woensdag, oktober 27, 2004, 05:42 PM
Voor zaterdag had ik een mooi plan opgesteld: na de boodschappen zou ik beginnen bij de Santo Stefano Rotondo, van daaruit naar de Thermen van Caracalla gaan en tenslotte doorlopen naar de Via Appia Antica, wat een van de oudste nog bestaande straten ter wereld is. Natuurlijk was ik zo eigenwijs om zonder kaart te proberen de Santo Stefano Rotondo te bereiken, en door een verkeerde afslag te nemen bij het Colosseum kwam ik dan ook uit bij de San Gregorio Magno. Nu is ook dit best een mooie kerk, dus zo erg was het niet, en ook de weg naar de Santo Stefano Rotondo was erg mooi.
Plafondversiering in de San Gregorio Magno
Clivo di Scauro, de weg naar de Santo Stefano Rotondo
Aan de andere kant van deze zogenaamde Clivo di Scauro gekomen wachtte mij een nieuwe verrassing: de Santo Stefano Rotondo had geen ingang aan de betreffende weg (hij lag wat hoger op een heuvel en er stond een muur omheen). Wat doe je in zo'n geval? Precies! Je loopt er even omheen. Ik koos voor rechtsom, en dat bleek niet zo'n goede keus te zijn. Aan het terrein van de Santo Stefano Rotondo zit daar namelijk nog een behoorlijk lange straat met flats, een militaire kazerne en een ziekenhuis vastgeplakt. Maar de aanhouder wint, en uiteindelijk lag de ingang voor me. Toen werd mijn grote vrees (ik was van tevoren al gewaarschuwd, maar wilde het zelf zien) waarheid: hij was gesloten voor restauratie. Gedesillusioneerd besloot ik op mijn volgende doel af te gaan. Ik liep het terrein af, sloeg de hoek om en stond meteen weer op het beginpunt van mijn rondwandeling! Terug over de Clivo di Scauro (en halverwege nog vlug een rondje Santi Giovanni e Paolo gedaan, die op het punt stond te sluiten) en op naar de Thermen van Caracalla.
Respect voor verkeersborden aan de Via di Santo Stefano Rotondo
Deze badhuizen uit de Romeinse tijd geven een goed beeld van de vaardigheid van de Romeinen in het bouwen van gigantische gebouwen. Metershoge gewelven, een onvoorstelbaar grondoppervlak en mooie mozaïekvloeren moeten het baden destijds tot een ware belevenis gemaakt hebben. Het is ook een ideale plaats om je lunch te nuttigen, zittend op een stuk omgevallen zuil.
Hoewel ik mijn voeten al begon te voelen, besloot ik om toch mijn plan tot uitvoer te brengen en de Via Appia Antica een stuk te gaan bewandelen. Het was ook zo'n lekker weer (ik loop hier 's middags gewoon nog in t-shirt over straat!) dat ik het zonde vond om er al een punt achter te zetten. De weg van de thermen naar het huidige begin van de Via Appia is een vrij smalle weg zonder voetpad, met aan twee kanten hoge muren. Hier rijden de Romeinen met een sneltreinvaart overheen in hun auto's, om vervolgens met z'n allen aan het eind ervan te wachten tot ze (een voor een) door de nog smallere poort zijn. Gelukkig werd de situatie beter naarmate je verder de Via Appia op was: op een gegeven moment was er vrijwel geen verkeer meer te bekennen. Hier begon ook de originele Romeinse bestrating die uit grote steenblokken bestaat. Langs de kant staan aan het begin nog wat kerken (zoals de "Domine Quo Vadis"), meestal met catacomben. Daarna verschijnen er om de zoveel meter restanten van grafmonumenten van rijke Romeinen. Je komt nu en dan wat Duitsers tegen die vragen of je een foto van ze maakt, en soms zelfs een kudde schapen. Dat deed me beseffen hoe ver ik eigenlijk al gelopen had, en ik besloot langzaamaan om aan de terugreis te denken. Na een tijdje wordt de Via Appia doorsneden door een moderne weg waar ook bussen rijden, en na enig wachten kon ik instappen. Voor de bus echter de metrohalte bereikt had, zag ik tegenover een tussenhalte zowaar een speelgoedwinkel! Nu zijn die in Rome niet zo dik gezaaid, dus ik ben er toch even een kijkje gaan nemen. Had ik beter niet kunnen doen: ik heb er een lego-doos gezien die dusdanig duur was dat ik hem niet meteen meenam, maar die dusdanig afgeprijsd is dat ik hem ook niet kan laten staan. Kortom: aanstaande zaterdag weer terug om een Yoda standbeeld te halen! Daarna verder richting Rome gegaan, nog 3 speelgoedwinkels bezocht (ik was nu toch bezig) en uiteindelijk doodmoe terug op mijn appartement beland. Daar heb ik een lekker bord pasta klaargemaakt (met tomatensaus met courgette, paprika, ui en wat knoflook) die wel erg zout was. Ik ben toen maar vroeg naar bed gegaan.
| permalink
woensdag, oktober 27, 2004, 05:39 PM
Afgelopen vrijdag was er een staking van het openbaar vervoer. Toevallig had ik de avond ervoor het nieuws gekeken, dus ik was op de hoogte. Geen verrassingen voor mij dus, dacht ik. De bussen, trams en metro zouden tijdens "garantie-uren" in de spits wel rijden. Vol goede moed ging ik dus te voet op weg naar de universiteit. Om half negen zouden de bussen immers stoppen, dus dat zou ik net niet halen. Maar natuurlijk reed onderweg de ene na de andere bus me vrolijk voorbij. Die avond had ik zorgvuldig mijn reis gepland zodat ik op tijd bij de mensa zou zijn om te eten, en ook op tijd weer op weg zijn naar huis. Toen ik bij de mensa stond, hing er echter een vrolijke mededeling dat de mensa-service met grote waarschijnlijkheid geen doorgang zou kunnen vinden in verband met de staking. En inderdaad: de deur was op slot. Toen ben ik maar naar huis gegaan en heb ik een boterham met gebakken ei gegeten.| permalink
vrijdag, oktober 22, 2004, 04:04 PM
Klik hier om een filmpje te bekijken over de verschillen tussen Italianen en andere Europeanen.Wat zebrapaden betreft slaat hij de plank volledig mis (die lijken hier beter te werken), maar het blijft een erg grappig filmpje!
