donderdag, november 11, 2004, 10:52 AM
Afgelopen vrijdagochtend stond ik onder de douche. Na een tijdje werd het water koud. Nu heb ik een boiler, en ik veronderstelde dat ik wel te lang onder de douche zou hebben gestaan (snel douchen is niet iets dat typisch bij mij hoort). Ik ben dus naar de universiteit gegaan zonder me zorgen te maken.'s Avonds wilde ik echter gaan afwassen, en bleek het water nog steeds koud te zijn! Een probleem dus. Wat bleek? De boiler deed niets meer. Enig verder onderzoek leerde me dat er geen stroom meer stond op zijn stopcontact (het is een elektrische). Zaterdag heb ik dus een verlengsnoer gekocht om hem zolang om te leiden, en maandag ben ik naar de verhuurder gestapt om er iets aan te laten doen. Die zou "vandaag of morgen" iemand langs sturen om ernaar te kijken.
Het werd dus "morgen", en dinsdagmiddag werd er aangebeld door een klusjesman die blijkbaar manusje-van-alles is voor de verhuurder. Hij schroefde het stopcontact open (nee, de stroom hoefde er niet vanaf, vond hij) en constateerde eveneens een complete afwezigheid van spanning. Toen begon hij om zich heen te kijken, en zijn oog viel op de twee lichtschakelaars die niet (meer) leken te werken - alle lampen worden bediend met 3 andere schakelaars. Hij zette de schakelaars om, en ecco! De stroom was terug!
Het verbaast me achteraf dat het zo lang geduurd heeft voordat ik die schakelaar omgezet heb. Het is zo ongeveer de eerste schakelaar die je probeert als je de badkamer in komt, maar blijkbaar is hij door iedereen (mezelf, Marcel en Henna die begin afgelopen week is komen eten) toevallig weer teruggezet.
Lange tijd heeft de zomer hier in Rome geregeerd. Tot vorige week hadden we nog temperaturen tot 25 graden. 's Ochtends trok ik een vest aan, maar verder liep ik in t-shirt. Maandag was dat helaas voorbij: 10 graden! Brrrr... Ik loop nu in trui (voor het eerst sinds maanden) en heb een jas aan als ik buiten kom. Nog wel mijn zomerjas - je moet niet meteen gaan overdrijven.
Verwarming in mijn appartement is iets waarvan ik nog niet zeker ben. Er hangen twee radiatoren, maar waar die hun warme water vandaan halen is mij vooralsnog een raadsel. Tenminste, op dit moment halen ze het nergens vandaan en zijn ze gewoon koud. Met een extra deken op mijn bed en een lekker kopje thee is het verder goed te doen, maar het moet niet gaan vriezen!
| permalink
dinsdag, november 2, 2004, 07:04 PM
Zondag wilde ik naar de Vaticaanse Musea gaan. Op de laatste zondag van de maand zijn deze namelijk - in tegenstelling tot een gemiddelde zondag - geopend en bovendien gratis toegankelijk! De klok zou overgaan in wintertijd en een uur teruggezet worden, en ik besloot dit feit te misbruiken: mijn wekker zou op de normale tijd (half 8) gaan, en dan zou ik lekker vroeg bij de musea zijn. Helaas dacht mijn wekker er anders over: misschien heeft hij toch nog ontvangst hier (hij wordt door radiosignalen aangestuurd) of misschien is de software intelligent genoeg, maar in ieder geval bleek de klok automatisch aangepast waardoor ik een uur (te) laat wakker werd. Om 5 voor 9 (tien minuten na openingstijd) was ik dan toch bij de ingang, en om 9 uur had ik het beginpunt bereikt van de rij. Niet geplaagd door haast besloot ik aan te sluiten, en na een frustrerende tweeënhalf uur mocht ik naar binnen - ik had nog ruim 2 uur om de collecties te bekijken.
Begin van de rij
Ruim een uur later. Op dit stuk hadden we de meeste last van mensen die halverwege probeerden in te voegen. Sommigen waagden het zelfs om te klagen over "al die andere mensen die er tussen kruipen"! Gelukkig stond ik op een stukje dat relatief fel zijn plaats verdedigde, waardoor de zichtbare schade beperkt bleef tot een groep cruise-vaarders die steeds groter werd.
Eindelijk binnen kom je al snel bij het oud-Romeins beeldhouwwerk. Hier houdt Perseus het hoofd van Medusa omhoog.
