische Partij, die zaterdag had uitgekozen om hun jaarlijkse feest te houden. We stapten uit op de Via Nomentana, netjes voordat de bus van die weg afboog, en hadden de keus om te wachten op een bus voor het laatste stuk of om te gaan lopen. We waren intussen bij nummer 249, en de eerste nummers waren redelijk vlot voorbijgekomen. Natuurlijk was dat wat minder fijn geregeld bij de laatste vijftig (de kerk zat op nummer 349, aan de oneven kant van de straat). Er zat een redelijk groot (en lelijk) park tussen, en huisnummers kregen toevoegingen van "a" tot en met "f". Als klap op de vuurpijl hoorden we in de verte een donderslag, waardoor we in hoog tempo de laatste meters aflegden.
Het bleef echter droog, en de kerken waren erg de moeite waard. Bij binnenkomst is rechts achter een raam een fresco gemaakt die een paus afbeelt toen die met zijn gevolg door de vloer van de Sant'Agnese zakte (wat echt gebeurd is). Om de een of andere vage reden zijn de ramen vrijwel volledig afgeplakt, maar door een kiertje konden we het werk toch bewonderen. De paus wordt door een heilige, waarschijnlijk Petrus, omhoog gehouden zodat hij zich vooral niet bezeerde, terwijl om hem heen iedereen op de grond lag.
De kerk zelf is al erg oud, en ligt een behoorlijk stuk onder het straatniveau, waardoor je eerst een galerij met marmeren trappen door moet. In de kerk is een oud mozaïek te zien dat Sint Agnes afbeeldt (die overigens op dertienjarige leeftijd als martelares gestorven is - na de nodige wonderlijke gebeurtenissen). Er zijn ook catacomben, maar die hebben we niet bezocht. We gingen terug naar boven om naar de Santa Costanza te gaan. Dit was oorspronkelijk een mausoleum voor de dochter van keizer Constantijn, en is later ingericht als kerk. Het is dus een ronde ruimte met het altaar in het midden.
Maar voordat we dat te zien kregen, moesten we wachten op een bruiloft. Het moet ongetwijfeld een heel bijzondere bruiloft geweest zijn, want tot zeker tweemaal toe kwam er een gast uit de kerk naar buiten om met zijn of haar GSM iemand te bellen. Er zat een man in pak te wachten, en er was nog een andere man die eruitzag als toerist. Maar op gegeven moment kwam deze laatste aanlopen met een snoeischaar en begon takken af te knippen van de palmbomen die voor de ingang groeiden! De man in pak hielp, en liep weg met de takken. We hebben hem niet meer teruggezien.
Na lang wachten (de ons toegezegde "5 minuti" werden natuurlijk een kwartier) kwamen de eerste gasten naar buiten. Ze waren erg sjiek gekleed - sommige jurken zouden zelf best als bruidsjurk gebruikt kunnen worden - maar de kleuren waren overwegend donker, waardoor ze evengoed op een begrafenis gedragen zouden kunnen worden. Na nog een kwartier verscheen eindelijk het bruidspaar, en toen het bombardement met gekleurde rijst voorbij was zijn we achter hen door naar binnen geglipt.
De kerk van binnen is erg de moeite waard. Hij is niet erg aangekleed, maar er zijn wat fresco's en de buitenste galerij heeft rondom een mozaïek-plafond, met allerlei leuke details. Een genootschap van Nederlandse en Vlaamse kunstenaars hield hier een tijdlang zijn drinkgelagen en inwijdingsrituelen. Verschillende muren hebben dan ook ingekerfde namen en bijnamen van deze vlegels, die dachten dat Bacchus, de god van de wijn, er begraven lag.
Hierna zijn we teruggekeerd naar huis, waar ik lekker heb gegeten (een soort van visburger met aardappels en een mixje van ui, tomaat en paprika - de restjes van de dag ervoor, toen ik zoveel gemaakt had dat er nog een vol bord overgebleven was).
Je zou bijna vergeten dat Rome een moderne wereldstad is. De roltrap van de metro, halte Policlinico.
| permalink
woensdag, september 22, 2004, 06:35 PM
Vroeg in de avond genomen foto, voor alle ellende...