| permalink
vrijdag, oktober 22, 2004, 09:55 AM
Vorige week woensdag was het zover: Marcel kwam een week op bezoek! Na een voorspoedige vlucht landde hij op vliegveld Ciampino. De vlucht was zo voorspoedig dat hij bijna een half uur eerder dan gepland op de grond stond. Ik zat toen nog in de bus op weg naar het vliegveld. Gelukkig moest hij nog wachten op de koffer, zodat ik hem toch meteen kon opvangen toen hij naar buiten kwam. Het was erg fijn om hem na anderhalve maand weer terug te zien. Een heel gezellige week kon beginnen!Na een behoorlijk lange thuisreis (40 minuten met de bus en ruim een half uur met de metro, wachttijd niet meegerekend) kwamen we aan in mijn appartement. Toen de deur niet helemaal openging omdat zijn bed er vlak voor stond, schrok Marcel wel even, maar eenmaal binnen zag hij dat hij er zijn eerste week wel zou doorkomen. Het was toen al na zessen, en ik ben meteen aan het koken gegaan. Ik heb hem een hele lekkere pasta voorgeschoteld. Als nagerecht hebben we een ijsje gegeten bij Giolitti. Op de terugweg werden we getrakteerd op een regenbui. 's Nachts hebben we allebei niet erg lekker geslapen, omdat we nogal moesten wennen. Marcel aan het andere bed en ik aan gezelschap in mijn kamer.
De volgende dag ging ik weer naar de universiteit, en ik heb Marcel aangeraden om het Colosseum, Forum Romanum en Palatijn te bezoeken. Dat heeft hij dan ook gedaan, maar daarna heeft hij al een groot deel van het programma afgewerkt dat ik hem de volgende dag had willen laten doen: Campo dei Fiori, Piazza Navona, Piazza della Rotonda, Spaanse Trappen: hij had het allemaal al gezien! Eén van de dingen die hem opviel was de enorme concentratie van Nederlandse toeristen overal, maar vooral op en om de Spaanse Trappen. 's Avonds zijn we uit eten gegaan bij een restaurantje vlak bij het Campo dei Fiori. In dit restaurant krijg je geen menukaart, maar eet je wat de pot schaft. In ons geval was dat een voorgerecht van een soort erwtensoep (maar dan in een ondiep bord), wat stukjes van het een of andere knolgewas, prosciutto crudo (rauwe ham) en aardappelkroketjes. Vervolgens kregen we een bord verse pasta in tomatensaus. Toen we die op hadden werden er een lapje vlees, gefrituurde aubergineplakjes en een bord met een soort van zelfgemaakte chips op tafel gezet. Terwijl we de borden van het voorgerecht helemaal leeg gegeten hadden, begonnen we hier toch wat moeite te krijgen om het allemaal op te krijgen. Als klap op de vuurpijl kregen we nog elk een behoorlijk grote taartpunt als nagerecht ook! Die hebben we helaas voor ongeveer de helft moeten laten staan, hoewel ook die erg lekker was. Een minpuntje was wel dat we echt als toeristen behandeld werden. Mijn pogingen om in het Italiaans te communiceren werden steevast met Engels beantwoord. Ook de andere gasten waren vrijwel uitsluitend toeristen.
Vrijdag is hij begonnen bij de Trevi-fontein. Daar vandaan ging hij naar het Pantheon (dat hij nog niet van binnen gezien had) en heeft hij een enorme wandeling gemaakt, zowat tot in Trastevere. Onderweg kwam hij diverse kerken, palazzi, obelisken en andere mooie dingen tegen. Om 5 uur hadden we afgesproken bij de ingang van het Museo Borghese, waar we nog 2 uur de tijd hadden om rond te kijken. Het museum is niet groot, dus we hadden nog meer dan genoeg tijd om te genieten van meesterwerken van Bernini zoals "Apollo en Daphne" en "De ontvoering van Proserpina". Alsof dat nog niet genoeg was, hadden ze ook nog een aantal meesterlijke schilderijen hangen van onder meer Caravaggio. Dit museum is er een dat in een bezoek aan Rome niet mag ontbreken! Terug in het appartement heeft Marcel vissticks met gebakken aardappelen en groenten klaargemaakt. Het ijsje kwam vandaag van de ijssalon op de hoek, waar het ijs meer weg had van het Nederlandse schepijs dan het Italiaanse.