Natuurlijk waren niet alle delen van het museum geopend, en net een van de (in mijn ogen) meest interessante collecties, de Romeinse beelden, was gesloten (op een klein deel met de meest beroemde werken na). Gelukkig zijn de musea groot, en ik had me minstens zoveel verheugd op de Egyptische kunst, die ik de vorige keer niet gezien had (althans - ik kan het me niet herinneren). Er is een behoorlijk grote collectie beelden, sarcofagen, vazen en kleinere voorwerpen. Veelal komen deze uit graftomben: Egyptenaren kregen alles mee om na de dood goed vooruit te kunnen.
Egyptische kunst was ook ten tijde van de keizers al populair. Veel obelisken zijn vanuit Egypte naar Rome verscheept, en ook werden er beelden gemaakt met Egyptische thema's. Dit is een detail van het beeld dat de rivier de Nijl voorstelt.
Nadat Alexander de Grote Egypte veroverd had, werd de cultuur een soort mix van oude Egyptische kenmerken en Hellenistische.
De Egyptische afdeling had geen al te goed aangegeven ingang, en daardoor was het er relatief rustig. Toen ik terug was in de hoofdstroom was het dus wel even slikken.
Een gang vol met prachtig geschilderde landkaarten. En helaas ook vol met mensen.
Deze stroom toeristen was op weg naar de Stanze van Rafael, maar vooral naar de Sixtijnse Kapel met wereldberoemde plafondschilderingen van Michelangelo. Deze kapel was ik zo weer uit, want door de belachelijke hoeveelheid mensen daar was de atmosfeer allesbehalve prettig: warm, weinig zuurstof, veel herrie (ondanks uitdrukkelijke verzoeken tot stilte alvorens je binnen kwam). Ook was ik al uren op de been en begon ik wel vermoeid te raken.
Detail van een van de Stanze ("kamers") die door Rafael en zijn helpers beschilderd zijn.
Nadat ik me de Sixtijnse Kapel uitgeworsteld had, was het alweer bijna sluitingstijd. Ik ben naar buiten gegaan via de indrukwekkende wenteltrap en heb op het Sint Pietersplein mijn lunch genuttigd. De paus had zijn zegening vanaf het balkon er ook alweer op zitten, dus daar was het niet zo bijzonder druk meer - al is het zelfs met duizend mensen op dat plein nog behoorlijk rustig, volgens mij.
SPQR op de tunnel.
Ondertussen had ik mijn volgende doel bepaald: aangespoord door het buitengewoon lekkere weer wilde ik langs de Tiber wandelen tot aan het Tibereiland en de zogenaamde Ponte Rotto ("Kapotte Brug"). Zo gezegd, zo gedaan. Deze weg leidde langs de Gianicolo, en ik besloot om eindelijk eens de botanische tuin te bezoeken die daar lag. Vanzelfsprekend liep ik eerst verkeerd (ik had een ijsje gekocht en kon daardoor niet op mijn kaart kijken). Toen ik de vele meters weer afgedaald was en de ingang gevonden had, stond ik - hoe kan het ook anders - voor een gesloten hek. Op zondag en maandag zijn ze namelijk niet open.
Terug naar de Tiber dus, en uiteindelijk was daar het Tibereiland. Dit is best een bijzonder stukje Rome, en door de versmalling wil de Tiber daar wel met enige kracht stromen. Iets voorbij de punt ligt de laatste boog van de "Ponte Rotto" - ooit de eerste stenen boogbrug ter wereld. Nu is het nog slechts een rustplaats voor vogels.
Vanaf het eiland kwam ik weer in de buurt van de Santa Maria in Cosmedin terecht, en dit keer was ik zowaar op tijd! De kerk ontleent haar naam aan de vloer, die door de Griekse familie Di Cosma op bijzondere wijze gedecoreerd is. Veel andere kerken in Rome hebben een vergelijkbare vloer laten aanleggen. Uit eerbied voor God legde de familie Di Cosma nooit tweemaal het zelfde patroon.
De meeste toeristen komen echter om op de foto te gaan met hun hand in de "Bocca Della Verità". Dit is een oud putdeksel in de vorm van een gezicht met een gat in de mond. Volgens de legende zou het beeld de hand afbijten wanneer er een leugen verteld werd op het moment dat de hand in de mond zat.
Ondertussen had ik weer veel te ver gelopen. Ik begon mijn voeten te voelen, en had bovendien al spierpijn van de vorige dag. Tijd om naar huis te gaan dus. Daar heb ik aardappels gegeten met kippepootjes (per 6 verpakt - 2 voor zaterdag en 4 voor nu). Ik heb een poging gedaan om, bij wijze van jus, een botersausje te maken, maar dat was geen succes en heb ik dus maar achterwege gelaten.