Vannacht heb ik niet zo goed geslapen. De nacht ervoor was ik namelijk behoorlijk aangevallen door een tijgermug. Deze zeer agressieve mug, oorspronkelijk afkomstig uit Azië, teistert nu de Italiaanse steden. Hij kan tot wel tien keer steken, en de bulten zijn groot, rood en jeuken heviger dan die van "onze" muggen. Er zijn zelfs door verschillende steden noodplannen gemaakt om deze plaag tegen te gaan. In het ongunstigste geval kunnen ze ook (soms dodelijke) ziektes verspreiden.
Muggenbult op mijn been, net boven mijn sok.
Afgelopen nacht dus zat ik nog wat te lezen (mijn boek was bijna uit, je kent het wel) toen ik eerst gestoord werd door een vlieg. Ik mijn vliegenmepper gepakt, maar het beest was te snel voor me. Vervolgens begon er een mug in mijn oor te zoemen. Ik kon hem wegjagen, maar was daarna vastbesloten om niet te gaan slapen voor ik minimaal 1 van de beesten te pakken had. Dat vergde het nodige geduld - ongeveer een uur later zag ik hem over mijn bedtafeltje heen me weer besluipen. De elektrische vliegenmepper deed zijn werk uitstekend en het probleem was opgelost.
Na een ontmoeting met de elektrische vliegenmepper nam de mug alle tijd om te poseren voor de foto. Let vooral op het patroon van witte stippen dat hem zijn naam opgeleverd heeft.
Vandaag had ik een afspraak om mijn appartement te gaan bekijken - ik kon maar beter van tevoren weten wat me te wachten staat. Iets na tienen kwam ik bij het kantoor aan dat netjes open was, ik kreeg wat sleutels mee en uitleg hoe ik er moest komen, en ik kon op weg. Het appartement was snel gevonden (ik was er al eens eerder langs gelopen), en vol goede moet probeerde ik de eerste sleutel. Geen succes. Tweede sleutel. Paste niet eens in het slot. Derde sleutel. Weer geen succes. Na nog wat pogingen heb ik gebeld met het kantoortje, en die zeiden me dat ik het nog maar eens moest proberen, of anders moest aanbellen en dan kijken of de deur van het appartement zelf wel open ging. Er kwamen net een paar schoonmakers aan (voor de gang - mijn kamertje moet ik zelf doen), dus ik nam de lift naar de tweede etage en probeerde het slot. Weer geen succes, weer gebeld, en ik kreeg de instructie "Attenda lì" - "Wacht daar". Na een tijdje kwam de man van het kantoortje aankuieren met een andere set sleutels. De sloten waren schijnbaar een jaar geleden vervangen en op de een of andere manier waren de oude nog ergens blijven rondslingeren. Ik kreeg de nieuwe sleutelbos en mocht mijn gang gaan - de man verdween weer.
Ingang van de flat, nadat de schoonmakers hem open hadden gezet.
In het kamertje leek alles in orde. De koelkast stond uit, maar dat was om stroom te sparen, vertelden ze later. Heel logisch. Water liep, het tweede bed lag onder het eerste (als het eronderuit komt staat de kamer vol), er is een magnetron, twee kookplaatjes, gootsteen, wc, douche (zo smal dat je je nauwelijks kunt omkeren) en een paar gezellige schilderijen die het een beetje een rustieke uitstraling moesten geven.
Op de terugweg kwam ik nog een scharensliep tegen, die ik gewoon op de foto moest zetten, wat hij heel vriendelijk toestond.
Tot besluit een Metro. Die hebben ze hier ook, maar je moet er wel heel vroeg bij zijn, anders is hij op.
| permalink
maandag, september 20, 2004, 10:20 PM
Meestal ga ik te voet naar de Universiteit. Ik kom dan door het Parco Borghese, een kunstig aangelegd park vol met nep-ruïnes van tempels en dergelijke. Vandaag heb ik er eens wat foto's van geschoten.
Villa Dei Daini, waar 's avonds altijd veel kinderen spelen terwijl de ouders vanaf bankjes toekijken.
De ingang naar een van de tuinen van de Villa Borghese. Heel de villa is versierd met draken en adelaars, de symbolen in het familiewapen. Het zou zo in de Efteling kunnen worden gezet.
De ingang van de dierentuin. Dat zouden ze ook eens bij Dierenrijk Europa moeten bouwen!
Een tempel voor Asklepios, van nog maar een paar eeuwen terug.
De Galeria Nazionale d'Arte Moderna. Een imposant gebouw, en zo ongeveer onze overburen.