Zaterdag zijn we er samen op uit getrokken. Te laat kwam ik erachter dat de Vaticaanse musea op zaterdag al om kwart voor twee sluiten, dus dat bezoek ging helaas niet door. We hebben wel de Sint Pieter bezocht en, om de wachtrij voor het beklimmen van de koepel te ontlopen, de heuvel Gianicolo beklommen om van het uitzicht te genieten. Terug beneden besloten we om het Hard Rock Café Rome op te zoeken, dat aan de Via Veneto ligt. De shirts waren aan de prijzige kant, dus die hebben we maar laten liggen. In een zijstraat van de Via Veneto hebben we toen een pizza gegeten. De Santa Maria di Concezione was helaas gesloten voor restauratie. In deze kerk schijn je allerlei versieringen, tot lampen toe, te vinden die gemaakt zijn van menselijke beenderen. Via het Parco Borghese kwamen we terecht in de Pinciò-tuinen, de mooiste plek in Rome om de zonsondergang te bekijken. Als afsluiting - wederom - een ijsje van Giolitti, en wederom regen op weg naar huis. Afsluiting? Nee, die avond besloten we het Romeinse uitgaansleven te verkennen. De Capitool-reisgids wees het begin van de Via Ostiense en Trastevere aan als uitgelezen plaatsen voor een avondje uit. De Via Ostiense was, zoals ik al vreesde, niet helemaal wat de gids voorspiegelde (al zal er best iets te doen geweest zijn als je de juiste zijstraten ingeslagen was), dus namen we de tram naar Trastevere. Het bleek dat het Romeinse uitgaansleven daar bestaat uit tot laat in de avond uit eten gaan, en gezellig samen te komen op de verschillende pleinen. We hebben voor de Santa Maria in Trastevere nog een toneelstuk gezien (het ging over een schip dat de haven van Amsterdam binnenkwam, en de pest bracht of zoiets. Er was ook iets met het eten van muizen, maar mijn Italiaans was niet goed genoeg om er meer van te maken). Een andere act die net aan het opbouwen was werd door de politie weggejaagd. Blijkbaar hadden ze geen vergunning.
Zondag hebben we uitgeslapen, en daarna hebben we de trein genomen naar Tivoli. Dit is een dorpje in de bergen buiten Rome. Daar hebben we de Villa d'Este en de bijbehorende tuinen met honderden fonteinen bezocht. Het dorp zelf is erg pittoresk (vooral het middeleeuws gedeelte rondom de Ponte Gregoriana), het uitzicht fenomenaal en de waterpartijen indrukwekkend. We hadden ook nog eens erg lekker weer, maar in de bergen waait er blijkbaar toch een vrij frisse wind. Allebei hebben we er een lichte verkoudheid opgelopen, die in mijn geval zelfs nog wat zwaarder werd in de volgende dagen. 's Avonds zijn we, voor de zekerheid, met de voor-voorlaatste trein teruggegaan naar Rome, en hebben we spaghetti gegeten in een restaurantje niet ver van het appartement.
Beeld bij de fontein in de "Giardino Segreto", die eigenlijk gesloten was vanwege restauratie. Het hek stond echter open. Het zou een "unicorno" moeten voorstellen, maar dat haal ik er toch echt niet uit. Misschien een afbeelding van Prometheus?
Marcel is aan het filmen in de tuinen.
Een plaatsnaam die sommige lezers best zal aanspreken, denk ik.
Maandag besloot Marcel nog een poging te wagen om de Vaticaanse musea te bezoeken, maar ditmaal was de wachtrij ongehoord lang (wat volgens mij eerder regel dan uitzondering is). De Engelenburcht was ook nog eens gesloten, dus hij heeft zijn dag doorgebracht met het bezoeken van enkele kerken zoals de Chiesa Nuova, waar de plafondschildering de constructie van, jawel, het plafond van de Chiesa Nuova uitbeeldt! 's Avonds hebben we thuis gegeten (risotto! Lekker, maar niet zo lekker als ik gehoopt had), en als afsluiting een ijsje. Ditmaal niet van Giolitti maar van San Crispino, een heel bijzondere ijssalon in de buurt van de Trevi-fontein. Hij is duurder dan Giolitti, en de bekertjes worden slechts tot de rand gevuld, maar ze hebben er heel bijzondere smaken. Ik had Crema di Cacao en Crema di Liquirizia (drop-ijs!), en dat was bijzonder lekker. Ik weet niet meer welke smaken Marcel had.
Dinsdag heeft hij nog eens een aantal bekende bezienswaardigheden bezocht, maar ditmaal met videocamera om de thuisblijvers ook een beetje van Rome te laten proeven. 's Avonds hebben we nog even vlug de San Pietro in Vincoli en de Santa Prassede bezocht, en vervolgens heeft hij gekookt (gebakken aardappels, broccoli, hamburgers en chocoladepudding na) en hebben we nog een laatste ijsje gegeten. Dit kwam van de vestiging van Della Palma nabij de Trevi-fontein (die op loopafstand van mijn appartement ligt).
Woensdag moest hij alweer naar huis, en om acht uur verlieten we het appartement op weg naar het vliegveld. Om 10 uur kwamen we er aan, zodat Marcel mooi op tijd kon inchecken. De rest van de dag heb ik besteed aan de terugreis, het opruimen van het appartement en het laten doen van de was. Ik heb het idee dat mijn tafelkleed er een stuk kleiner uit gekomen is dan het was, dus ik hoop maar dat mijn t-shirts en broeken nog enigszins draagbaar zijn. Het appartement is wel erg stil zo zonder Marcel. Ik mis hem wel een beetje...
Het vliegtuig met Marcel, op weg naar Nederland.
Dinsdagavond hadden we allebei geen zin meer om de afwas te doen. Dit hield wel in dat ik het woensdag alleen moest doen...
| permalink
woensdag, oktober 13, 2004, 10:11 AM
Vanaf vorige week vrijdag zit mijn oor dicht. Ik kan je verzekeren dat dat geen fijn gevoel is. Je kunt veel moeilijker horen wat er gezegd wordt, je kunt minder goed inschatten van welke kant een geluid komt en de geluiden van binnen je hoofd worden versterkt (erg fijn als je pasta aan het eten bent). Ik ben daarom begonnen om met slaolie te druppelen, en hoop maar dat het daarmee over gaat.Zaterdag heb ik het daarom rustig aan gedaan. Ik heb uitgeslapen, rustig wat gegeten, boodschappen gedaan en ben toen rond half drie vertrokken richting de wijk EUR, die een stuk buiten het centrum van Rome ligt. De aanleg van deze wijk is begonnen om een wereldtentoonstelling te huisvesten in 1942, maar door de oorlog ging dat niet door. Hij diende als propaganda voor Mussolini, wat resulteerde in overdreven grote gebouwen en brede wegen.