Maandag heb ik niet veel gedaan. Een korte wandeling gemaakt (anderhalf uur, zo ongeveer) langs de Trevi-fontein, waar ik een boek met een aantal werken van Plato heb gekocht. Behalve Italiaanse vertalingen staan er ook de originele Griekse teksten in! Zoiets vind je helaas niet meer in Nederland, en zeker niet tegen die prijs (nog geen 8 euro). Als het Italiaans te moeilijk wordt heb ik nu altijd nog het Grieks om me eruit te helpen! Op de terugweg weer langs het monument voor Vittorio Emmanuel gekomen, en dit keer ben ik ook naar boven geklommen. Het uitzicht is niet het mooiste dat je kunt krijgen (daarvoor moet je de Gianicolo of de Pinciò-tuinen hebben), maar best de moeite waard omdat het zo dicht bij allerlei beroemde gebouwen ligt. Helaas had ik mijn camera niet bij me.
| permalink
dinsdag, november 2, 2004, 06:57 PM
Zaterdag heb ik besteed aan het bezoeken van een paar speelgoedwinkels. De eerste was een enorm ondergronds warenhuis waar al kerstspullen te koop waren. Aan Lego hadden ze niets interessants. De buren daarentegen, in een klein pand waar het speelgoed tot aan de zoldering opgestapeld lag, hadden wel enkele interessante zaken. Toen ik twee doosjes had uitgezocht en afgerekend, vroeg ik of ze niet nog meer hadden. En dat bleek inderdaad zo te zijn: ze hadden nog twee lades vol met kleine, oude doosjes. Resultaat: ik heb nu piraten, inboorlingen, ninja's en buitenaardse wezens op mijn appartement. Het Yoda-standbeeld dat ik vorige week gezien had was gelukkig nog niet weg, dus die staat nu op mijn kast de wacht te houden. Zaterdagmiddag heb ik eerst boodschappen gedaan en daarna een wandeling door de stad gemaakt. Daar bleek de "Guardia di Finanza" nog niet klaar te zijn met zijn werk: ditmaal moesten ze een manifestatie met protestmars in goede banen leiden. Als je de hoeveelheid manschappen zag, zou je denken dat het om een woedende, stenengooiende menigte ging die niet voor een knokpartij uit de weg ging. Niets was minder waar: het waren heel gewone mensen die op hun vrije zaterdagmiddag hun mening kwamen uiten. Ik kwam er heel wat tegen die alweer op weg terug naar huis waren, met rode petjes op, en vriendelijk met elkaar pratend.
Tot enkele ogenblikken voor ik deze foto nam stond deze groep in een lange lijn opgesteld, daarmee de weg volkomen blokkerend.
Een grondwet voor Europa.
SPQR op een gevel.
Mijn eigenlijke doel was de Santa Maria in Cosmedin. Tot nu toe was ik alleen nog langs deze kerk gekomen wanneer hij gesloten was. Helaas was ook dit keer geen uitzondering. De reden was dit keer de Santa Maria in Aracoeli, die op de route lag en die ik nog niet gezien had. Ook deze kerk is overigens best de moeite waard: mooie mozaïekvloer en een Jezus-beeldje dat wonderen zou kunnen verrichten. Bij de Santa Maria in Cosmedin was ik nog net op tijd om iemand het hek uit te zien komen. Terug ben ik langs de San Marco gelopen, waar een bruiloft bezig was, en langs het monument voor Vittorio Emanuele, dat ook al ging sluiten. Nee, het was zeker niet mijn geluksdag. Uitgeput kwam ik in mijn appartement aan.
| permalink
vrijdag, oktober 29, 2004, 02:17 PM
Vandaag is de Europese Grondwet ondertekend. Dit heuglijke feit (?) vond plaats hier in Rome. Voor de gelegenheid zijn de twee locaties waar het gebeuren plaatsvond, het Capitool en het Quirinaal, afgesloten voor iedereen die er niets te zoeken heeft. Zo kon je op TV dus een Forum Romanum zien zonder toeristen.Ook in mijn eigen Via Urbana was er iets van te merken: op nog geen 15 meter van mijn voordeur stonden twee busjes met het opschrift "Guardia di Finanza" en wat militairen er omheen. Het verkeer mocht hier nog gewoon doorrijden. Een straat verder was wel afgesloten voor verkeer. Van een blokkade van voetgangers heb ik niets gemerkt. Op weg naar de universiteit kwam ik nog veel meer politie en militairen tegen. De rest van Italië moet op dit moment wel heel onveilig zijn...