SPQR voor de dierentuin
| permalink
maandag, september 20, 2004, 10:03 PM
Zondagochtend vertrokken we rond 11 uur van huis om naar Ostia Antica te gaan, de havenstad van het oude Rome. "We" waren in dit geval Katja (een kunsthistorica die al jarenlang regelmatig in Rome komt, en 10 jaar geleden in Ostia meehielp aan archeologisch werk), Jeroen, een vriend van haar die een weekje op bezoek was, en ik. Dit stadje is uiteindelijk verlaten omdat de haven dichtgeslibt was en er malaria uitbrak. In de hoogtijdagen moet het meer dan 100.000 inwoners geteld hebben. Het geeft dan ook een veel gevarieerder beeld van de Romeinse samenleving dan bijvoorbeeld Pompeii. Het is wel door de tand des tijds aangetast, omdat er geen vulkaan voorhanden was om de boel toe te dekken. Toch vind je er nog een heleboel mooie dingen terug: mozaïeken, een amfitheater, tempels, winkels, badhuizen, noem maar op. Door de aanwezigheid van veel bomen was het er erg aangenaam. Het weer was deze zondag overigens weer buitengewoon: de hele dag zon, alsof er niets gebeurd was.
Een graanhandelaar uit Carthago had dit als vloermozaïek.
Weg van de hoofdweg waren alle toeristen en schoolklassen weg. Heel rustgevend.
Uitzicht vanaf de overblijfselen van een flatgebouw uit die tijd
Een fresco, een schildertechniek waarbij nat pleisterwerk werd beschilderd. Erg duurzaam, want de verf trekt in de muur en wordt er een deel van.
Ostia Antica wordt nu bevolkt door heel veel insecten, wat vogels (waaronder meesjes), hagedissen zoals hierboven (die je echt overal ziet wegschieten), en naar verluidt ook schorpioenen en slangen. De laatste twee heb ik gelukkig niet gezien.
Italianen zetten soms willekeurig hekken neer. Zo was de Galleria Lapidaria, met allemaal inscripties aan de muren gehangen, die dag afgesloten. Ook het museum was dicht. Bovenstaand hekje was echter met een duidelijke bedoeling neergezet, en dat lieten ze weten ook: "In verband met de veiligheid is de toegang beperkt". Met andere woorden: je mag er niet eens twee meter naar beneden donderen als je daar zin in hebt.
Nog zo'n kunstwerk. "Uitgang" zetten bij twee ramen die niet open kunnen.
Na een middag Ostia Antica wilden we nog even door naar Ostia Lido, het huidige Ostia dat aan zee ligt. We waren er nu toch in de buurt. Na een kleine treinreis (mijn abonnement gold ook voor die treintjes, en anders kom je er met een kaartje van een euro - spotgoedkoop!) kwamen we aan op het eindpunt met de tot de verbeelding sprekende naam "Cristoforo Colombo". Helaas wachtte ons daar een grote teleurstelling. We kwamen wel een fotografe tegen die een paar dagen geleden een nachtje of twee in het Instituut gelogeerd had, en er zaten hele rare, grote, zwarte kevers, en er was zee, maar die was er niet voor ons.
De zee! Zo dichtbij, maar onbereikbaar ver...
In Ostia is het strand namelijk verkocht aan hotelletjes, strandclubs en ik weet niet wat verder nog. Zo ver als het oog kon kijken was het strand afgezet met hekken. Aan de andere kant stonden strandhuisjes, parasols, een zwembad, mooie fonteinen, volleybalveldjes, en de zee. Gedesillusioneerd keerden we om naar het station (nog wel een ijsje gegeten) en besloten we om het een paar stations terug nog eens te proberen, in een plaatsje met een nog idyllischer naam: "Stella Polare" - "Poolster". Maar daar wachtte ons hetzelfde tafereel. Mensen aan de goede kant van het hek die betaald hadden en dus mochten, en wij aan de verkeerde kant die alleen konden toekijken. Toen hebben we het maar opgegeven en zijn we teruggekeerd naar huis, waar ik de eerder genoemde pizza gegeten heb.
Ik begin handigheid te krijgen in het drinken uit kraantjes.
Vanaf die hoogte kijken bijna 2000 jaren op je neer. Een hoge pief uit het oude Rome vond dit wel mooi als mausoleum.
SPQR
| permalink
Vorige Volgende