Heel bijzonder zijn deze gebouwen nu ook weer niet - de Parijse wijk La Défense heeft veel meer uitstraling. Opvallend is dat er buiten de paar winkelstraten en drukke verkeersaders zo goed als niemand te zien is. Daar houd je een beetje een onwezenlijk, misschien wel onheilspellend gevoel aan over. Wellicht dat mijn verstopte oor daar nog aan bijgedragen heeft.
Een van mijn hoofddoelen daar was de andere vestiging van Giolitti - algemeen geaccepteerd als de beste ijssalon van Rome. Hij was vlak bij - zo'n beetje in - het park (waar een aantal jongeren een soort balspel in kano's speelden), en zag er nogal gesloten uit. Gelukkig bleek de deur aan de linkerkant van de foto, hoewel er een andere naam boven staat, wel degelijk toegang te bieden tot de ijssalon. Het ijs van Giolitti smaakt ook daar prima, maar helaas is er van de gezellige sfeer van de vestiging in de binnenstad niets terug te vinden. Zelfs de "panna" (slagroom) kwam gewoon uit een automaat, in plaats van de verse room die je in het centrum krijgt.
Het tweede doel was het "Museo della Civiltà Romana" alwaar diverse zaken uit de geschiedenis van Rome tentoongesteld worden. Zo zijn er afgietsels van de Zuil van Trajanus, zodat je op je gemak kunt bekijken wat er zich allemaal op afspeelt, en een maquette van Rome ten tijde van Constantijn. En natuurlijk was het museum dicht. Wegens gebrek aan personeel sluit het de hele maand nog vroeger, naar verwachting om 2 uur. Daar stond ik dan. Het gebouw was echter zo groot dat er nòg een museum in gehuisvest was: een museum van de astronomie en een bijbehorend planetarium. Na enig aarzelen besloot ik om er toch maar even een kijkje in te gaan nemen. Dat museum van de astronomie bood wat informatie over onze planeten (in het Italiaans) met afbeeldingen ernaast zoals je die ook kunt vinden op de website Astronomy Picture of the Day. Eén ding was wel erg mooi gedaan: ze hadden een gigantische bol van tv-monitoren die een voorstelling lieten zien van de rol die de zon door de eeuwen heen in de kunst gespeeld heeft.
Het duurde een paar tellen voor ik de truc doorhad, maar ik blijf het een fantastisch idee vinden. Terwijl ik daar (in een erg afgelegen hoekje van het museum) van dit spektakel zat te genieten, kwam er een medewerker op me af die me vroeg of ik zin had in de voorstelling van het planetarium. Het zou wel in het Italiaans zijn. Ik ben meegegaan, en heb er geen spijt van gehad. Het planetarium was in dit geval geen planetenstelsel aan het plafond dat door een gigantisch uurwerk wordt voortbewogen, maar een ronde zaal met enigszins achterover leunende bioscoopstoelen en een koepelvormig scherm boven je hoofd. Op dat scherm konden ze de sterrenhemel projecteren in alle mogelijke configuraties. Ze konden ook reconstrueren hoe de sterren gestaan hadden ten tijde van het Romeinse Rijk, en met extra projectoren werden de bekende sterrenbeelden zichtbaar gemaakt. Verder hadden ze nog aan vier zijden projectieschermen om het vertelde verhaal (over onder meer geocentrische versus heliocentrische wereldbeelden) te ondersteunen. Ik kon in grote lijnen wel volgen wat er allemaal verteld werd, en vond het buitengewoon interessant.
Daarna ben ik teruggekeerd naar mijn appartement. Onderweg naar de metro kwam ik nog een winkelstraat tegen, maar een speelgoedwinkel bleek er niet te zijn (Lego blijft toch ook een hobby, en ik zal niet vlug terugkomen in EUR). Ik heb dat gevraagd aan een oude man die bij een krantenstalletje stond, en heb meteen de goede uitspraak van het Italiaans voor "speelgoed" (giocattoli, met de klemtoon op de a) geleerd. Maar zoals gezegd, non c'è in EUR.
Maar verstopt oor of niet, rechtstreeks naar huis is er voor mij meestal niet bij. Een paar metro-haltes verder kom je bij de Sint-Paulus-buiten-de-muren, een van de grote Pauselijke basilieken en na de Sint Pieter de grootste kerk in Rome. Bijzonder is dat ze daar van alle (volgens mijn bronnen) 263 pausen een portret hebben hangen. De huidige Paus hangt er ook al, maar onder zijn portret staat nog niet aangegeven hoeveel dagen hij geregeerd heeft. verder is er een bijzonder mooi binnenpleintje omzoomd door een zuilengalerij.
Tenslotte ben ik nog naar de San Pietro in Vincoli gegaan, die om de hoek ligt van het metrostation waar ik moet uitstappen om thuis te komen. Je moet daarvoor nog wel meer dan 10 meter aan trappen beklimmen. In die kerk bevinden zich boeien waarin Petrus geketend zou zijn geweest, en waaruit hij op miraculeuze wijze bevrijd was. Verder vinden we er een wereldberoemd beeldhouwwerk van Michelangelo: zijn Mozes, met hoorntjes.