| permalink
woensdag, oktober 27, 2004, 05:45 PM
Maandag ben ik naar de bioscoop geweest. In Trastevere ligt een bioscoop die originele versies draait (naar blijkt zelfs zonder ondertiteling) en er draaide een film waar ik wel nieuwsgierig naar was: "Se mi lasci, ti cancello" (de vrijwel letterlijke vertaling van "Eternal Sunshine of the Spotless Mind"). De meeste mensen aan de kassa hadden moeite met die titel en kwamen vooral voor "die film met Jim Carrey". Ik ben bang dat een aantal van hen niet heel erg gelukkig was met de film, die zeker niet in het gebruikelijke genre van Carrey valt. Geen goedkope grappen dus. Wel een film over wat er zou gebeuren als je je geliefde na een ruzie compleet uit je geheugen kon laten wissen. Het grootste gedeelte van de film beslaat een visualisatie van dit proces van wissen, waarbij volgorde van tijd, droom en werkelijkheid en verschillende verhaallijnen vakkundig door elkaar geklutst worden.Ik zelf was meer geïnteresseerd in "die film van Michel Gondry". Deze regisseur doet gewoonlijk namelijk videoclips, inclusief de White Stripes clip die geheel met Lego gemaakt is en de clip van de Chemical Brothers waarbij het landschap, gezien vanuit de trein, perfect op de maat van de muziek voorbij komt. De film van maandagavond was geen gemakkelijke: je moet je hoofd er goed bij houden om de draad niet kwijt te raken, en ik zou dan ook niet willen aanraden om na een dag vol met wiskundige problemen over Edge Cover Games, Death Times en Lower Bounds erheen te gaan. De bioscoop zelf, Pasquino, kan ik wel aanraden: de zalen zijn klein, de stoelen relatief hard en met weinig beenruimte, maar ze zitten op de een of andere manier beter dan die van de Pathé in Eindhoven.
| permalink
woensdag, oktober 27, 2004, 05:44 PM
Zondag heb ik eerst uitgeslapen, heb me daarna in mijn andere paar schoenen gehesen (die eigenlijk veel lichter lopen, en die ik dus een dag eerder had moeten dragen) en ik ben op weg gegaan naar de San Giovanni in Laterano. Deze pauselijke basiliek heeft een indrukwekkend grote voorkant die goed tot zijn recht komt op het enorme plein dat ervoor ligt. Geen zuilengalerij om het plein dit keer, maar wel een oude stadsmuur aan de ene kant en een oud mozaïek aan de andere. Van binnen is de kerk erg licht, met een door Borromini ontworpen interieur. De kloostergang die eraan vast ligt schijnt ook mooi te zijn, maar daar wilde ik geen 2 euro aan uitgeven.
Na de Sint-Jan ben ik naar de Santa Croce in Gerusalemme gelopen, een kerk gesticht door Helena, moeder van Constantijn, die in Jeruzalem het Kruis van Jezus had gezocht (en gevonden). Stukjes van dat kruis zijn nog altijd te bewonderen in deze kerk. Ernaast ligt het Museo Degli Strumenti Musicali, waar een behoorlijke collectie muziekinstrumenten tentoongesteld staat. Ik was geloof ik de enige gast, en drie suppoosten wisselden elkaar zo'n beetje af om me in de gaten te houden terwijl ik door de gangen liep. Prachtig versierde harpen, piano's en vergelijkbare instrumenten (ik ben niet zo'n kenner, maar de eerste "pianoforte" stond er ook). Bijzonder was de collectie instrumenten van reizende muzikanten, met een ingenieuze constructie van een opvouwbare piano (of vergelijkbaar instrument met zwart-witte toetsen en een bak met snaren erachter). Ook hebben ze nog wat (resten van) instrumenten uit de oudheid en een collectie uitheemse instrumenten.
SPQR op de trommel
Door een vrijwel perfecte timing mijnerzijds liep het ondertussen tegen vieren, een tijdstip waarop veel kerken weer opengingen voor publiek. Terug naar de Piazza San Giovanni dus, en naar de Scala Santa in het bijzonder. Deze heilige trap dient op de kieën beklommen te worden om zo berouw te tonen voor je zonden. Ik had wel berouw maar geen tijd, dus heb ik me omgedraaid en ben ik naar de doopkapel van de San Giovanni gegaan. Van daaruit meteen door naar de San Clemente, een bijzondere kerk waar door ijverige monniken opgravingen zijn verricht waardoor nu onder deze kerk de oude kerk te bezichtigen is, en daar weer onder huizen uit de Romeinse tijd, compleet met Mithras-heiligdom (een Perzische godheid vooral populair bij Romeinse soldaten). Sint Clemens zelf, de arme man, was met een anker in zee geworpen omdat hij teveel mensen tot het Christendom bekeerde.