Zondag besloot ik om echt niks te doen, en ik heb de hele dag in mijn appartement zitten programmeren aan een nieuwe versie van de Chat-pagina op Brickfilms.com. Die is nu dan ook af. Het bleek geen slechte keus te zijn, want nadat ik een paar uur bezig was geweest, hoorde ik opeens de regen op het afdak bij het binnenplaatsje buiten mijn appartement kletteren. Zo kon ik fris weer beginnen aan een nieuwe week met nieuwe uitdagingen, want Marcel komt woensdag aan (vandaag dus)! Het eten is in huis, zijn bed is opgemaakt, dus zijn vakantie kan beginnen!
| permalink
donderdag, oktober 7, 2004, 10:04 AM
Toen ik weer thuis was van de Ikea, was ik behoorlijk uitgeput. Maar ik vond het zonde om heel mijn zaterdag verloren te laten gaan, dus ik heb de metro genomen naar de halte Circo Massimo, om van daaruit de Santa Maria in Cosmedin te bezoeken. Die was toen helaas alweer gesloten (slechts tot 5 uur kun je hem bezoeken), maar ik heb er wel een mooie wandeling door de omgeving gemaakt. Er tegenover staan twee erg goed bewaard gebleven tempels uit de Romeinse tijd, en in de directe omgeving bevinden zich ook nog een aantal kerken. Bij een ervan was - hoe kan het ook anders - een bruiloft bezig. Ik kon nog snel even voor de gasten langs glippen om binnen een kijkje te nemen. Deze kerk was de San Giorgio in Velabro, een eenvoudige kerk met weinig versieringen, op een paar mooie fresco's na. Het is een hele oude kerk. In 1993 is door een bomaanslag de voorgevel ingestort, maar die is vakkundig hersteld. Ernaast ligt een kleine ereboog, en ertegenover kun je een stukje zien van het riool uit de Romeinse tijd. Nu staat er een hek voor met een blaffende hond erachter. Het kan verbeelding zijn, maar ik vond het er nog steeds niet erg fris ruiken.Nu ik er toch in de buurt was, ben ik meteen maar doorgelopen naar de Santa Sabina, een kerk die nog ouder is dan de San Giorgio. Bijzonder mooi is daar bijvoorbeeld het houtsnijwerk op de deuren.
In dezelfde straat bevindt zich de Santi Bonifacio e Alessio. Daar was echter een mis bezig (dat gebeurt ook nog wel eens in een kerk), en daarom ben ik er maar niet binnengegaan. Anders dan veel toeristen (bij bijvoorbeeld de Santa Maria Maggiore, waar zondag de hele dag wel een mis aan de gang leek) die gewoon naar binnen stappen, een rondje lopen langs de kunstwerken en monumenten en weer vertrekken, vind ik dat ik zo'n gelegenheid toch niet moet storen.
Weer verder in dezelfde straat kom je terecht op de Piazza dei Cavalieri di Malta, waar zich de priorij van de Maltezer Ridders bevindt. Die priorij is niet-Italiaans grondgebied, en daarom mag je er niet zomaar in. Om de gemiddelde voorbijganger een beetje te sussen hebben ze een soort sleutelgat in de poort gemaakt waardoor je precies uitzicht hebt op de koepel van de Sint Pieter.
Verschillende mensen weten het sleutelgat toch te vinden.
In plaats van nu de foto te laten zien die ik door het sleutelgat genomen heb, zet ik hier een foto van het pleintje. Zo kun je het gemakkelijker zelf vinden ;-)
Toen dit achter de rug was, was ik toch wel heel erg moe, en ben ik teruggegaan naar huis voor het eerdergenoemde gebakken ei.
Zondag heb ik eerst uitgeslapen, tijdens het ontbijt nog wat gekeken naar een TV-uitzending van de Paus die op het Sint-Pietersplein enkele mensen aan het zaligverklaren was, en vervolgens op pad gegaan naar de Santa Maria Maggiore, waar een mis bezig was. Niet getreurd: deze kerk ligt letterlijk om de hoek, dus daar kon ik later nog naartoe. In de verte zag ik - dacht ik - de San Pietro in Vincoli liggen, dus ben ik daar naartoe gegaan. Bij het gebouw aangekomen bleek het echter toch een andere kerk te zijn en bevond ik me bij de Santi Domenico e Sisto. De ingang, zo schreef mijn gids, zou zich bevinden in de universiteit ernaast. Daar was net een congres begonnen, dus de eerste persoon die ik aansprak wist van niets, en de tweede (die bij de receptie zat) wist me te vertellen dat de kerk gesloten was. Nou ja, de dag was nog jong, en er tegenover lagen zowaar de tuinen van de Villa Aldobrandini. Deze tuinen liggen meters boven het straatniveau, waardoor je een erg mooi uitzicht hebt.
Het was me inmiddels duidelijk geworden dat ik me op de Quirinaal bevond, een van de zeven heuvels waarop Rome gebouwd is, en ik besloot om deze heuvel wat verder te verkennen. Mijn reisgidsen wisten nog aardig wat bezienswaardigheden op te sommen. De eerste daarvan was het Presidentieel Paleis, dat alleen maar een ceremoniële functie verricht. Desalniettemin staan er met geweren gewapende soldaten (afwisselend van land-, zee- en luchtmacht) om ongewenste bezoekers buiten te houden. Terwijl ik door de Via del Quirinale liep kwam er ook nog een - waarschijnlijk - gewenste bezoeker langs: geflankeerd door politie reed er met behoorlijke vaart een verduisterde auto met voorop een Frans vlaggetje door de straat.
Zo'n mooie tuin, en de president woont er niet eens!
Er liggen diverse mooie kerken aan deze straat, maar die gingen pas weer om 4 uur of later open. Voor ik het wist stond ik dus op de Piazza della Repubblica, een enorm rond plein waar zich langs een kant een bioscoop, een McDonald's en een erg duur hotel bevinden, en langs de andere kant de Thermen van Diocletianus, die nu nog van imposante omvang zijn. In een deel ervan is een kerk gebouwd, de Santa Maria degli Angeli. Oorspronkelijk door Michelangelo ingericht, maar later compleet veranderd. Je kunt er schilderijen zien die eerst in de Sint Pieter hingen, maar die door de vochtigheid daar vervangen zijn door mozaïeken, en de Meridiaan van Rome: een lijn op de vloer waar precies om 12 uur 's middags het zonlicht op valt door een nauwe spleet in de muur.