Daarna had ik nog precies tijd voor de Santi Quattro Coronati om de hoek, die een kloostergang herbergt (waarvoor je moet aanbellen) en de Silvester-kapel (aanbellen, door een getralied raam een sleutel krijgen en dan naar binnen) waar mensen als Bernini en Michelangelo nog geweest moeten zijn (het was destijds de kapel van het beeldhouwersgilde).
De uitnodigende ingang van de Santi Quattro Coronati.
Thuis stond hetzelfde op het menu als gisteren. Vandaag geen zout gebruikt (het bouillon-blokje bevat al zout), maar ditmaal kwam de smaak van de knoflook wel heel sterk naar voren. Misschien omdat er vandaag minder tomatensaus in zat dan gisteren ("ongeveer de helft" is moeilijk mikken met een ronde pot).
SPQR op het politie-hokje. Deze hokjes staan op alle drukke kruispunten en bevatten meestal een agent die in de gaten houdt of alles wel goed verloopt. Soms komen ze eruit om het verkeer te "regelen", wat naar mijn gevoel alleen maar resulteert in een enorme chaos.
| permalink
woensdag, oktober 27, 2004, 05:42 PM
Voor zaterdag had ik een mooi plan opgesteld: na de boodschappen zou ik beginnen bij de Santo Stefano Rotondo, van daaruit naar de Thermen van Caracalla gaan en tenslotte doorlopen naar de Via Appia Antica, wat een van de oudste nog bestaande straten ter wereld is. Natuurlijk was ik zo eigenwijs om zonder kaart te proberen de Santo Stefano Rotondo te bereiken, en door een verkeerde afslag te nemen bij het Colosseum kwam ik dan ook uit bij de San Gregorio Magno. Nu is ook dit best een mooie kerk, dus zo erg was het niet, en ook de weg naar de Santo Stefano Rotondo was erg mooi.
Plafondversiering in de San Gregorio Magno
Clivo di Scauro, de weg naar de Santo Stefano Rotondo
Aan de andere kant van deze zogenaamde Clivo di Scauro gekomen wachtte mij een nieuwe verrassing: de Santo Stefano Rotondo had geen ingang aan de betreffende weg (hij lag wat hoger op een heuvel en er stond een muur omheen). Wat doe je in zo'n geval? Precies! Je loopt er even omheen. Ik koos voor rechtsom, en dat bleek niet zo'n goede keus te zijn. Aan het terrein van de Santo Stefano Rotondo zit daar namelijk nog een behoorlijk lange straat met flats, een militaire kazerne en een ziekenhuis vastgeplakt. Maar de aanhouder wint, en uiteindelijk lag de ingang voor me. Toen werd mijn grote vrees (ik was van tevoren al gewaarschuwd, maar wilde het zelf zien) waarheid: hij was gesloten voor restauratie. Gedesillusioneerd besloot ik op mijn volgende doel af te gaan. Ik liep het terrein af, sloeg de hoek om en stond meteen weer op het beginpunt van mijn rondwandeling! Terug over de Clivo di Scauro (en halverwege nog vlug een rondje Santi Giovanni e Paolo gedaan, die op het punt stond te sluiten) en op naar de Thermen van Caracalla.
Respect voor verkeersborden aan de Via di Santo Stefano Rotondo
Deze badhuizen uit de Romeinse tijd geven een goed beeld van de vaardigheid van de Romeinen in het bouwen van gigantische gebouwen. Metershoge gewelven, een onvoorstelbaar grondoppervlak en mooie mozaïekvloeren moeten het baden destijds tot een ware belevenis gemaakt hebben. Het is ook een ideale plaats om je lunch te nuttigen, zittend op een stuk omgevallen zuil.