Even voorbij de Piazza della Repubblica ligt het Palazzo Massimo, een museum. Behalve een collectie beeldhouwwerk hebben ze er ook enkele zeer bijzondere dingen die het bezoek tot een van mijn hoogtepunten tot nog toe maakten. Op de tweede etage bevinden zich namelijk een aantal authentieke fresco's uit de Romeinse tijd. Fresco's zijn muurschilderingen die op het nog natte pleisterwerk worden aangebracht, waardoor ze deel gaan uitmaken van de muur en erg duurzaam zijn. Je mag er niet op eigen houtje langs, maar wordt rondgeleid door een gids. En deze keer was het er een die wel wat kon vertellen, zowel in het Italiaans als in het Engels. Het is echt ongelofelijk hoe luxe de slaap- en eetkamers van deze Romeinen versierd waren. Ik kan een bezoek aan dit museum van harte aanbevelen aan iedereen die Rome een bezoek komt brengen!
In de kelder, achter dikke kluisdeuren, bevindt zich een grote verzameling munten die een slordige 2000 jaar overspant.
Er staan ook verscheidene goed bewaard gebleven (en/of gerestaureerde) beelden.
In het hele museum mocht zonder flits gefotografeerd worden. Dat heb ik dan ook dankbaar gedaan, zoals van deze fresco.
Een gang vol vloermozaïeken. De aankleding van het museum is niet veel bijzonders, maar daardoor komen de aanwezige kunstwerken heel goed tot hun recht.
Detail van een vloermozaïek. Dit is dus helemaal opgebouwd uit piepkleine steentjes.
Na deze rondleiding waren de diverse kerken zo stilaan weer geopend, dus ik begaf me op de terugweg. Als eerste kwam ik het "kleine Pantheon" tegen, de San Bernardo alle Terme.
Aan hetzelfde plein liggen de Santa Maria della Vittoria (en niet, zoals Dan Brown in zijn boek "Angels and Demons" vermeldt, aan de Piazza Barberini), en de Santa Susanna (gewijd aan twee heilige Susanna's).
Weer verder staat de San Carlo alle Quattro Fontane. Deze kerk is door Borromini ontworpen, en dat is meteen aan de gevel al duidelijk te zien. Zoals de naam al suggereert, ligt deze kerk aan een plein met op elke hoek een fontein. Bovendien kun je in 3 van de 4 straten die bijeenkomen in de verte een obelisk zien staan.
In deze kerk was het een soort open dag. In de kerk zelf was een vrouw hardop uitleg aan het geven over het gebouw, en op de binnenplaats van het ernaast gelegen klooster was een monnik in witte pij met een rood-blauw kruis voorop uitleg aan het geven aan iets wat leek op een schoolklas. Enerzijds was dit wel vervelend, want hierdoor was het erg druk en rumoerig in de kerk, maar anderzijds kreeg ik zo wel de gelegenheid om, in het kielzog van deze scholieren, de crypte te bezoeken, die vooralsnog niet voor publiek toegankelijk schijnt te zijn. Op zich viel de crypte een beetje tegen, want hij was leeg. Maar dat heeft een belangrijke reden: oorspronkelijk wilde Borromini hier zijn grafmonument hebben. Toen hij echter zelfmoord pleegde kon dat vanzelfsprekend niet meer doorgaan, en is hij elders begraven.
De laatste kerk in de rij is er een van Bernini, de grote concurrent van Borromini. Zijn loon voor deze kerk was genoeg te eten voor de rest van zijn leven. Hij heeft er 2 jaar van kunnen genieten. De kerk is rijkelijk versierd. Toen ik er kwam was er net een bruiloft afgelopen, waardoor het ook in deze kerk nog vrij rommelig was: banken werden teruggezet en netjes afgedekt met rood-roze doeken die mooi kleurden bij het interieur. Ze werden door de koster zorgvuldig gedrapeerd en met spelden of spijkers vastgehamerd.
Op weg naar huis kwam ik tenslotte ook nog de San Lorenzo in Panisperna tegen. Over deze kerk wordt door de reisgidsen in alle talen gezwegen - daar zal hij niet oud genoeg voor zijn. Ik was dan ook zo weer buiten.
Maandagavond, op weg naar het restaurant, stuitte ik op een heuse processie! Het was bij de San Francesco a Ripa in Trastevere. Helaas werd het beeld net de kerk ingedragen en had ik geen tijd om te wachten tot ze er weer uitkwamen (wat wel de bedoeling was, als ik een beetje goed verstaan heb wat de monnik zei door de microfoon). We hadden afgesproken op het plein voor de Santa Maria in Trastevere, en nog net even de tijd om er binnen te kijken naar de imposante, vergulde mozaïeken achter het altaar.
SPQR op de fontein
Trastevere heeft nog veel meer dingen die de moeite van het bezoeken waard zijn. Misschien volgend weekend?
| permalink
donderdag, oktober 7, 2004, 10:03 AM
Om een beetje vooruit te kunnen in mijn appartement ben ik zaterdag naar de Ikea gegaan om een groot deel van de eerder genoemde boodschappenlijst in te kopen. Ik vond daar inderdaad alles wat ik nodig had en nog wat extra dingen (zoals een weegschaal van nog geen 5 euro - handig als ik mijn koffer in ga pakken over een kleine 2 maanden). En gelukkig maar, want het was wederom niet mijn leukste dag. Ikea's worden gebouwd volgens een standaardformule, en deze zag er dus precies zo uit als die in Eindhoven - zij het dat je hier een horentje koopt en het zelf in de ijsautomaat moet zetten, waar het dan gevuld wordt. Het was zaterdag, dus het was ook nog belachelijk druk. Ik heb zo snel mogelijk alles bij elkaar geraapt wat ik nodig had, maar ben er toch nog ruim een uur binnen geweest. Een ander verschil is overigens dat er in de Ikea in Rome op enkele plaatsen kraantjes met drinkwater staan om de bezoeker op de been te houden.