Hoewel ik mijn voeten al begon te voelen, besloot ik om toch mijn plan tot uitvoer te brengen en de Via Appia Antica een stuk te gaan bewandelen. Het was ook zo'n lekker weer (ik loop hier 's middags gewoon nog in t-shirt over straat!) dat ik het zonde vond om er al een punt achter te zetten. De weg van de thermen naar het huidige begin van de Via Appia is een vrij smalle weg zonder voetpad, met aan twee kanten hoge muren. Hier rijden de Romeinen met een sneltreinvaart overheen in hun auto's, om vervolgens met z'n allen aan het eind ervan te wachten tot ze (een voor een) door de nog smallere poort zijn. Gelukkig werd de situatie beter naarmate je verder de Via Appia op was: op een gegeven moment was er vrijwel geen verkeer meer te bekennen. Hier begon ook de originele Romeinse bestrating die uit grote steenblokken bestaat. Langs de kant staan aan het begin nog wat kerken (zoals de "Domine Quo Vadis"), meestal met catacomben. Daarna verschijnen er om de zoveel meter restanten van grafmonumenten van rijke Romeinen. Je komt nu en dan wat Duitsers tegen die vragen of je een foto van ze maakt, en soms zelfs een kudde schapen. Dat deed me beseffen hoe ver ik eigenlijk al gelopen had, en ik besloot langzaamaan om aan de terugreis te denken. Na een tijdje wordt de Via Appia doorsneden door een moderne weg waar ook bussen rijden, en na enig wachten kon ik instappen. Voor de bus echter de metrohalte bereikt had, zag ik tegenover een tussenhalte zowaar een speelgoedwinkel! Nu zijn die in Rome niet zo dik gezaaid, dus ik ben er toch even een kijkje gaan nemen. Had ik beter niet kunnen doen: ik heb er een lego-doos gezien die dusdanig duur was dat ik hem niet meteen meenam, maar die dusdanig afgeprijsd is dat ik hem ook niet kan laten staan. Kortom: aanstaande zaterdag weer terug om een Yoda standbeeld te halen! Daarna verder richting Rome gegaan, nog 3 speelgoedwinkels bezocht (ik was nu toch bezig) en uiteindelijk doodmoe terug op mijn appartement beland. Daar heb ik een lekker bord pasta klaargemaakt (met tomatensaus met courgette, paprika, ui en wat knoflook) die wel erg zout was. Ik ben toen maar vroeg naar bed gegaan.
| permalink
woensdag, oktober 27, 2004, 05:39 PM
Afgelopen vrijdag was er een staking van het openbaar vervoer. Toevallig had ik de avond ervoor het nieuws gekeken, dus ik was op de hoogte. Geen verrassingen voor mij dus, dacht ik. De bussen, trams en metro zouden tijdens "garantie-uren" in de spits wel rijden. Vol goede moed ging ik dus te voet op weg naar de universiteit. Om half negen zouden de bussen immers stoppen, dus dat zou ik net niet halen. Maar natuurlijk reed onderweg de ene na de andere bus me vrolijk voorbij. Die avond had ik zorgvuldig mijn reis gepland zodat ik op tijd bij de mensa zou zijn om te eten, en ook op tijd weer op weg zijn naar huis. Toen ik bij de mensa stond, hing er echter een vrolijke mededeling dat de mensa-service met grote waarschijnlijkheid geen doorgang zou kunnen vinden in verband met de staking. En inderdaad: de deur was op slot. Toen ben ik maar naar huis gegaan en heb ik een boterham met gebakken ei gegeten.| permalink
vrijdag, oktober 22, 2004, 04:04 PM
Klik hier om een filmpje te bekijken over de verschillen tussen Italianen en andere Europeanen.Wat zebrapaden betreft slaat hij de plank volledig mis (die lijken hier beter te werken), maar het blijft een erg grappig filmpje!
| permalink
vrijdag, oktober 22, 2004, 09:55 AM
Vorige week woensdag was het zover: Marcel kwam een week op bezoek! Na een voorspoedige vlucht landde hij op vliegveld Ciampino. De vlucht was zo voorspoedig dat hij bijna een half uur eerder dan gepland op de grond stond. Ik zat toen nog in de bus op weg naar het vliegveld. Gelukkig moest hij nog wachten op de koffer, zodat ik hem toch meteen kon opvangen toen hij naar buiten kwam. Het was erg fijn om hem na anderhalve maand weer terug te zien. Een heel gezellige week kon beginnen!Na een behoorlijk lange thuisreis (40 minuten met de bus en ruim een half uur met de metro, wachttijd niet meegerekend) kwamen we aan in mijn appartement. Toen de deur niet helemaal openging omdat zijn bed er vlak voor stond, schrok Marcel wel even, maar eenmaal binnen zag hij dat hij er zijn eerste week wel zou doorkomen. Het was toen al na zessen, en ik ben meteen aan het koken gegaan. Ik heb hem een hele lekkere pasta voorgeschoteld. Als nagerecht hebben we een ijsje gegeten bij Giolitti. Op de terugweg werden we getrakteerd op een regenbui. 's Nachts hebben we allebei niet erg lekker geslapen, omdat we nogal moesten wennen. Marcel aan het andere bed en ik aan gezelschap in mijn kamer.
De volgende dag ging ik weer naar de universiteit, en ik heb Marcel aangeraden om het Colosseum, Forum Romanum en Palatijn te bezoeken. Dat heeft hij dan ook gedaan, maar daarna heeft hij al een groot deel van het programma afgewerkt dat ik hem de volgende dag had willen laten doen: Campo dei Fiori, Piazza Navona, Piazza della Rotonda, Spaanse Trappen: hij had het allemaal al gezien! Eén van de dingen die hem opviel was de enorme concentratie van Nederlandse toeristen overal, maar vooral op en om de Spaanse Trappen. 's Avonds zijn we uit eten gegaan bij een restaurantje vlak bij het Campo dei Fiori. In dit restaurant krijg je geen menukaart, maar eet je wat de pot schaft. In ons geval was dat een voorgerecht van een soort erwtensoep (maar dan in een ondiep bord), wat stukjes van het een of andere knolgewas, prosciutto crudo (rauwe ham) en aardappelkroketjes. Vervolgens kregen we een bord verse pasta in tomatensaus. Toen we die op hadden werden er een lapje vlees, gefrituurde aubergineplakjes en een bord met een soort van zelfgemaakte chips op tafel gezet. Terwijl we de borden van het voorgerecht helemaal leeg gegeten hadden, begonnen we hier toch wat moeite te krijgen om het allemaal op te krijgen. Als klap op de vuurpijl kregen we nog elk een behoorlijk grote taartpunt als nagerecht ook! Die hebben we helaas voor ongeveer de helft moeten laten staan, hoewel ook die erg lekker was. Een minpuntje was wel dat we echt als toeristen behandeld werden. Mijn pogingen om in het Italiaans te communiceren werden steevast met Engels beantwoord. Ook de andere gasten waren vrijwel uitsluitend toeristen.
Vrijdag is hij begonnen bij de Trevi-fontein. Daar vandaan ging hij naar het Pantheon (dat hij nog niet van binnen gezien had) en heeft hij een enorme wandeling gemaakt, zowat tot in Trastevere. Onderweg kwam hij diverse kerken, palazzi, obelisken en andere mooie dingen tegen. Om 5 uur hadden we afgesproken bij de ingang van het Museo Borghese, waar we nog 2 uur de tijd hadden om rond te kijken. Het museum is niet groot, dus we hadden nog meer dan genoeg tijd om te genieten van meesterwerken van Bernini zoals "Apollo en Daphne" en "De ontvoering van Proserpina". Alsof dat nog niet genoeg was, hadden ze ook nog een aantal meesterlijke schilderijen hangen van onder meer Caravaggio. Dit museum is er een dat in een bezoek aan Rome niet mag ontbreken! Terug in het appartement heeft Marcel vissticks met gebakken aardappelen en groenten klaargemaakt. Het ijsje kwam vandaag van de ijssalon op de hoek, waar het ijs meer weg had van het Nederlandse schepijs dan het Italiaanse.
Zaterdag zijn we er samen op uit getrokken. Te laat kwam ik erachter dat de Vaticaanse musea op zaterdag al om kwart voor twee sluiten, dus dat bezoek ging helaas niet door. We hebben wel de Sint Pieter bezocht en, om de wachtrij voor het beklimmen van de koepel te ontlopen, de heuvel Gianicolo beklommen om van het uitzicht te genieten. Terug beneden besloten we om het Hard Rock Café Rome op te zoeken, dat aan de Via Veneto ligt. De shirts waren aan de prijzige kant, dus die hebben we maar laten liggen. In een zijstraat van de Via Veneto hebben we toen een pizza gegeten. De Santa Maria di Concezione was helaas gesloten voor restauratie. In deze kerk schijn je allerlei versieringen, tot lampen toe, te vinden die gemaakt zijn van menselijke beenderen. Via het Parco Borghese kwamen we terecht in de Pinciò-tuinen, de mooiste plek in Rome om de zonsondergang te bekijken. Als afsluiting - wederom - een ijsje van Giolitti, en wederom regen op weg naar huis. Afsluiting? Nee, die avond besloten we het Romeinse uitgaansleven te verkennen. De Capitool-reisgids wees het begin van de Via Ostiense en Trastevere aan als uitgelezen plaatsen voor een avondje uit. De Via Ostiense was, zoals ik al vreesde, niet helemaal wat de gids voorspiegelde (al zal er best iets te doen geweest zijn als je de juiste zijstraten ingeslagen was), dus namen we de tram naar Trastevere. Het bleek dat het Romeinse uitgaansleven daar bestaat uit tot laat in de avond uit eten gaan, en gezellig samen te komen op de verschillende pleinen. We hebben voor de Santa Maria in Trastevere nog een toneelstuk gezien (het ging over een schip dat de haven van Amsterdam binnenkwam, en de pest bracht of zoiets. Er was ook iets met het eten van muizen, maar mijn Italiaans was niet goed genoeg om er meer van te maken). Een andere act die net aan het opbouwen was werd door de politie weggejaagd. Blijkbaar hadden ze geen vergunning.