De Ikea ligt een stuk buiten de stad, dus ik heb er ruim anderhalf uur over gedaan om er te komen, met de metro en dan nog met de bus. Terug ging wat sneller, omdat ik toen niet te vroeg was uitgestapt uit de bus waardoor ik ook niet de snelweg (of iets wat erop leek - er was wel een zebrapad) hoefde over te steken.
Ernaast lag een hypermodern winkelcentrum waar de ontwerpers hun best hadden gedaan om het zo min mogelijk gezelligheid uit te laten stralen. De kleuren waren zo'n beetje als de nieuwe Piazza in Eindhoven, maar dan zonder de gewaagde architectuur en minder sjiek. Ik heb er nog even over gedacht om daar een ijsje te nemen, maar die ijssalon zag er ook zo ongezellig en vooral druk uit dat ik dat idee maar snel liet varen.
SPQR op een lantaarnpaal. Wat een contrast met die moderne, gladde, saaie rommel!
| permalink
donderdag, oktober 7, 2004, 09:50 AM
De afgelopen dagen heb ik het erg druk gehad, vandaar dat ik niet eerder in mijn weblog geschreven heb. De komende berichten zal ik voor de verandering eens niet rangschikken per dag, maar per onderwerp.Dit eerste bericht gaat over eten, en misschien een beetje over drinken. Op dat vlak is er namelijk behoorlijk veel gebeurd de afgelopen dagen. Het begon vrijdag al. Ik woonde net een dag in mijn appartement, en ik merkte al vlug dat de inventaris allesbehalve compleet was. Ik kon dus eigenlijk nog niet zelf koken, en ben toen maar eens naar de mensa gegaan. En ik had toch ook niet voor niets zoveel moeite gedaan om een pasje ervoor te krijgen!
Na een vrij lange reis (er is 's avonds slechts één mensa geopend, en dat is helaas niet de mensa om de hoek) kwam ik aan. Het was een bijzondere ervaring, maar geen erg aangename. Een term die deze mensa goed beschrijft is, denk ik, "eetfabriek". Het pasje moest opgeladen worden bij een automaat (ik heb er 5 euro opgezet), en vervolgens kon je het door een automaat halen waar er 1 euro 88 werd afgeschreven, waarna het draaihek (zo'n zelfde als ze bij bijvoorbeeld de metro en musea hebben) geopend werd voor 1 persoon. Dan kwam je langs een lange rij met voorverwarmd eten. Ik koos voor een lapje van wat, na enkele happen, vlees bleek te zijn (het was waarschijnlijk gefrituurd - er zat in ieder geval een krokante korst omheen), en een bordje met aardappels en wat andere groentes. Als nagerecht had ik een bekertje met vruchtenyoghurt. Alle borden, bekers en bestek waren van plastic. Om het eten weg te spoelen kun je water tappen uit een kraantje langs de kant - er zwerven een aantal kannen door de zaal die je met dit water kunt
vullen. In de gigantische eetzaal stond het vol met aan de grond vastgeschroefde tafels met daaraan vastgeschroefd vier stoelen - zo'n soort constructie als je wel eens op picknickplaatsen vindt of buiten eetgelegenheden in pretparken. Langs 2 van de wanden liep een afruimband, en de enige poging om het er een beetje gezellig uit te laten zien waren enkele grote schilderijen (of, waarschijnlijker, posters) van bloemen. Deze hielpen in mijn ogen echter alleen maar om het fabrieksgevoel extra te accentueren. Nee, een fabriek kan nog gezelliger zijn! Neem bijvoorbeeld de Centrale Montemartini (zie een aantal berichten terug). Het eten was ook niet van de beloofde kwaliteit (een website had de Romeinse mensa's omschreven als de beste universiteits-restaurants ter wereld), maar ik zal er nog een paar keer terugkeren om mijn 5 euro op te maken, en om af en toe wat vlees te eten. In de supermarkten is vlees namelijk alleen in te grote hoeveelheden, meestal bedoeld voor 4 personen, verkrijgbaar, dus zelf klaarmaken is geen gemakkelijke opgave.
Zaterdag heb ik een eenvoudige boterham met gebakken ei en wat kaas gegeten, maar zondag werd het interessant. Ik heb toen namelijk mijn eerste pasta-gerecht helemaal zelf klaargemaakt. De pasta netjes gekookt, en een garnering erbij van paprika, tomaat en courgette. Het zag er erg lekker uit, en heeft ook prima gesmaakt!
Maandag was ook een leuke dag, want toen ben ik uit eten gegaan met een aantal mensen van het Nederlands Instituut. We zouden gaan eten bij Augusto, een restaurant in de wijk Trastevere dat, in tegenstelling tot de meeste andere restaurants in deze wijk, heel normaal gebleven is. Toen we er aankwamen zag het er echter wel heel erg karig aangekleed uit, en we besloten om te gaan eten bij
de overburen. Dat was geen slechte beslissing, want het eten zag er prima uit en smaakte uitstekend!
Tenslotte, als klap op de vuurpijl, de dinsdag. Henna was jarig, en als verrassing hadden we met z'n zessen afgesproken om allemaal een deel van het avondeten te maken. Dat werd een groot succes: courgettesoep, salades, spinazie met ansjovis (onverwacht lekkere combinatie), een ovenschotel, noem maar op! Ikzelf was verantwoordelijk voor het toetje, en had op het internet iets gevonden met de veelbelovende naam "crème caramel", uit de magnetron. Het was een risico, want ik ben toch al niet zo'n ervaren kok en had geen enkele informatie over de betrouwbaarheid van het recept, maar het is relatief goed afgelopen. Omdat we met zovelen waren, had ik twee keer zoveel klaargemaakt, en daar lagen waarschijnlijk de problemen. De suikeroplossing wilde namelijk niet voldoende carameliseren, waardoor de pudding het bepalende element werd. Die was gelukkig wel erg lekker, al zag hij er niet zo mooi uit als op de internet-foto (bij het omgooien ging het niet zo soepel als ik gehoopt had - hij was niet stijf genoeg en kwam half dubbelgevouwen op het bord terecht). Ik heb hem toen maar vast verdeeld over 7 borden en zo opgediend - dan viel het minder op.