Zondag hebben we uitgeslapen, en daarna hebben we de trein genomen naar Tivoli. Dit is een dorpje in de bergen buiten Rome. Daar hebben we de Villa d'Este en de bijbehorende tuinen met honderden fonteinen bezocht. Het dorp zelf is erg pittoresk (vooral het middeleeuws gedeelte rondom de Ponte Gregoriana), het uitzicht fenomenaal en de waterpartijen indrukwekkend. We hadden ook nog eens erg lekker weer, maar in de bergen waait er blijkbaar toch een vrij frisse wind. Allebei hebben we er een lichte verkoudheid opgelopen, die in mijn geval zelfs nog wat zwaarder werd in de volgende dagen. 's Avonds zijn we, voor de zekerheid, met de voor-voorlaatste trein teruggegaan naar Rome, en hebben we spaghetti gegeten in een restaurantje niet ver van het appartement.
Beeld bij de fontein in de "Giardino Segreto", die eigenlijk gesloten was vanwege restauratie. Het hek stond echter open. Het zou een "unicorno" moeten voorstellen, maar dat haal ik er toch echt niet uit. Misschien een afbeelding van Prometheus?
Marcel is aan het filmen in de tuinen.
Een plaatsnaam die sommige lezers best zal aanspreken, denk ik.
Maandag besloot Marcel nog een poging te wagen om de Vaticaanse musea te bezoeken, maar ditmaal was de wachtrij ongehoord lang (wat volgens mij eerder regel dan uitzondering is). De Engelenburcht was ook nog eens gesloten, dus hij heeft zijn dag doorgebracht met het bezoeken van enkele kerken zoals de Chiesa Nuova, waar de plafondschildering de constructie van, jawel, het plafond van de Chiesa Nuova uitbeeldt! 's Avonds hebben we thuis gegeten (risotto! Lekker, maar niet zo lekker als ik gehoopt had), en als afsluiting een ijsje. Ditmaal niet van Giolitti maar van San Crispino, een heel bijzondere ijssalon in de buurt van de Trevi-fontein. Hij is duurder dan Giolitti, en de bekertjes worden slechts tot de rand gevuld, maar ze hebben er heel bijzondere smaken. Ik had Crema di Cacao en Crema di Liquirizia (drop-ijs!), en dat was bijzonder lekker. Ik weet niet meer welke smaken Marcel had.
Dinsdag heeft hij nog eens een aantal bekende bezienswaardigheden bezocht, maar ditmaal met videocamera om de thuisblijvers ook een beetje van Rome te laten proeven. 's Avonds hebben we nog even vlug de San Pietro in Vincoli en de Santa Prassede bezocht, en vervolgens heeft hij gekookt (gebakken aardappels, broccoli, hamburgers en chocoladepudding na) en hebben we nog een laatste ijsje gegeten. Dit kwam van de vestiging van Della Palma nabij de Trevi-fontein (die op loopafstand van mijn appartement ligt).
Woensdag moest hij alweer naar huis, en om acht uur verlieten we het appartement op weg naar het vliegveld. Om 10 uur kwamen we er aan, zodat Marcel mooi op tijd kon inchecken. De rest van de dag heb ik besteed aan de terugreis, het opruimen van het appartement en het laten doen van de was. Ik heb het idee dat mijn tafelkleed er een stuk kleiner uit gekomen is dan het was, dus ik hoop maar dat mijn t-shirts en broeken nog enigszins draagbaar zijn. Het appartement is wel erg stil zo zonder Marcel. Ik mis hem wel een beetje...
Het vliegtuig met Marcel, op weg naar Nederland.
Dinsdagavond hadden we allebei geen zin meer om de afwas te doen. Dit hield wel in dat ik het woensdag alleen moest doen...
| permalink
Volgende