| permalink
vrijdag, oktober 1, 2004, 11:40 AM
De thuisreis is gisteren voorspoedig verlopen. Henna had een paar vrienden op bezoek, die nog met de metro naar huis moesten. Met z'n drieën konden we dus wel door het park lopen, dat 's avonds niet zo heel veilig is. Dat heeft me zeker een half uur reistijd gescheeld. In de metro zaten een paar Italiaanse meisjes die het wel heel bijzonder vonden dat ik een paraplu bij me had. Ze dachten dat ik Engels was... Maar ja, juist die paraplu moest natuurlijk ook meeverhuizen, en hij paste niet meer in de koffer.Mijn eerste nacht in het appartement is me goed bevallen. Ik hoor wel tot laat in de nacht nog geluiden van de buren, en af en toe slaat de koelkast aan, maar dat zal wel wennen, denk ik. Ik ben ook erg laat gaan slapen, want hoewel ik moe was, was het boek "Angels and Demons" van Dan Brown (in het Nederlands vertaald onder de titel "Het Bernini-Mysterie") wel heel spannend. De uiteindelijke conclusie viel me wat tegen - iets te vergezocht en lang uitgerekt - maar de speurtocht in een race tegen de klok langs allerlei beroemde plaatsen in Rome was wel erg boeiend om te lezen.
De douche is echt heel erg klein, en het lijkt onmogelijk om te douchen zonder het hele badkamertje nat te laten worden. Het douchegordijn helpt daar nauwelijks bij. Vandaag maar eens onderzoeken hoe ik dat het beste kan aanpakken. Het water kan in de rest van het badkamertje ook niet weglopen, behalve de slaapkamer in, dus dat moet ik dan wel opdweilen.
Ik heb vanmorgen geïnventariseerd wat er zoal in het appartement aanwezig is, en hoewel er behoorlijk wat keukengerei (pannen, servies, bestek) aanwezig is, mis ik toch nog wel enkele dingen. Mijn boodschappenlijstje voor vandaag geeft daar wel een idee van:
afwasborstel
theedoeken
vaatdoekjes
melk
boter
prosciutto crudo (rauwe ham)
brood
chocolade koekjes
afwasmiddel
broodrooster[1]
schilmesje
vergiet
kaasschaaf
Italiaanstalig boek
appels
drinkwater
handdoeken
fris of vruchtensap
eieren
Een strijkijzer ontbreekt ook (er is wel een strijkplank), maar ik wacht eerst af wat de faciliteiten bij de wasserette aan de overkant zijn voordat ik dat aanschaf.
Ik heb vandaag dus nog wel wat boodschappen te doen! Vanavond ga ik maar eens in de mensa eten, ik heb tenslotte niet voor niets al die moeite gedaan voor zo'n pasje!
Groeten,
Stefan.
[1] Het Italiaanse brood is ofwel vers en keihard, ofwel zacht en volgepropt met conserveringsmiddelen. Dat laatste wordt vele malen lekkerder wanneer het geroosterd is.
| permalink
donderdag, september 30, 2004, 08:05 PM
Vandaag is het grote verhuisdag. Ik had een strak schema: om 9 uur de sleutel ophalen, dan naar de Questura (vreemdelingenpolitie) mijn Permesso di Soggiorno ophalen, dan bij het Erasmus-bureau mijn nieuwe adres doorgeven, dan in een paar keer mijn spullen verhuizen.Het kwam dus erg goed uit dat het kantoortje waar ik mijn sleutel moest halen pas om half elf open ging... Gevolg: te laat bij de Questura (ze laten tot half 12 mensen binnen, ik was er om kwart voor - het zit echt een enorm eind buiten de stad). Ik ben toen maar omgedraaid: om 3 uur gingen ze weer open. Op de terugweg eerst langs het Erasmus-bureau, waar ik gelukkig zo klaar was, toen terug naar mijn oude woning om wat te eten, een paar kleren te strijken en mijn koffer te pakken[1], de koffer te verhuizen en dan naar de Questura terug te gaan. Dat ging wel volgens plan, maar ik was pas rond 6 uur terug: bij de Questura waren nog 38 wachtenden voor me. Dat is ook de reden dat ze zo vroeg dicht gaan: ze moeten nog een enorme wachtrij wegwerken. Ik heb nu dus een mooi formulier dat zegt dat ik hier in Italië mag verblijven. Ik moet het helaas wel weer inleveren bij de douane als ik naar huis ga.
Nu type ik dus de laatste woorden vanaf het Nederlands Instituut. Vanaf morgen ben ik dus alleen nog door de week, overdag via e-mail bereikbaar op de universiteit. Ik ben erg moe, dus ik neem dadelijk een douche en ik ga naar bed. Hopelijk ligt het een beetje lekker...
Groetjes,
Stefan.
[1] Eigenlijk stonden strijken en pakken voor gisteren op het programma, maar toen ben ik met een paar huisgenoten naar de Crypta Balbi gegaan, een museum dat een opgraving laat zien waar duidelijk wordt hoe verschillende lagen van de stad, van de Romeinse tijd via Middeleeuwen en Renaissance tot nu, over elkaar heen liggen. Dat kan heel interessant zijn, maar helaas waren we er minder dan een uur voor sluitingstijd, en kregen we bij de onderste lagen slechts een "visita accompagnata", een bezoek waarbij iemand meeliep (en ons nogal opjoeg), maar die verder helemaal niet vertelde wat we te zien kregen. Het kwam voor ons dus neer op een vreemd gemetselde hoop stenen.
| permalink
Vorige Volgende
